ตอนที่ 2 ตามหา
1471 คำ
ตอนที่ 2 ตามหา
มหาวิทยาลัย จี
" ไงมึงเลิกเรียนแล้วจะขับรถหาต่อปะ ? " คริสซี่เลิกคิ้วถามเพื่อนรักหลังจากเรียนเสร็จ ขณะที่เจลลี่กำลังเก็บสมุดหนังสือบนโต๊ะเรียนใส่กระเป๋าผ้าคู่ใจ
" ไปดิ กูต้องหาบ้านแด๊ดดี้กูให้เจอ "
" มึงจะอะไรกับผู้ชายที่เขาไม่สนใจมึงวะ ? ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่ปีที่แล้ว…กูเห็นมึงตามหาอยู่ฝ่ายเดียวเลย " โบว์เพื่อนสาวนั่งข้างกับคริสซี่ถามคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันยุ่งไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนเธอกำลังทำ
" นั่นดิอีเจล…กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน " เจินนั่งข้างเจลลี่พูดเสริม
" ก็กูรักของกูอ่ะ "
" อีสัส! มึงก็สวยมากนะ ทำไมมึงไม่คิดจะเปิดใจรับใครดูบ้างวะ ? ผู้ในวิศวะจีบมึงเยอะจะตาย " เจินถามอย่างแคลบแคลงสงสัย
" กูยอมรับว่ากูสวยแต่กูไม่สน กูสนแค่แด๊ดดี้ของกูเท่านั้น พวกมึงคอยดูนะกูจะเอาหัวใจของแด๊ดดี้มาให้ได้ " เจลลี่เชิดหน้ายืนกรานเสียงหนักแน่น เพื่อนแต่ละคนต่างเบะปากมองบนอย่างนึกหมั่นไส้
" เออ! แล้วแต่มึงละกัน " โบว์กระแทกเสียงเอ่ยแววทอดถอนใจ พร้อมกับส่ายหัวไปมาเอี่ยมระอากับนิสัยไม่ยอมแพ้ของเพื่อนสาว
" แต่กูยอมรับเลยอีเจลว่าแด๊ดดี้มึงโคตรหล่อเพื่อนก็โคตรหล่อ "
" ขนาดนั้นเลยเหรอ ?อีคริสมึงเคยเห็นเพื่อนพี่เขาแล้ว ? " โบว์เลิกคิ้วถาม
" เออ..ถ้ามึงเจอเหมือนที่กูกับอีเจลเจอนะ จะอึ้งในความหล่อ "
" ดูสีหน้าเพ้อฝันของมึงตอนนี้กูก็พอรู้แล้วปะว่าหล่อโคตร "
" กูชักอยากจะเจอแก๊งแด๊ดดี้มึงซะแล้วสิ " เจินเอ่ยขณะมุมปากแสยะยิ้ม
" ไว้พรุ่งนี้ไปผับ Nice กันถ้าอยากเจอแก๊งแด๊ดดี้กู " เจลลี่ชวนพร้อมกับกอดอกเชิดใบหน้างามขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ
" จัดไปดิ แต่ตอนนี้พวกมึงรีบเก็บของเถอะกูหิว "
" มึงนี่นะอีคริสเรื่องกินเรื่องใหญ่ "
" หรือมึงจะไม่กินอีโบว์ ? "
" พอ ๆ หยุดเถียงแล้วรีบลุกขึ้นกูมีภารกิจต้องตามหาบ้านหัวใจกูอยู่ "
“ เออค่ะ ! “ เหล่าเพื่อนสาวต่างตอบด้วยน้ำเสียงเน้นหนักพร้อมเพรียงกัน แฝงด้วยความหมายประชดประชันอย่างทีเล่นทีจริง ก่อนจะรีบเก็บสัมภาระ
และระหว่างยืนอยู่ในลิฟต์ตัวใหญ่ของตึก " พวกมึงไปกันก่อนเลยนะกูจะรีบไปหาพี่เสือ " โบว์แจงเหตุผลกับเหล่าเพื่อนสาว
" พี่เสือไลน์ตาม ? " เจลลี่เลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน โบว์จึงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
" อือ งั้นไปเถอะไว้เจอกันพรุ่งนี้ "
ติ๊งง ~~~
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด “ เจอกันพรุ่งนี้มึง “ ทั้งสามสาวพยักหน้ารับโบว์จึงสาวเท้าก้าวเดินจากไป
" พวกมึงไปสั่งข้าวก่อนเลยนะเดี๋ยวกูเฝ้าของให้ " เจลลี่ บอกกับเพื่อนสาวเมื่อมาถึงโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
" งั้นเดี๋ยวกูซื้อข้าวมาให้…มึงเอาอะไร? " คริสซี่ถาม
" ข้าวผัดกุ้ง ขอบใจนะมึง "
คริสซี่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินไปซื้อข้าวพร้อมกับเจิน ระหว่างรอเจลลี่หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา เปิดภาพชายหนุ่มและเด็กสาวคู่หนึ่งยืนจับมือกัน เธอมองมันด้วยรอยยิ้มปลื้มปริ่มแม้นว่าชายหนุ่มในภาพจะแสดงสีหน้าบึ้งตึงไม่เต็มใจก็ตาม
ย้อนวันวาน
ขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่สนามหญ้าหน้าบ้าน เอ๋ง ๆๆๆๆ ~~ ทว่ากลับได้ยินเสียงสุนัขตัวเล็กร้อง " เจ้าหมาน้อย!! " หญิงสาววัยห้าขวบหันมองตามเสียง ก่อนจะตะโกนเรียกเมื่อเห็นมันนอนบาดเจ็บอยู่กลางถนนใหญ่ ซึ่งไม่รู้ว่ามันมาจากไหน เธอจึงรีบวิ่งเปิดประตูออกไปดูอาการมันทันที
เอ๋ง ๆๆๆ ~~~
" เจ็บขาสินะ ร้องเสียงดังเชียว " เธออุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นมาแนบอก ขณะพูดกับมันเสียงอ่อนโยนอย่างไร้เดียงสา
ตี๊ดดดด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!
ขณะเดียวกันรถยนต์คันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรค้างเสียงดัง ด้วยความตกใจเธอจึงหันมองตามเสียงสีหน้าตื่นตระหนกพร้อมกับกระชับกอดเจ้าสุนัขตัวน้อยแน่นขึ้น ทว่ารถคันดังกล่าวไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนความเร็วลง
ระหว่างที่เด็กสาวตกใจทำอะไรไม่ถูก มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาดึงตัวเธอ ออกมาจากกลางถนนจนล้มลงกับพื้นพร้อมกัน
พรึบ!!
“ เอ๊ะ! “ เธอหลับตาแน่นกอดเจ้าสุนัขด้วยความกลัวและตกใจในเวลาเดียวกัน
" เด็กบ้า! บีบแตรแล้วทำไมไม่หลบวะแม่งเอ้ย! " เสียงคนขับรถลงมาต่อว่าเสียงดัง จนเด็กสาวร้องไห้ออกมาเนื่องจากเธอยังตกใจและกลัวอยู่
" อึกกกก อื้ออออ!!! "
" ไม่ต้องร้องเธอปลอดภัยแล้ว "
" อึกกกก ฮื้อออออออออออ! "
" บอกไม่ต้องร้องไง! " ชายหนุ่มสั่งเสียงห้าวคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างรำคาญ แต่ยิ่งเสียงดังหญิงสาวยิ่งร้องไห้จนไหล่สั่นโดยมีเจ้าสุนัขตัวน้อยนั่งอยู่บนตัก
" ฮื้อออออออออ! "
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ เพื่อให้ตนเองใจเย็นลง ก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงอ่อน " โอเค หยุดร้องเถอะนะดูสิเจ้านี่น่าจะขาหักนะต้องรีบพาไปหาหมอ "
" หืดด! อึกก! จะ...จริงด้วย " หญิงสาวสูดน้ำมูกกลับเข้าไป ขณะมองเจ้าสุนัขอย่างเอ็นดู
" คราวนี้เธอหยุดร้องได้ยัง ? "
เด็กสาวเงยหน้าเปื้อนน้ำตามองชายหนุ่มวัยรุ่นตรงหน้า เธอพยายามห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ อย่างเข้าใจ
" ลุกขึ้นฉันจะพาเข้าบ้าน บ้านเธออยู่ไหน? "
" ตะ...ตรงนั้น " นิ้วเรียวเล็กชี้ไปอีกฝั่งข้าม
ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะประคองเด็กสาวและเจ้าสุนัขเข้าไปในบ้านของเธอ
ปัจจุบัน
" เจล..เจล..ยัยเจลลี่! " ขณะที่เธอกำลังคิดถึงช่วงวัยเด็กที่พบกับพรีนครั้งแรกอยู่นั้น เสียงของเพื่อนสาวขานเรียกเสียงดังเมื่อได้สติจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างตกใจ
" ห๊ะ ๆๆ !! "
" เป็นอะไร ?..กูเรียกตั้งนานละในโทรศัพท์มีอะไร ? " คริสซี่ขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
" เปล่า โทษทีคิดอะไรเพลิน ๆ นี่ของกูซะ ? "
" อือ " คริศซี่ตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามขณะเดียวกันเจินก็เดินถือขวดน้ำมาพอดี
" อะน้ำของมึงสองคน "
" ขอบใจ " เจลลี่และคริสซี่เอ่ยขอบคุณพร้อมกัน
เจินพยักหน้าเข้าใจด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินมานั่งข้าง ๆ คริสซี่
เวลาต่อมา ~~~
หลังออกจากมหาวิทยาลัยคริสซี่และเจลลี่จึงขับรถยนต์ตามหาบ้านเลขที่ของชายหนุ่ม " เจลพอเถอะจะมืดแล้วกูว่าซอยนี้ไม่ใช่หรอก " คริสซี่เอ่ยขึ้น เนื่องจากค้นหานานเกือบสามชั่วโมงแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเจอ ในขณะที่เจลลี่ยังคงสอดส่องมองหาอย่างไม่ยอมแพ้
" ฉันว่าซอยนี้แหละ นักสืบคนนี้ไม่พลาดแน่ "
" แต่เรา วนหลายรอบแล้วนะไม่เห็นเจอ ฉันว่านักสืบเธอมั่วแล้วแหละ "
" อีกนิดเดียวนะมึงเดี๋ยวกูจ่ายค่าน้ำมันให้ "
" เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่พรุ่งนี้พวกเรามีส่งรายงานอาจารย์นะต้องรีบกลับไปทำ " คริสซี่แจ้งเหตุผลกับเพื่อนสาวขณะมองทางข้างหน้าไปด้วย
" เฮ้อออ! กลับก่อนก็ได้ขอบใจมึงมากนะที่มาส่งกู " ใบหน้างามมุ่ยลงทันทีอย่างเศร้าใจ ขณะขอบคุณเพื่อนสาวคนสนิท
คฤหาสน์พรีน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แกร็ก ---
บานประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของลูกน้องคนสนิท
" มีอะไร ? " มาเฟียหนุ่มเหลือบตาขึ้นเอ่ยถามด้วยท่าทางเคร่งขรึม
" เมื่อวานมีนักสืบตามมาที่บ้าน "
" แล้ว ? "
" นักสืบคนนั้นคือคนที่เด็กนั่นส่งมาสืบเรื่องนาย " น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาจากปากแบล็ค
" อย่างที่กูคิดไว้จริง ๆ ดีนะกูไหวตัวทันเปลี่ยนเลขที่บ้าน "
" จัดการเลยไหม ? "
" ยังไม่ต้องเดี๋ยวเรื่องใหญ่แม่กูยิ่งรักยัยเด็กแรดนั่นอยู่ "
" งั้นขอตัว " แบล็คกล่าวลาเจ้านายหนุ่มด้วยท่าทางเย็นชา ก่อนจะก้มหลังให้แล้วเดินจากไปทันที
" ตามไม่เลิกจริง ๆ ! " พรีนขมวดคิ้วพึมพำอย่างรำคาญพร้อมกับเอ็นหลังพิงกับเก้าอี้หลับตาลงเพื่อพักสายตา
- ผู้เขียน
