“คุณภามแย่มาก แย่มากๆ กินในที่ลับแต่จะไขในที่แจ้ง แย่ไม่มีใครมาเปรียบ รันผิดหวังในตัวคุณ แล้วรันก็จะเกลียดคุณ”
“เสียงแข็งกว่านั้นอีกนิดจะได้ไหมตอนที่พูดว่าเกลียด!?” เสียงเหมือนจะบอกรักมากกว่า
“รันเกลียดคุณ!” ถูกท้าทายเข้าหน่อย ดารัณทำใจกล้า
“อืมๆ รู้แล้วว่าเธอผิดหวังแล้วก็เกลียดฉันมากๆ ทีนี้จะยอมอยู่นิ่งๆ แล้วกินข้าวได้หรือยัง มันเย็นหมดแล้วเนี่ย”
“รันไม่อยากกิน” ดวงหน้าอ่อนหวานเบือนไปทางอื่น ย้ำชัดทุกคำพยายามดึงข้อมือตนเองออกให้เป็นอิสระ แต่ภามินกุมไว้แน่น ไม่ว่าจะยังไงดารัณก็สู้แรงภามินไม่ได้ จำยอมอ้าปากกินข้าวที่เขาป้อน แพ้ใจตัวเองให้เขาทุกที
“อร่อยไหม”
“อร่อยค่ะ คุณภาม... กินหมดแล้ว รันขอกลับไปทำงานได้ไหมคะ รันกลัวคนอื่นสงสัย”
“เย็นนี้จะกลับบ้านไหม? ฉันจะอนุญาตหรือไม่อนุญาตขึ้นอยู่กับคำตอบ”
“กลับค่ะ” ถ้าตอบไม่กลับกลัวเขาจะกักขังไว้
“งั้นก็ได้” ร้องบิงโกในใจ พอใจที่ดารัณไม่มีปั
