1
857 คำ
คำโปรย
‘ดารัณ’ เด็กกำพร้าที่ถูกบิดามารดาของ ‘ภามิน’
รับอุปการะนานนับสิบปี จากเด็กกะโปโลเติบโตเป็นสาว สวยหยาดฟ้าจนชายไหนเห็นเป็นต้องเหลียวหลัง
แต่ดารัณนั้นไม่เหลือสายตาไว้มองใครเพราะเฝ้าแอบรักแอบเก็บภามินไปฝันมานานหลายปี
หล่อนได้แค่แอบรักเท่านั้นเพราะรู้ตัวดีว่าภามินอยู่สูงเกินไปนอกจาก ภามินจะสูงส่งแล้ว เขายังเกลียดชัง ‘น้องสาวกาฝาก’
อย่างหล่อนฝังใจ!
.
.
.
.
.
1
“ป้านิ่ม คุณภามเมาอีกแล้วเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ นายเมฆเพิ่งพามาส่งบ้านก่อนคุณหนูรันกลับมาไม่ถึงสิบนาที ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรถึงได้เมาทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ ไม่รู้จะอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงคนนั้นอะไรนักหนา ป้าไม่สบายใจจริงๆ ค่ะ กลัวคุณท่านทั้งสองกลับจากต่างประเทศมาเจอแล้วจะพลอยไม่สบายใจตามไปด้วย”
ป้านิ่ม แม่บ้านคนเก่าคนแก่บอกกับดารัณ คุณหนูคนเล็กของบ้านอดิศวรที่ต้องดูแลภามินติดต่อกันหลายวันเพราะพฤติกรรมเดิมๆ คือ เมา เมา และเมา เพียงเพราะแฟนสาวทิ้งไปมีผู้ชายคนใหม่ ผู้หญิงคนนั้นไม่รักดี ร่านรัก ไม่รู้จักพอ แล้วทำไมภามินถึงต้องมาทำร้ายตัวเองด้วยการเมาเหล้าประชดรักด้วยล่ะ
ป้านิ่มส่ายศีรษะ รู้สึกไม่เข้าใจคนวัยหนุ่มสาวในยุคปัจจุบันเอาซะเลย
“อีกตั้งเดือนหน้ากว่าคุณลุงคุณป้าจะกลับมา รันเชื่อว่าตอนนั้นคุณภามคงจะหายจากอาการคลั่งรักแล้วค่ะ”
ดารัณยิ้มประจบ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนในบ้านหลงรักมีเพียงคนตัวโตที่เมาหมดสภาพบนโซฟาเท่านั้นที่ไม่เคยมองเห็นคุณค่าของรอยยิ้มนี้เลย แต่ดารัณก็ไม่คิดมากเพราะทุกวันนี้หล่อนอาศัยบ้านภามินอยู่ มีบ้านให้ซุกหัวนอนมีข้าวให้กินครบสามมื้อก็ดีแค่ไหนแล้ว
ดารัณเป็นเด็กกำพร้า บิดามารดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มารดาใช้ร่างกายปกป้องหล่อนจนรอดชีวิต คุณนายกรองแก้วกับคุณภารนัยรู้จักบิดามารดาหล่อนจึงทำเรื่องขอหล่อนมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม แต่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันเพราะภามินคัดค้านหัวชนฝา ไม่ยอมรับเด็กไร้หัวนอนปลายเท้ามาร่วมสกุล
สงสัยว่าเขาคงจะกลัวหล่อนมีสิทธิ์ในสมบัติอันมากมายก่ายกองของตระกูลเขากระมัง หล่อนไม่สนใจของพวกนั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยยอมเออออตาม ไม่ยอมเปลี่ยนนามสกุล อาศัยข้าวแดงแกงร้อนในบ้านหลังนี้มานานกว่าสิบปีจนโตเป็นสาวสวยสะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัว หน้าตาก็งดงามปานนางฟ้านางสวรรค์ ยิ่งผิวพรรณขาวผ่องของหล่อนนั้นเสริมราศีให้ดูดีจนเป็นที่สนใจของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่
“สาธุค่ะคุณหนูรัน ป้าก็อยากให้เป็นอย่างนั้น” ป้านิ่มยกมือท่วมหัวสีหน้ายังเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะยิ้มอ่อนเมื่อคุณหนูดารัณเข้ามาโอบแผ่นหลัง
“ป้านิ่มไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ คุณภามโตแล้วคิดเองได้ ไม่ทำอะไรแย่ๆ ต่อหน้าคุณท่านทั้งสองหรอกค่ะ มาค่ะ รันเดินไปส่งที่บ้านพักนะคะ” ดารัณอาสาด้วยความเต็มอกเต็มใจ ป้านิ่มเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่อีกคนที่หล่อนรัก เคารพ และอยากปรนนิบัติให้ดีที่สุด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะใกล้แค่นี้เอง คุณหนูรันไปดูแลคุณภามเถอะนะคะ” ป้านิ่มพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ปลดปลายนิ้วเรียวออกเอี้ยวตัวไปหยิบชามใส่น้ำพร้อมผ้าผืนเล็กมาส่งให้หญิงสาวตรงหน้า “นี่ค่ะ ป้าขอรบกวนคุณหนูรันอีกครั้งนะคะ”
“ได้ค่ะ” ดารัณรับมาถือไว้ ส่งยิ้มให้ป้านิ่มก่อนหมุนกายเดินย้อนกลับมานั่งลงพื้นหน้าโซฟาบิดผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดไปตามซอกคอคนเมา เขาครางพึมพำละเมอหา ‘ญาดา’ สาวสวยประจำจังหวัด ละเมออยู่อย่างนั้นแต่ดารัณก็ยังยิ้มออกเสมอ เพราะไม่ว่าเขาจะละเมอถึงญาดาหรือเมามาอีกสักกี่วันหล่อนก็จะคอยหมั่นเช็ดตัวให้ ไม่ว่าจะกี่เดือนหล่อนก็ยังจะคอยอยู่ตรงนี้ไม่หนีไปไหน เพราะไม่ว่าจะอีกกี่ปีความรู้สึกที่อัดแน่นในใจหล่อนก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไป คือหล่อนรักภามิน รักมาก รักจนไม่รู้ว่าจะหยุดความรู้สึกนี้ได้ยังไง
แต่นั่นก็เป็นเพียงความรู้สึกของหล่อนคนเดียวเท่านั้น เพราะภามินไม่เคยแยแสหรือคิดจะปรายหางตาลงมามองผู้หญิงกาฝากต่ำเตี้ยเรี้ยดินอย่างหล่อนเลยสักครั้ง
ดารัณเจ็บแปลบในอก กะพริบตาปริบขับไล่น้ำตา เพียรพยายามเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ภามินและนั่งรอจนเขาสร่างเมาอย่างเช่นทุกคืน
- ผู้เขียน
