ยีนส์วิ่งตามฝาแฝดออกมาจากโรงแรม พยายามยื่นมือไปคว้าข้อมือที่เล็กไม่ต่างกันไว้อยู่หลายครั้งกว่าจะยื้ออีกคนเอาไว้ได้สำเร็จ
“ยีนส์คิดอะไรกับเขาใช่ไหม ทำไมไม่นึกถึงจิตใจโยเลย” โยพูดตัดพ้อคนที่ยืนจับข้อมือไม่ปล่อย น้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกที่หลากหลายปนเปไปหมดรวมเรื่องทุกเรื่องมาไว้ด้วยกันอย่างคนไร้เหตุผล “ยีนส์ทำกับโยแบบนี้ได้ยังไง”
“ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้นโยเข้าใจยีนส์ผิดแล้ว”
“ไม่ เราไม่มีวันเชื่อและให้อภัยยีนส์กับพี่ไนท์” โยรวบแรงทั้งหมดที่มีสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากยีนส์
“โยจะไปไหน”
“ไปให้พ้นจากคนโกหก”
“รอยีนส์ก่อนโย!”
ร่างบางของโยรีบวิ่งตรงไปที่รถที่ตัวเองขับมาจอดทิ้งไว้ ยังไม่ทันจะกดล็อคประตูยีนส์ก็วิ่งหอบเข้ามานั่งข้างๆ ภายในรถไร้เสียงสนทนาหรือพูดจาทะเลาะกัน มีเพียงเสียงหอบของยีนส์เท่านั้นก่อนที่โยจะออกรถขับออกไปด้วยความเร็วผิดกฎจราจร
“โยขับเร็วไปแล้วนะ” ยีนส์พูดเตือนสติโย
