5.มิตรภาพครั้งใหม่
1082 คำ
ความเดิม-"พี่เอใช่มั๊ยคะ จำน้องเอ๋ยได้มั๊ยคะ สวัสดีค่ะ"
"จำได้ครับ เป็นน้องเอ๋ยเองเหรอ นั่นโทรศัพท์น้องสาวของพี่ครับ แกเป็นยังไงบ้าง เป็นลมล้มฟุบไปเลยเหรอ" กานต์บุรุษพึมพำออกมาอย่างเพ้อ ๆ
....................................
เจ้าหน้าที่: ญาติผู้ป่วยมาแล้วใช่มั๊ยคะ เชิญให้ข้อมูลเพิ่มเติมด้านนี้ด้วยค่ะ
"ได้ครับ /งั้นพี่ขอตัวสักครู่นะครับแล้วจะมาคุยด้วย" กานต์บุรุษตอบรับเจ้าหน้าที่และหันมาคุยกับอัญญารินทร์เพียงครู่แล้วตามเจ้าหน้าที่ไปที่ห้องฉุกเฉิน
จากนั้นสองอา-หลานก็พากันนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างสงบเสงี่ยมและไม่ลืมจะส่งข่าวไปบอกคนที่บ้านเป็นที่เรียบร้อย
สักพักใหญ่ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกและเจ้าหน้าที่ก็เข็นคนป่วยที่ตอนนี้รู้สึกตัวและสามารถนั่งรถเข็นได้แล้วออกจากห้องตามด้วยกานต์บุรุษที่เดินตามมาติด ๆ
"เป็นยังไงบ้างครับ หมอบอกว่าเป็นระบบอะไร" เปรมมนัสเอ่ยถามขึ้นอย่างห่วงกังวล
"เบื้องต้นพบเลือดซีดแล้วก็พบปัญหาเรื่องก้อนในมดลูกครับ นี่น่าจะเป็นปัจจัยสนับสนุนที่ทำให้เลือดซีด"
ด้านเปรมมนัสที่คิดไว้ในใจตรงเป๋ง เอาไงดีล่ะ
"แล้วคุณเอใช่มั๊ยครับ"
"ครับผมชื่อเอ เป็นพี่ชายของยัยกุ้งแห้งนี่ชื่อบีครับ"
"คือผมเป็นแพทย์ทางนรีเวชครับ ผมว่าผมมีทางรักษานะครับ ถ้าก้อนไม่ใหญ่มากเราอาจไม่ต้องผ่าตัด อีกอย่างเลือดซีดด้วยไม่ใช่หรือครับ"
"ครับ ผมกลัวน้องจะเสียการเรียนครับ โรคพวกนี้ความเครียดเป็นตัวกระตุ้นด้วยไม่ใช่หรือครับ พอดีน้องเรียนบัญชี เพิ่งขึ้นปีหนึ่งน่ะครับ แล้วผมก็เหลือกันสองคนพี่น้อง พ่อแม่ตายหมดแล้วครับ" กานต์บุรุษเล่าด้วยใบหน้าสลด
"ไม่ต้องกังวลไป ผมจะหาทางช่วยแนะนำเรื่องรักษาน้องคุณเองครับ แต่ผมอยากให้น้องได้ตรวจเฉพาะทางที่ละเอียดกว่านี้ก่อนครับ"
"ได้ครับ แล้วผมจะพาน้องไปนะครับ" กานต์บุรุษเอ่ยยิ้ม ๆ
"ผมแนะนำที่โรงพยาบาลนี้นะครับ นี่นามบัตร เป็นโรงพยาบาลของเพื่อนผม เป็นแพทย์รุ่นเดียวกันกับผมหลังนามบัตรผมโน้ตอะไรบางอย่างไว้แล้วนะครับไปยื่นกับเจ้าหน้าที่ที่โรงพยาบาลนั้นนะครับแล้วทางนั้นจะรู้เองครับ" เปรมมนัสเขียนอะไรบางอย่างลงที่หลังนามบัตรแล้วยื่นให้ชายหนุ่ม
"ได้ครับ ขอบคุณครับ งั้นผมพาน้องสาวกลับบ้านก่อนนะครับ/ปะ บีกลับบ้านกัน ไหวมั๊ยไอ้กุ้งแห้งเอ้ย"
"ไหวซิพี่เอ /ขอบคุณนะตัวเองที่ช่วยพามาหาหมอ" กานต์ธิดาหันไปขอบคุณเด็กสาวที่มองดูแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอและหันไปยกมือไหว้อีกคนที่เคยประคารมกันมาแล้ว แล้วหันหลังกลับไปกับพี่ชายเงียบ ๆ
"ทำไมมองตาละห้อยเลยล่ะอานัท ไป..กลับบ้านคุณปู่ค่า ป่านนี้คุณพ่อกับคุณปู่รอแย่แล้วค่า"
"อ๋อ ได้ซิไปกลับบ้านกัน"
@บ้านอนันตวรรณาวงษ์
เมื่อสองอาหลานมาถึงบ้านลงจากรถได้ก็รีบเดินเข้าไปในส่วนของห้องนั่งเล่นทันที
"ยัยหนูคนนั้นเป็นอะไรมากหรือเปล่าล่ะ ทำไมพากันมาเสียมืดค่ำเลย" เป็นเปรมชัยที่เอ่ยถามขึ้น
"ก็เป็นลม คงเลือดซีดน่ะครับ คุณหมอซาวด์ดูพบก้อนที่มดลูกครับ เห็นพี่ชายว่ากำลังเรียนปีหนึ่ง คงรุ่น ๆ เดียวกันกับน้องเอ๋ยของเรานี่แหละครับ" เปรมมนัสกล่าวราบเรียบแต่นัยน์ตาดูวิตกกังวลอยู่ไม่น้อย
"รู้จักกันเหรอลุก ดูนายเป็นห่วงกังวลกับเด็กคนนั้นจัง"
"เคยเจอกันก่อนนี้ครั้งนึงครับ ก็พอจะรู้ว่าน้องไม่ค่อยสบาย ปวดท้องเวลามีรอบเดือนบ่อย ๆ น่ะครับก็เลยสงสาร ยังเด็กอยู่เลยครับ"
"อืม นั่นซิ โรคภัยไข้เจ็บเดี๋ยวนี้มันไม่ต้องรอเวลาหรอกนะ ชีวิตคนเราก็สั้นแค่นี้เอง" เปรมชัยพูดเป็นนัย ๆ
"........" เปรมมนัสเงียบ แต่เขากำลังใช้ความคิดว่ายังไงก็ต้องช่วยเด็กสาวคนนี้ให้จงได้ในเมื่อมันตัดออกไปจากความคิดไม่ได้ก็เข้าไปยุ่งเสียเลยให้มันรู้ดำรู้แดงกันไป
ด้านอัญญารินทร์ที่มองหาบิดาจนคอยาวจนเปรมชัยอดขำไม่ได้
"พ่อเราไปเอนน่ะ คงทำขนมจนเหนื่อย ปู่ส่งข้อความไปบอกคุณพยาบาลมานพให้พาลงมาแล้วหละ" เปรมชัยเอ่ยยิ้ม ๆ
สักพัก
"น้องเอ๋ย มาแล้วเหรอลูก พ่อทำคุ๊กกี้ไว้ให้ ของว่างก็มีนะ ไปที่โต๊ะอาหารกัน" เปรมกิจเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับกวักมือเรียกลูกสาวหวอย ๆ
"ค่า คุณพ่อ หนูกำลังหิวพอดีเลย" เด็กสาวเดินสับเท้าไปหาบิดาแล้วเดินจูงมือกันกระหนุงกระหนิงไปที่โต๊ะอาหารทันที
"หึหึ สองคนนั่นไปล๊ะ มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั๊ยลุก" เปรมชัยเอ่ยถามอย่างตรงประเด็น
"ครับ ผมเอาเด็กนั่นออกจากหัวไม่ได้ครับคุณพ่อ"
"หึหึ เอาออกจากหัวไม่ได้ก็เอามาใส่หัวเสียเลยซิ่ ลูกเต้าเหล่าใครล่ะ"
"พ่อแม่ตายหมดครับ อยู่กับพี่ชายสองคน รู้สึกว่าน้องเอ๋ยจะรู้จักกับพี่ชายของน้องครับ ได้ยินเรียกว่าพี่เอครับ"
"ก็ไม่ยากที่จะสืบนิ่ จะทำอะไรก็ทำ ถูกใจก็ไปต่อ อย่ายื้อเวลา พ่อมีบทเรียนมาจากแม่ของน้องเอ๋ยแล้ว พ่อไม่อยากให้นัทเป็นแบบนายกิจอีกคนนะ พ่อไปดูสองพ่อลูกนั่นหน่อยนะ จะไปแย่งหลานกินขนมเสียหน่อย หึหึ" ชายชราเอ่ยยิ้มแถมติดตลกในตอนท้าย
..ขอบคุณครับพ่อ ถ้าผมมั่นใจเมื่อไรผมจะเดินหน้าไม่ถอยเลยครับ.. เปรมมนัสได้แต่พึมพำคนเดียวหลังจากชายชราเดินไปไกลแล้ว
จากนั้นเขาจึงล้วงกระเป๋ากางเกงไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดอะไรบางอย่างแล้วเก็บลงไปที่เดิม เขาได้แต่นั่งคิดอะไรไปเพลิน ๆ แอบเผลอยกยิ้มมุมปากไปโดยไม่รู้ตัว
- ผู้เขียน
