8. พี่รู้สึกกับเพ้นท์นะ

1468 คำ

หม้ายกำมะลอ...?? Ep. 8 " คุณภูมิอย่ากลับดึก อย่าขับรถเร็วนะคะ " เพ้นท์พูดจบก็อุ้มน้องขุนออกไปจากห้อง " เปิดใจเถอะมึง ก่อนมันจะสายไป เวลามันคืนกลับมาไม่ได้นะ " เกียร์เพื่อนสนิทของภูมิพูดขึ้น " ก็แค่ผู้หญิงหม้ายลูกติด ใครสนวะ " " ไอ่ภูมิ เมียมึงคุยกับใครวะอยู่หน้าโรงบาลคงสนิทกันวะเห็นอุ้มลูกเมียมึงด้วย " นายที่เพิ่งเข้ามาทักภูมิขึ้น ภูมิมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที " กูกลับก่อนนะ มีธุระ " ภูมิรู้สึกไม่ชอบที่เพ้นท์ทำตัวสนิทกับใคร เพราะคำว่าเมีย ยิ่งเพ้นท์ทำตัวแบบนี้ คนอื่นจะดูถูกตนได้... ตลอดทางกลับบ้านภูมิแอบมองเพ้นท์ที่มีขุนหลับซบอกกอดอยู่ อยากจะพูดอะไรออกไป แต่เหมือนมันมีอะไรตงิกใจให้พูดไม่ได้ ภูมิหัวร้อนทุกทีที่เห็นเพ้นท์คุยกับใคร ??? " ร่านกับทุกคน กูอยากรู้จริงๆ กระหรี่อย่างมึงจะเด็ดรึปล่าว " ภูมิเข้าไปห้องนอนของเพ้นท์ อยากจัดการที่ทำให้ตนหัวร้อน เห็นเพ้นท์กำลังนอนอยู่บนเตียง พอเห็นตนรีบลุกขึ้นมาทันที ภูมิเดินเข้าไปหาเพ้นท์ " คุณภูมิจะทำอะไร ?? " " ................. " ภูมิไม่ตอบแต่เดินเข้าไปเรื่อยๆ ผลักเพ้นท์ลงบนเตียง ใช้จังหวะจับแขนทั้งสองข้างแล้วขึ้นคล่อมทันที " อือ...อืออ " ภูมิบดขยี้จูบเพ้นท์จนคนโดนกระทำจากที่ดิ้น ตัวสั่น หายใจถี่ เริ่มอ่อนกำลังลง ภูมิพอใจในสิ่งที่กระทำ " อย่าให้กูเห็นมึงคุยกับใครอีก ปากมึงเปื่อยแน่ " " ................... " ภูมิถอนจูบออก มองหน้าเพ้นท์ พูดจบก็เดินออกจากห้องไม่สนใจคนที่นอนอยู่ ' กูเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย ' ภูมิไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงทำแบบนี้กับเพ้นท์ลงไป... เพ้นท์เมื่อภูมิออกจากห้องไป ได้แต่เอามือกุมหัวใจตัวเอง มันกำลังจะดีแล้วใช่มั้ย ???? อาหารถูกจัดบนโต๊ะแต่คุณภูมิยังไม่ลงมาก จนสายๆคุณภูมิก็ยังไม่ลงมา เพ้นท์แอบเป็นห่วงเลยขึ้นมาดู โดยมีขุนตามมาด้วย ก็อกๆๆๆ " คุณภูมิ...คุณภูมิคะ " เสียงเงียบไร้การตอบรับ เพ้นท์เลยเปิดประตูเข้ามา คุณเห็นภูมินอนอยู่บนเตียง " ตัวร้อนจี๋เลย " เพ้นท์เอามือแตะหน้าผากคนที่นอนอยู่เบา " ขุนไปบอกป้าน้อย แม่ขอกะละมังกับผ้าเช็ดตัว ด่วนๆนะคับ " ขุนได้รับคำสั่งก็เดินออกไป ' ป่วยได้ยังไงนะ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย ' ผ้าเช็ดตัว กะละมังพร้อม เพ้นท์อยู่ในห้องกับคุณภูมิสองคน ไม่อยากให้ขุนติดไข้ไปด้วย เพ้นท์จัดการเช็ดตัวให้คนป่วย แต่... " หนาว " " ทนหน่อนนะคะ " เพ้นท์เช็ดตัวให้ภูมิ แต่ภูมิเริ่มกอดตนแน่นเหมือนกลัวหาย เพ้นท์เดินไปเอายาและที่แปะไข้ในห้องของตน รีบเอามาให้ภูมิ จึงต้องปลุกคนตัวโต " คุณภูมิ...คุณภูมิคะ " " อือ " " กินยาก่อนค่ะ คุณไม่สบาย " ภูมิรู้สึกตัว มองหน้าเพ้นท์ แต่กลับส่ายหัวไปมา ไม่ยอมกินยา เพ้นท์เลยเอายาเข้าปากตัวเองแล้วจูบคุณภูมิ คนตัวโตที่นอนอยู่ไม่ทันตั้งตัว ตาค้าง ตกใจในการกระทำของเพ้นท์ จนยาเข้าไปในปากภูมิ เพ้นท์เลยส่งน้ำให้ภูมิดื่ม คนตัวโตต้องดื่มแบบงงๆ เพ้นท์เลยแปะแผ่นเจลลดไข้ ติดที่หน้าผากภูมิ ซึ่งหน้าต้องใกล้กันมาก ภูมิหน้าแดง นอนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เพ้นท์เองก็ต้องหลบสายตา เพราะใจมันเต้นแรงเหมือนกัน ภูมิมองการกระทำทุกอย่างทำให้นึกถึงใครคนนึง ที่ตนไม่เคยรู้สึกว่าได้อยู่ใกล้ๆแบบนี้... " คะ...คุณภูมิพักผ่อนนะคะ " เพ้นท์พูดติดๆขัด มันเขินแทบทำอะไรไม่ถูก พูดจบหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่... " เพ้นท์...อยู่กับกูกอด " เพ้นท์หยุดชะงักแทบไม่เชื่อหูตัวเอง สิ่งที่ได้ยินมันไม่ใช่... " กูอยากอยู่กับมึง " " ................ " เพ้นท์เดินกลับมาแบบเขินๆ ไม่กล้ามองหน้าสบตาคุณภูมิ เพ้นท์นั่งลงที่พื้นข้างๆเตียง แต่... หมับ " ขึ้นมาบนเตียง " " ............. " ภูมิจับมือเพ้นท์ แล้วดึงมือเชิงให้ลุกขึ้น เพ้นท์ขึ้นไปบนเตียงข้างๆคนป่วย " กอดกูหน่อย " " คุณภูมิ... " ภูมิพูดจบดึงมือเพ้นท์ให้มากอดตน เพ้นท์ที่หน้าแดง หัวใจเต้นแรงกอดภูมิตอบ อายความร้อนมันส่งมาถึงเพ้นท์จนรู้สึกได้ ทั้งคู่กอดกันจนหลับไป... ภูมิรู้สึกตัวในอ้อมกอดของเพ้นท์ ภูมิมองหน้าผู้หญิงตรงหน้า ตนไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร การกระทำที่เพ้นท์ทำให้ มันทำให้ตนคิดถึง...ผู้เป็นแม่ ที่จากตนไป แต่ทำไมสิ่งที่เพ้นท์ทำให้ตนรู้สึกเหมือนแม่อยู่ใกล้ๆนะ... " คุณภูมิ...ยังปวดหัวมั้ยคะ " ภูมิขยับตัวจนคนสวมกอดตื่น รีบเอามือมาแตะหน้าผากและถามตนทันทีอย่างห่วงใย ยิ่งทำให้ตนรู้สึกแปลกๆกับเพ้นท์เข้าไปอีก " ดีขึ้นแล้ว " ภูมิตอบออกไป เพ้นท์ลุกจากที่นอนจะเดินออกจากห้อง แต่... " มึงจะไปไหน ? " " เพ้นท์จะไปทำโจ๊ก คุณภูมิต้องกินโจ๊กกินยาค่ะ " เพ้นท์พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ภูมิที่มองตามหลังเพ้นท์จนสุดสายตา มันทำให้ภูมิเริ่มรู้สึกกับเพ้นท์บางแล้ว... ไม่นานเพ้นท์ก็กลับเข้ามาพร้อมถาดอาหารโจ๊กและยา แต่ภูมิ... " ป้อนให้กูหน่อย " " คะ " เพ้นท์แอบตกใจ หน้าแดงอีกครั้ง พยุงภูมิมานั่งแล้วป้อนโจ๊กให้ เพ้นท์แทบไม่กล้าสบตาภูมิ ป้อนโจ๊กให้จนหมด " ยาค่ะ " เพ้นท์ส่งยาให้ภูมิ แต่ภูมิ... " ป้อนให้กูเหมือนที่มึงเคยทำ " หน้าของเพ้นท์ตอนนี้แดงแก้มแทบปริแล้ว ภูมิจ้องหน้าเพ้นท์ เพ้นท์ก้มยาเอายาเข้าปากตัวเอง แล้วค่อยๆเข้าไปหาภูมิ ประกบปากเอายาดันเข้าไป แต่ภูมิกลับเอามือมาจับหน้าเพ้นท์กลืนยานั้นแล้วจูบเพ้นท์ตอบ จนเพ้นท์หลับตาปี๊ไม่กล้าขัดหรือทำอะไร ภูมิคลายจูบแล้วดึงมือเพ้นท์มานั่งบนตักตนพร้อมกอดเอว " มึงรู้สึกยังไงกับกู บอกกูได้มั้ยวะ " ภูมิถามเพ้นท์ออกไปเพราะตอนนี้ใจของตนมันกระวนกระวาย อยากรู้ว่าคนเป็นเมียในนามคิดยังไงกับตน " เพ้นท์เอ่อ... " "เพ้นท์...กูไม่เข้าใจตัวกูเอง มึงช่วยบอกความรู้สึกของมึงให้กูฟังหน่อยได้มั้ย " " เพ้นท์...รักคุณภูมิค่ะ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น มันอาจใฝ่สูงเกินไปกับสภาพของเพ้นท์แต่เพ้นท์รักโดยที่ไม่ได้หวังให้คุณภูมิรักตอบ ขอแค่เพ้นท์ได้รักได้อยู่ใกล้ เท่านี้มันก็ดีมากแล้วค่ะ " " ................ " ภูมิถึงกับอึ้งในคำตอบของเพ้นท์ ตนทั้งพูดเหยียดหยาม ดูถูกเพ้นท์สารพัดแต่เพ้นท์กลับรู้สึกแบบนี้กับตน... เพ้นท์เห็นอาการของภูมิ คิดว่าภูมิคงเวทนาสมเพศตน ผู้หญิงหม้ายลูกติดมาบอกรักสามีในนาม มันน่าอายสิ้นดี จึงลุกออกจากตักของภูมิยกถาดจะออกจากห้อง แต่... " พี่รู้สึกกับเพ้นท์นะ " " ................. " เพ้นท์ตกใจที่ได้ยิน รีบเอาถาดเข้าห้องตัวเอง เอามือกุมหน้าอก หูไม่ฝาดไปใช่มั้ย... เพ้นท์ไม่กล้าไปเจอหน้าภูมิ เข้าไปตอนที่ภูมิหลับ ภูมิหายป่วยเป็นปกติแล้ว เพ้นท์หลบหน้าภูมิทั้งวัน หลังจากส่งน้องขุนไปโรงเรียน เพ้นท์เอาแต่คลุกอยู่ในครัวกับป้าน้อย เพ้นท์ไม่เผชิญหน้ากับภูมิ 2 วัน จนวันนี้... ภูมิมาดักเจอเพ้นท์ที่หน้าห้อง แล้วจับมือลากเพ้นท์ลงมาข้างล่าง ไปยังรถ แล้วขับออกมาอย่างรวดเร็วโดยมือที่จับอยู่ไม่ปล่อยเลย ตลอดทางเพ้นท์ก็ไม่กล้ามองหน้า ต่างคนต่างเงียบ จนมาถึงสนามแข่งรถ คุณภูมิลากเพ้นท์มาที่ห้อง ล็อกห้อง ปิดม่าน แล้ว... " หลบหน้าพี่ทำไม " " อือ... " ภูมิดันเพ้นท์จนติดผนังแล้วบดขยี้จูบทันที สองคืนที่ภูมินอนไม่หลับ ใจกระวนกระวาย จนต้องจัดการกับใจตัวเอง...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more