“ยีนส์ยืนรอนิคตรงนี้นะ ขอวิ่งขึ้นไปเอาชีทก่อน ไม่นานหรอก” นิคสะกิดบอกเพื่อนตัวบางข้างกายที่เอาแต่เดินเหม่อ พอเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้ก็รีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องเรียนที่เพิ่งจะเดินลงมา
ยีนส์เดินหาที่พิงจนมาหยุดที่เสาใหญ่กลางลานใต้ตึกคณะ เสียงถอนหายใจแรงเกิดขึ้นเมื่อหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาเปิดดูแล้วไร้การติดต่อจากคนที่กำลังคิดถึง เฮียธีมบอกเขาแค่ว่ามีธุระต้องไปจัดการกับครอบครัว แล้วก็เงียบหายไปไม่ส่งข่าวมาสามวันได้แล้ว
“สวัสดีค่ะ” ยีนส์ละสายตาจากโทรศัพท์เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาทัก พร้อมกับสำรวจใบหน้าการแต่งตัวของอีกฝ่าย
ฟ้าถอดแว่นตาสีชาแบรนด์โปรดของเหล่าผู้หญิงออก ดวงตาที่แต่งแต้มสีสันพอสวยมองดูความเปลี่ยนไปของเด็กหนุ่มตรงหน้า ริมฝีปากสีชมพูส่งรอยยิ้มที่ดูจะเป็นมิตร “เราเจอกันอีกแล้วนะ บรรยากาศคุ้นๆเนอะว่าไหม”
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”
ฟ้าขยับเข้ามาใกล้เด็กตรงหน้าอีกนิด ฝ่า
