EPISODE3 2/2
822 คำ
วิศวะล่ามรัก
(Engineer'n Sassy Girl)
EPISODE3
“โอ้ว! ไม่ได้จ้องขนาดนั้นสักหน่อย จริง ๆ กำลังชมพี่อยู่ในใจว่าพี่หุ่นดีมากเลย...ค่ะ!” เธออ้อมแอ้มบอกเขา ขณะที่ชายหนุ่มเริ่มปลดกระดุมกางเกง นั่นทำให้สายขิมรีบหมุนตัวยืนหันหลังให้เขาทันที ผู้ชายคนนี้คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเธอจริง ๆ เหรอ เขาไม่อายแต่เธออายนะ แล้วเธอกับเขาก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นที่เขาจะทำแบบนั้นด้วย
“ไหนกางเกง” น้ำเสียงห้าวต่ำที่ดังอยู่ใกล้ ๆ ทำให้สายขิมยื่นมือที่ถือกางเกงโรงพยาบาลส่งไปข้างหลังโดยไม่ยอมหันไปมองเขา
“นี่ค่ะ!”
“อ๊ะ!” แต่พอส่งกางเกงไป เสียงของปืนใหญ่ก็ร้องออกมาเบา ๆ ครั้งหนึ่ง ในขณะที่สาวสวยได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเธอรู้สึกว่ามือดันไปกระแทกโดนอะไรสักอย่างที่มันไม่ใช่มือของเขา
“พะ...พี่ร้องทำไม” สายขิมได้แต่เอ่ยถามเขา
“มือเรากระแทกโดนปืนพี่” ปืนใหญ่ตอบมา ทำให้เธอได้แต่เบิกตาโตอย่างตกใจ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาเขา ก็พบว่ารุ่นพี่หนุ่มลงจากเตียงมายืนอยู่ใกล้เธอขนาดนี้เชียวเหรอ และทั้ง ๆ ที่เธอสวมรองเท้าส้นสูงสามนิ้วอยู่ แต่เขาก็ยังสูงกว่าเธอมาก หัวเธออยู่แค่ระดับบ่าของเขาเอง นี่เขาสูงเท่าไหร่เนี่ย
“นี่พี่พกพาอาวุธปืนมาโรงพยาบาลเหรอคะ แต่ว่า...ที่ขิมโดนมันก็ไม่ได้แข็งขนาดนั้นนะ” สายขิมย้อนถามเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู เขาพกปืนมาโรงพยาบาลทำไม หรือกะจะฆ่าเธอทิ้งถ้าเธอไม่ยอมรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลให้เขา
“มันยังไม่แข็งไง” ปืนใหญ่พึมพำ แล้วคว้ากางเกงไปสวม นั่นทำให้สาวสวยได้แต่ขมวดคิ้วสงสัย
“ปืนอะไร...ปืนอะไรของพี่น่ะ ปืนมัน...แข็งได้อ่อนได้เหรอ ขิมไม่เคยได้ยิน” สายขิมที่ทบทวนคำพูดของเขาไปมา ได้แต่หันกลับมามองสบตากับรุ่นพี่หนุ่มซึ่งถอยกลับไปนั่งลงที่เตียงแล้ว
“ปืนพี่นี่แหละที่แข็งได้...อ่อนได้” เขาตอบอย่างหน้าตาเฉย สายตาคู่คมก็มองสบตาสาวสวยนิ่ง ปืนใหญ่อยากรู้จริง ๆ ว่าที่เธอทำเหมือนไร้เดียงสาอยู่นี้ มันเป็นเพราะเธอไม่รู้จริง ๆ หรือเธอแค่มารยาใสซื่อหลอกตาเขา
“ถ้าโดนปืนก็แล้วไปค่ะ ขิมคิดว่าเผลอทำพี่เจ็บตัวอีก นี่ก็ดึกแล้วพี่เพิ่งเย็บแผลมา ขิมว่าพี่นอนพักเถอะ ขิมจะเฝ้าพี่ตรงนี้” สายขิมตัดบทใส่เขาเสียอย่างนั้น ก่อนที่เธอจะเดินไปลากเก้าอี้มานั่งลงที่ข้างเตียง
“หนาวไหม ไปนอนตรงโซฟาก็ได้ มีหมอนกับผ้าห่ม” ปืนใหญ่ว่าเมื่อเธอทิ้งตัวนั่งลง เขาที่นั่งอยู่สูงกว่าก็เห็นว่าคอเสื้อครอปเอวลอยของเธอมันเผยออ้าออกจนเขามองเห็นร่องอกและเนินอวบอัดนั่นชัดเลย ไอ้กระโปรงสั้น ๆ นี่ก็ด้วย พอนั่งแล้วชายมันร่นขึ้นสูงกว่าตอนยืนเสียอีก ที่เธอเลือกมานั่งตรงนี้ คงไม่ได้ตั้งใจจะอ่อยเขาใช่ไหม
“ไม่ต้องนั่งเฝ้าได้เหรอคะ พี่ใจดีจัง ถ้าอย่างนั้นขิมไปที่โซฟานะ ตรงนี้แอร์แรงจนมือขิมเย็นไปหมดแล้ว ถ้าพี่มีอะไรก็เรียกขิมได้เลยนะ” สายขิมเอ่ยด้วยรอยยิ้มยินดีที่เขาบอกว่าเธอไปเฝ้าตรงโซฟาก็ได้
“เหอะ!” พอเธอตอบรับมาแบบนั้นปืนใหญ่ก็ได้แต่ส่งเสียงในคอเบา ๆ มองดูเจ้าของร่างระหงเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างสวยไว้
“จริงสิ พรุ่งนี้เรามีเรียนกี่โมง เรียนมหา’ ลัยไหน ไกลจากที่นี่ไหม” ปืนใหญ่เอ่ยถาม เพราะพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ คิดว่าเธอคงต้องไปเรียน
“ขิมเหรอ...ขิมเรียนที่XE’ Sค่ะ พรุ่งนี้มีเรียนเก้าโมง เลยว่าจะรอดูอาการพี่ตอนเช้าก่อน ถ้าพี่โอเคขิมก็จะไปเรียน แล้วค่อยกลับมาเฝ้าพี่ต่อค่ะ” สายขิมอธิบายให้เขาฟังถึงเรื่องที่เธอได้คิดไว้บ้างแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปทางไหนต่อ
“ที่เดียวกัน ถ้าเราจะไปเรียนก็ไปเถอะ เลิกเรียนค่อยมาแล้วกัน” ปืนใหญ่ว่าทำให้เธอขยับยิ้มรับ
“พี่ใจดีจัง ทั้ง ๆ ที่ขิมทำพี่เจ็บตัวแท้ ๆ” เธอเอ่ยอย่างขอบคุณเขา ทำให้ชายหนุ่มได้แต่เอนตัวลงนอนและไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบเธออีก...เขาเหรอใจดี
- ผู้เขียน
