16.ปิดเทอม
1113 คำ
ความเดิม- "นี่คุ๊กกี้สำหรับทุกคนคร้าบ นี่ของกร นี่ของคุณแม่นะคะน้องเอ๋ย" เปรมกิจเอ่ยยิ้ม ๆ แล้ววางโหลคุ๊กกี้แสนลงบนโต๊ะกลาง ซึ่งทุกคนก็ได้แต่ทำความเข้าใจในบุคลิกที่เปลี่ยนไปของหนุ่มใหญ่ ซึ่งได้แค่นี้ก็นับว่าดีแล้ว
………………………………………….
ฤดูกาลปิดภาคเรียนที่มาถึง ซึ่งกินเวลายาวนานกว่าภาคเรียนก่อนนี้ กานต์ธิดารู้สึกเบื่อ ๆ และอยากมีรายได้ จึงขออนุญาตพี่ชายไปทำงานพิเศษเป็นงานพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้บ้าน เพราะเธอได้นัดกันกับเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันเอาไว้แล้วแต่ต้องขออนุญาตพี่ชายก่อน
@บ้านวรนนท์
วันนี้เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ของกานต์บุรุษ เขาเลือกที่จะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ดูแลต้นไม้ แต่งกิ่ง พร้อมกับจิบกาแฟเบา ๆ ไปเรื่อย ๆ แต่ความสงบสุขก็มักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน
"พี่เอขา…ปิดเทอมนี้หนูอยากไปทำงานพาร์ทไทม์ค่า หนูขอไปได้มั๊ยค๊า.." กานต์ธิดาเอ่ยเรียกพี่ชายลากเสียงยาวและออดอ้อนอยู่ในที
-..เอาอีกแล้ว น้องกู ความงกขึ้นสมองอีกแล้ว ก่อนนี้ก็ขอไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน นี่ก็ขอทำพาร์ทไทม์ช่วงปิดเทอมอีก..- กานต์บุรุษได้แต่บ่นในใจในขณะที่ได้ยินเสียงน้องสาวที่ชัดและใกล้เข้ามาทุกที
"ว่ายังไงค๊าพี่เอ น้องขอไปทำงานพิเศษน๊า…นะนะนะนะ" กานต์ธิดาเดินเข้ามาใกล้แล้วยื้อข้อมือพี่ชายเอาไว้ทำให้คนพี่ไม่สามารถตัดแต่งกิ่งต้นไม้ต่อได้
"เอ้า อย่าดึงมือพี่ กรรไกรแต่งกิ่งจะตกใส่หัวนะยัยคนนี้นิ่ โอ้ย..แล้วจะไปทำที่ไหน ไปยังไง ไปกับใคร" กานต์บุรุษ่นโอดโอยและซักขึ้นมาบ้าง
"เป็นร้านสะดวกซื้อ ย่านxx นี่เองค่า น๊าให้หนูไปน๊า ไปกับยัยปอย เพื่อนที่ห้องค่า ยัยปอยเค้ามีรถเลยชวนไปสมัครด้วยกันแล้วจะไปทำงานด้วยกัน น๊า..พี่เอ..น๊า.." กานต์ธิดารบเร้าพี่ชายอย่างไม่ยอมแพ้
"ถึงมีรถแต่ก็ของเพื่อนก็เกรงใจเค้าอยู่ดี ถ้าวันนึงเพื่อนเราไม่สบายไปทำงานไม่ได้จะทำไงเราจะแว๊นมอ'ไซค์ไปเหรอ เข้ากี่โมง เลิกกี่โมง เลิกดึกดื่นหรือเปล่า เรายิ่งไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนชาวบ้านเค้าอยู่" กานต์บุรุษซักน้องสาวเพิ่มอีกเป็นกระบุง
"มีสองกะ เช้ากับบ่ายค่ะ เช้าเข้าเจ็ดโมงเช้าบ่ายสอง กะบ่ายเข้าบ่ายสองเลิกสามทุ่มค่ะ" กานต์ธิดาพูดเสียคล่องปรือเพราะศึกษามาเรียบร้อยแล้ว
"พี่ไม่ให้ไป ถ้าอยากมีรายได้ก็อยู่บ้านทำงานบ้านดูแลต้นไม่้ให้พี่ เดี๋ยวพี่ให้ตังค์" กานต์บุรุษตัดบทเพราะคิดแล้วไม่คุ้ม เผื่อการเดินทางเกิดอุบัติเหตุ หรือน้องสาวของเขาเกิดเป็นลมหน้ามืดเจ็บป่วยก็จะไม่คุ้ม
"งือ…ไม่ใช่เงินพี่เอซิ ต้องเป็นเงินคนอื่นที่หามาเพิ่ม ไม่ใช่เงินในกระเป๋าพี่เอหายไป หนูอยากช่วยพี่เอหาเงินเข้าบ้านไง" กานต์ธิดาพยายามอธิบาย
"งั้นก็ไปช่วยพี่เหมียวจัดดอกไม้เอามั๊ย น้องเอ๋ยก็เคยไปทำพี่แกขยายสองสาขาเห็นว่าพนักงานไม่พอ อยากทำมั๊ย เดี๋ยวพี่ฝากให้ อาจจะได้ค่าจ้างไม่เยอะแต่รับรองปลอดภัย ไม่มีเลิกค่ำมืดแน่นอน" กานต์บุรุษเอ่ยยิ้ม ๆ
"ม่าย…หนูไม่ถนัดจัดดอกไม้นิ่ ถ้าหนูไปทำที่ร้านสะดวกซื้อนะหนูจะได้วันละ 300 บาทเชียวนะ หนูแว๊นมอ'ไซค์ไปก็ได้ พี่เอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก น๊า…ให้หนูไปทำน๊า…" กานต์ธิดารบเร้าไม่เลิก
"เฮ๊อ..หยุด หยุด งอแง แล้วไปกินข้าวจะได้กินยาบำรุง มะรืนมีนัดตรวจอีกไม่ใช่เหรอ อย่าดื้อ ต้องเชื่อฟังพี่ด้วย ไม่งั้นจะไม่ให้ไปไหนสักที่เลย จะหนีบไปบริษัทกับพี่ด้วย เอาไปฝากไว้ที่ออฟฟิศธุรการหรือบัญชีดี" กานต์บุรุษทำทีพูดเสียงเข้ม
"ก็ได้ค่า พี่ก็ไปกินด้วยซิ อย่ากินแต่กาแฟ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหนูเลย" กานต์ธิดาพูดพร้อมกับยื้อยุดฉุดแขนพี่ชายไม่ยอมปล่อย
"โอ้ย…ยัยคนนี้นิ่ ไปแล้ว ๆ" กานต์บุรุษต้องยอมในความเอาแต่ใจของน้องสาวจนได้
หลังจากกินข้าวเสร็จ กานต์ธิดาอาสาล้างจานชามเก็บโต๊ะอาหารเอง และเธอมีพัฒนาการในการล้างจานมากขึ้นเพราะไม่มีจานแตก มีเพียงแก้วร้าวเพียงหนึ่งใบเท่านั้น ทำเอาคนพี่ถึงกับทอดถอนใจในความกานต์ธิดา แต่จะทำไงได้เพราะเขามีน้องสาวเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นทั้งน้องสาวและญาติคนเดียวที่เหลืออยู่
ตัดมาที่กานต์ธิดาเมื่อกินยาหลังอาหารเช้าไปได้สักครึ่งชั่วโมงก็เริ่มตาปรือจึงนั่งเอนตัวไปกับโซฟาและหลับไปงีบใหญ่และตื่นขึ้นมาหันซ้ายหันขวาไม่เห็นพี่ชายจึงเดินออกไปที่หน้าบ้านเห็นว่าพี่ชายกำลังคุยกับใครอยู่จึงเดินออกไปดู
-..พี่เอคุยกับใครคะ..- กานต์ธิดาเรียกถามพี่ชายด้วยเสียงดังพอประมาณในขณะที่พี่ชายของเธอกำลังยืนเกาะประตูรั้วคุยกับใครสักคนที่เธอคุ้น ๆ ลักษณะท่าทางแต่มองเห็นไม่ชัดเพราะอยู่ไกลเกินไป
-..คนถามทางน่ะ ยัยบี ไม่ต้องออกมาหรอก เดี๋ยวเค้าก็ไปแล้ว..- กานต์บุรุษตอบกลับน้องสาวไปด้วยระดับเสียงที่ดังพอประมาณเหมือนกัน
-..เหรอคะ งั้นหนูไปดูซีรีส์ข้างบนนะค๊า..- กานต์ธิดาร้องบอกกลับ แล้วเดินเข้าบ้านไปทันที
ตัดมาที่กานต์บุรุษ
"มีอะไรก็ว่ามาวันนี้วันหยุด ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่เป็นเพื่อนน้องสาว นายกลับไปก่อนเถอะ เราไม่สะดวกจริง ๆ" กานต์บุรุษเอ่ยกระซิบกระซาบพอได้ยินกันแค่สองคน
"น้องนายขึ้นบ้านไปแล้ว จะกระซิบทำไม นายไม่มีเวลาให้เราเลยนะ" ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปรงหน้าตาสะอาดหมดจดกล่าวอย่างตัดพ้อ
"เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราขอคุยกับน้องก่อน น้องยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย ขอเวลาน้องอีกหน่อย นะ" กานต์บุรุษกระซิบกระซาบตอบ
- ผู้เขียน
