ไม่เหมือนเดิม
1669 คำ
ปัจจุบัน
"เมื่อไหร่จะจบวะแม่งโคตรเหนื่อย"
"แกจะบ่นอะไรนักหนาคีริน เรียนก็ไม่ค่อยมาเรียนยังบ่นอีกนะแก" ฟ้าสวยว่าให้เพื่อนตัวเอง นับครั้งได้ที่คีรินมาเรียนกับเพื่อน ยิ่งวันไหนเข้าเช้าอย่าหวังว่าจะได้เห็นเขา
"มีมึงอยู่ทำไมกูต้องเรียน" อีกคนตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
"ไอ้พวกผู้ชายปากปีจอ" ฟ้าสวยไม่ซีเรียสที่เพื่อนทั้งสามมักแทนตัวเองว่ากูมึงกับเธอ อยากแทนแบบไหนแทนไปเถอะ เธอไม่ได้โฟกัสเรื่องคำพูดมากนัก แค่เพื่อนจริงใจก็ดีมากแล้วสำหรับเธอ บางคนพูดหวานแต่แสร้งทำเป็นดีมีให้เห็นถมเถไป
"แล้วพวกมันไปไหนกันหมดวะ" คีรินถามโดยที่หน้ายังฟุบอยู่บนโต๊ะหินอ่อน พวกเขาเพิ่งเลิกคลาสเลยพากันมานั่งพัก ทว่าเพื่อนอีกสามคนหายไปไหนกันไม่รู้ตั้งแต่ลงมา
"ฮันน่าไปห้องน้ำ สองตัวนั้นไม่รู้ไปไหน"
"เรียกพี่ว่าตัวซะด้วย" เป็นปกติของคู่พี่น้องเธอ ฟ้าครามก็ใช่ว่าจะพูดเพราะกับเธอสักหน่อย
"คิดถึงกูหรือไง" แต่แล้วเสียงคนที่เพิ่งถามหาก็แทรกเข้ามา ทั้งสองหันไปมองยังด้านหลังพร้อมกัน
"ฮันน่าอะ"
"ไม่ได้ไปกับพวกกู"
"...." ขุนพลได้ยินดังนั้นจึงรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคนตัวเล็กทันที เขานึกว่าเธออยู่กับสองคนนี้เลยไม่ได้สนใจ
"อยู่ไหน" รอสายไม่นานฮันน่าก็รับ
(....)
"อยู่ที่เดิม"
(....)
"อือ"
"มันอยู่ไหน" คีรินถามหลังจากขุนพลวางสายจากหญิงสาว
"กำลังมา" พลางเดินไปลงนั่งข้างคีริน
"มาแล้ว" ไม่นานฮันน่าก็มาถึง วันนี้พวกเขามีนัดไปกินชาบูกันที่ร้านข้างมหา'ลัย และเจ้ามือก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ขุนพลเจ้าเก่าเจ้าเดิม ไม่ว่าจะไปไหนเขามักจะเป็นเจ้ามือตลอด แต่ทุกอย่างมันก็มาจากความเต็มใจของเขาเอง ใช่ว่าคนอื่น ๆ จะไม่ออกช่วยเลย ทุกคนต้องโอนเข้าบัญชีขุนพลโดยไม่บอกเขาก่อน ไม่งั้นเขาก็ปฏิเสธเหมือนเดิม บางครั้งขุนพลต้องโอนคืนเมื่อเห็นยอดเงิน
"วันนี้กูขอจ่าย" ฟ้าครามเสนอตัวเป็นเจ้าภาพเลี้ยงชาบูเพื่อนทุกคน
"แล้วแต่" ขุนพลตอบก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำทุกคนตรงไปยังลานจอดรถ ที่เขายอมเพราะรำคาญ ฟ้าครามพูดกรอกหูเขาตลอดทางว่าขอจ่ายเอง เขาเลยตัดปัญหาด้วยการยอม ๆ ไป
"ขุนพลรอเราด้วย" คนตัวเล็กวิ่งเพื่อให้ตามอีกคนทัน
"จะวิ่งทำไม" เอ่ยเสียงดุ
"กลัวขุนไม่รอ"
"เคยทิ้งหรือไง" ใบหน้าเย็นชาเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อย เขาเคยทิ้งเธอไว้คนเดียวหรือไง ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไร ขุนพลไม่เคยปล่อยให้เธอโดดเดี่ยวเลยสักครั้ง
"อย่าทำหน้านิ่งนักสิ" มือเล็กยื่นไปบีบแก้มสากด้วยความหยอกล้อ
"เล่นเป็นเด็ก" ปัดมือเธอบอกจากแก้มเบา ๆ
"ชิ" ทำหน้ายู่ใส่พร้อมกับรีบเดินตามเพื่อนตัวสูงไปขึ้นรถ
"เจอกันที่ร้านเว้ย" คีรินบอกกับทุกคนก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถตัวเองแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
"มันรีบไปหาป้ามันหรือไง" ฟ้าสวยเบะปากมองตามรถเพื่อนหนุ่มไป
"เจอกันที่ร้าน" ตามด้วยฟ้าคราม
"...." ขุนพลไม่ตอบ เขาเดินอ้อมไปนั่งยังฝั่งคนขับ ฟ้าครามเบะปากให้เพื่อนด้วยความหมั่นไส้ พี่น้องคู่นี้ช่างเหมือนกันเสียเหลือเกิน
เวลา 22:45
"ขับรถดี ๆ นะขุน" ฮันน่าโบกมือลาขุนพลที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถมาส่งเธอยังคอนโดที่พัก
"อืม"
"ฝันดี"
"ฝันดี" นัยน์ตาเรียบนิ่งมองตามเพื่อนตัวเล็กเดินเข้าไปภายในคอนโดหรู เมื่อฮันน่าไปจนลับตาเขาจึงกลับคอนโดตัวเองทันที ขุนพลไม่เคยโกหกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับหญิงสาว เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ เขาไม่อยากเสียเพื่อนไปจึงเลือกเก็บความรู้สึกนั้นไว้ยังก้นบึ้งหัวใจ เขาอยากเห็นรอยยิ้มเธอไปนาน ๆ ขอดูแลหญิงสาวในฐานะเพื่อนดีกว่า อย่างน้อย ๆ เขายังได้ใกล้ชิดเธอไปตลอด เป็นห่วงดูแลในฐานะเพื่อนคงดีที่สุดแล้ว ถ้าเขาบอกไปแล้วทุกอย่างอาจไม่ได้เป็นอย่างใจหวังก็ได้ ขอเฝ้ามองเธอแบบนี้ดีกว่า รักแบบเพื่อนคนหนึ่งที่หวังดีและซัพพอร์ตในทุก ๆ เรื่องก็พอ..
ตึกตึก
เท้าเล็กเดินตรงไปยังห้องพักตัวเอง อยู่ ๆ เหตุการณ์หนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ตั้งแต่วันนั้นเธอและครูซแทบไม่ได้เจอหรือคุยกันอีกเลย เป็นฮันน่าที่พยายามหลบหน้าอีกคน หลีกเลี่ยงการพบเจอ เพราะอะไรน่ะเหรอ..
ย้อนกลับไปเมื่อเดือนที่แล้ว
"ไงมึง" ร่างสูงที่นั่งดื่มอยู่เงียบ ๆ ปรายตามองยังคนมาใหม่เล็กน้อย นำทัพ เป็นเพื่อนที่จบนอกมาด้วยกัน เพื่อนสนิทอีกคนที่กลุ่มวาฟิกซ์รู้จักแบบผ่าน ๆ ไม่ได้สนิทเหมือนกับครูซ
"มึงมากับใคร"
"เมียมึง"
"แล้วมิเกลไปไหน"
ต้องบอกก่อนว่ากลุ่มนี้มีกันทั้งหมดสามคน นั่นคือ..นำทัพ มิเกลแล้วก็ครูซ พวกเขาสนิทกันตอนไปเรียนอยู่เมืองนอก ส่วนมิเกลที่กำลังพูดถึงคือแฟนสาวเขาเอง ทั้งคู่คบกันสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ เลิกรากันไปแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะกลับมาคบกันอีกครั้ง ส่วนเรื่องที่มิเกลไปไหนมาไหนกับนำทัพสองต่อสองเขาไม่คิดหึงหวงอยู่แล้ว เพราะความสนิทสนมที่ทั้งสามมีให้กันมันเกินคำว่าระแวงไปแล้ว มีแต่ความเชื่อใจเท่านั้น
"เห็นว่าจะไปเข้าห้องน้ำ"
"..."
"สรุปกับเด็กนั่นยังไงวะ" เมื่อเห็นว่ามิเกลยังไม่มานำทัพจึงเปิดประเด็นที่อยากรู้มากที่สุดตอนนี้ เขาเห็นครูซชอบเข้าออกบ้านวาฟิกซ์อยู่บ่อยครั้ง บางวันไปส่งน้องสาวเพื่อนที่มหา'ลัยทุกวัน เขาอยากรู้ว่าสรุปแล้วครูซกับเด็กคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ ที่ตั้งคำถามแบบนี้ไม่แปลกสำหรับครูซ เพราะสมัยเรียนอยู่เมืองนอกครูซก็ไม่ได้มีแค่มิเกลคนเดียว เพียงแต่มิเกลไม่รู้เท่านั้นเอง..
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น" เขาไม่ชอบเด็ก
"แน่ใจเหรอวะ"
"กูไม่นิยมกินพวกไร้สมอง" และนี่คือคำพูดที่หลุดออกจากปากพี่ชายข้างบ้าน คนที่หญิงสาวมองว่าเขาดีมาตลอด และมันก็เป็นครั้งที่สามที่เธอต้องมาเสียใจให้กับคำพูดของเขา
"ฮึก~" แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดที่เขาพ่นออกมานั้นมีใครบางคนได้ยินเข้าเต็ม ๆ สองหู ฮันน่าปิดปากสะอื้นเบา ๆ เธอนั่งอยู่ข้างหลังอีกคน ซึ่งโต๊ะที่เธอนั่งมันค่อนข้างมืด ไม่แปลกที่ครูซจะไม่ทันสังเกตเห็นเธอ อีกนานแค่ไหนเธอถึงจะตัดใจจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ได้สักที
กลับมาที่ปัจจุบัน
"เฮ้อ~" ฮันน่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมครูซถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เขาไม่เหมือนพี่ชายคนเดิมที่เธอรู้จักสมัยยังเป็นเด็ก หรือมันผิดตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอไปสารภาพรักกับเขา ครูซเลยมองเธอไม่เหมือนเดิม
ครืน ครืน
#ขุนพล
ติ๊ด!
"ว่าไงขุน"
(ลืมของไว้บนรถ) พออีกคนบอกอย่างนั้นเธอจึงรีบก้มดูทันทีว่าตัวเองลืมอะไร
"จริงด้วย ฝากเก็บไว้ให้หน่อย" เธอลืมอุปกรณ์ทำงานไว้บนรถ ดีที่ไม่ได้รีบใช้ รอพรุ่งนี้ค่อยไปเอาที่มหา'ลัยก็แล้วกัน
"เข้าห้องยัง"
"กำลัง"
"อือ"
"ขุนอยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง"
"ร้านเหล้า" อยู่ห่างจากคอนโดเธอไม่ไกลเท่าไหร่
"ทำไมไม่ชวนเราด้วย"
"พรุ่งนี้เรียนเช้า นอนไป"
"ทีขุนยังไปได้เลย" ฮันน่าพูดเสียงแผ่วเบาปนน้อยใจ
"จะกลับแล้ว"
"เราแกล้งเฉย ๆ ขุนดื่มไปเถอะเราไม่กวนแล้ว"
"เบื่อพอดี แค่นี้แหละกำลังจะกลับ"
"โอเค ขับรถดี ๆ"
"อืม"
หลังจากวางสายจากขุนพล ฮันน่าเก็บมือถือไว้ที่เดิมก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก มือเล็กเอื้อมไปกดสวิตช์ไฟให้สว่าง กระเป๋าสะพายหรูถูกโยนทิ้งไว้บนโซฟาก่อนที่ขาเรียวยาวจะก้าวเข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่ม
ออด ออด
ระหว่างนั้นเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น หญิงสาวชะโงกหน้าไปมอง คิ้วสวยหมวดเข้าหากัน เธอสงสัยว่าใครมาเอาป่านนี้ หรือจะเป็นพี่ชายตัวเอง
ตึก
ตึก
แอดด
"ช้า" แล้วมันก็จริงอย่างที่คิด ฟลินต์แทรกตัวเข้ามาพลางเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟากลางห้อง
"เฮียฟลินต์"
"วันนี้ขอนอนด้วย" เป็นปกติของฟลินต์ที่มักจะมาค้างกับน้องสาวที่คอนโด วันไหนเขาขี้เกียจขับรถกลับก็จะแวะมานอนกับเธอที่นี่ ซึ่งคอนโดฮันน่ามีห้องนอนสองห้องอยู่แล้ว เลยไม่ใช่ปัญหาหากจะค้าง
"เฮียทานข้าวมาหรือยัง"
"เรียบร้อย เราล่ะ"
"หนูไปกินชาบูกับเพื่อนมาค่ะ"
"อ้วน"
"ชิ"
"พรุ่งนี้เรียนเช้าใช่ไหม"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวไปส่ง"
"เฮียไม่ทำงานเหรอพรุ่งนี้"
"บริษัทตัวเองเข้าตอนไหนก็ได้" ความจริงพรุ่งนี้เขาไม่ได้เข้าบริษัท แค่กวนน้องสาวตัวเองเท่านั้น จากนั้นฮันน่าก็ขอตัวเข้าห้อง ปล่อยฟลินต์นอนเล่นไปคนเดียว พรุ่งนี้เธอต้องตื่นเช้าอีก
1 คอมเมนต์ = 1 กำลังใจ
Thanks for following me?❤️
ยังไม่ตรวจคำผิด
- ผู้เขียน
