เฉินอวี้หรานมองคนตัวเล็กกว่าหอบเหนื่อยจากการวิ่งอย่างเอ็นดู พลางคิดว่าหากตนมีพี่น้องบ้าง ก็คงจะไม่เหงาเท่านี้ พานคิดถึงเหล่าทาสเด็กที่ต้องแยกจากกัน เด็ก ๆ เหล่านั้นจะเป็นเช่นไรบ้าง จะได้เจ้านายที่ใจดีหรือไม่ ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล แต่เธอก็ทำได้แค่หวังว่าสวรรค์จะไม่ใจร้ายกับเด็กน้อยเหล่านั้นไปมากกว่านี้
“ถ้าอย่างนั้นก็กินกันเถอะ ข้าหิวแล้ว” หญิงสาวคีบผักต้มมาวางไว้บนจานของตนอย่างพึงพอใจ เนื่องจากธรรมเนียมที่คล้ายกันของอาณาจักรโจวและอาณาจักรเฉิน ผู้เยาว์จะกินได้ก็ต่อเมื่อผู้ใหญ่กินไปแล้ว
แม้ว่าผักต้มและเนื้อตุ๋นจะมีรสชาติเหมือนกันไปหมดทุกอย่าง แต่การได้กินอาหารร่วมโต๊ะกับผู้อื่นเช่นนี้ทำให้หญิงสาวหวนนึกไปถึงครั้งแรกที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ อาหารประทังชีวิตก็มีแค่ก้อนแป้งที่ทั้งแข็งทั้งเหนียว ซึ่งต้องแบ่งกันกับเด็ก ๆ คนอื่น ถึงมันจะยากลำบากแต่ก็มีความสุขที่ยังเห็นทุกคนปลอดภัย
ด้วยความที่เฉินอวี้
