ไม่ใช่เเค่โฮมที่ผมซ่อนเขาไว้จากผู้คนรอบข้างของผม เเต่การที่ผมมีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน ผมก็ปิดบังซ่อนเร้นพวกเขามาหลายสิบปี มันนานจนเกือบลืมไปเเล้วว่า ผมในวัยเด็กที่เคยมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเป็นมันดีเเค่ไหน
ยิ่งโต รอยยิ้มในวันวานก็ยิ่งเลือนลางมากขึ้น..
การต้องคอยปกปิดสิ่งที่เราเป็น มันยากยิ่งกว่าปิดบังเรื่องทุกอย่างบนโลกนี้ซะอีก
เพราะไม่ว่าเราจะพยายามเป็นในแบบที่คนอื่นชอบมากเเค่ไหน สักวันเราก็ต้องอยากที่จะกลับมาเป็นตัวเอง
เหมือนที่ผมอยากให้วันนั้นมันเกิดขึ้นจริง..
ผมนั่งมองเเชทไลน์ของพ่อ เเต่ไม่กล้าพิมพ์บางอย่างที่ในใจนึกอยากจะบอกออกไปนานอยู่หลายนาที
"กล้าหน่อยจูเนียร์" ผมพูดขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะเหลือบสายตามองไปที่เตียงนุ่ม ที่มีร่างของโฮมกำลังนอนหลับสนิทอยู่
เฮ้อ
การถอนหายใจในตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ การบอกผ่านเเชทก็ดูขี้ขลาดไม่สมกับเป็นผมสักเท่าไหร่
เอาไว้เจอกันซึ่งๆ หน้าในวันพรุ่
