[โฮม : พาร์ท]
โรงพยาบาล L
ครั้งเเรกที่จูเนียร์ไม่โวยวาย เเละไม่มีเเม้เเต่คำพูดเดียวออกมาจากปากเขาตั้งเเต่ออกมาจากคอนโด..
ผมเหลือบมองว่าที่คุณหมออยู่ตลอดเวลา การที่เขาเงียบไปแบบนี้ทำเอาผมเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี ผมยอมให้เขาโวยวายทุบตีผมดีกว่ามาเงียบขรึมใส่แบบนี้
เพราะผมเดาไม่ออกเลย ..ว่าในความเงียบนั้น เขาคิดอะไรอยู่
ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้น เเละนี่เป็นครั้งเเรกที่ผมพลาดอะไรไปหลายอย่าง คนอย่างไอ้โฮมไม่เคยได้ใครเเล้วหลงลืม ทั้งที่เรื่องพึ่งเกิดเเต่ทำไมภาพในหัวผมถึงตัดไปตั้งเเต่ช่วงหัวค่ำ
เเต่ผมคงพูดอะไรมากไม่ได้ หลักฐานที่ตาของจูเนียร์เห็นคงมีน้ำหนักมากกว่าลมที่ออกจากปากผมอยู่เเล้ว..
"จูเนียร์.." ผมทรุดนั่งลงตรงหน้าของจูเนียร์ ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมืออันสั่นเทาของเขาเอาไว้
"อย่าจับมือผม" เขาพูดพลางชักมือกลับ เเล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ถ้างั้น.." ไม่ทันที่ผมได้พูดจบ น้
