ดารัณมาทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนพนักงานเป็นประจำเกือบทุกวันแต่พอเดินมายังร้านอาหารเจ้าประจำกลับต้องรีบยกมือปิดปากเพราะกลิ่นอาหารมันชวนให้หล่อนรู้สึกคลื่นไส้
“หืม... พี่มาลี ทำไมมันถึงได้เหม็นแบบนี้ล่ะคะ” หล่อนเมินหน้าหนีจากจานอาหารของมาลี
“อ๊าย! เหม็นอะไรกันออกจะหอม”
พูดไม่พอ มาลีก็สูดดมกลิ่นอาหารก่อนจะส่งให้ดารัณดมอีกครั้งแต่คราวนี้ดารัณถึงกับพะอืดพะอมรีบวิ่งออกไปจากร้านอาหารราดแกงทันที
“อะไรของเขากัน อาหารออกจะหอมยังมาบอกว่าเหม็น อาการเหมือนคนเมนส์ไม่มา” มาลียกมืออีกข้างขึ้นเกาศีรษะแกร็กๆ ก่อนจะถือจานอาหารตามไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนคนอื่นๆ
ในห้องน้ำหญิง ดารัณโก่งคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุงรู้สึกหมดเรี่ยวแรงกว่าจะพาตัวเองออกจากห้องน้ำมาล้างหน้าล้างตาได้เวลาพักเที่ยงของพนักงานก็หมดลง หล่อนปวดหัวมากตั้งใจจะลาป่วยครึ่งวันแต่โทรศัพท์หาภามินเขาก็ไม่ยอมรับสายสักทีจึงฝากเรื่องไว้กับคนสนิทของเขาจากนั้น
