ช่วงสายวันต่อมา ฟ้ารดาลุกแทบไม่ได้ ขยับตัวก็ไม่ได้ปวดร้าวไปทั้งตัว และที่ทำให้หล่อนต้องเม้มปากตัวเองแน่นเมื่อมองไปเห็นคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ด้วยร่างเปลือยเปล่า ภาพในค่ำคืนที่ผ่านมาจึงย้ำชัดในหัวว่ามันเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่ความฝัน หล่อนปล่อยเสียงสะอื้นน้อยๆ ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของตัวเองพร้อมกับมองไปยังคนที่หลับสนิทไม่ยอมตื่น วันนี้เป็นวันอังคารที่ต้องไปทำงาน แต่หล่อนลุกไม่ไหวปวดร้าวระบมไปทั้งร่าง เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นนั่งก็ยังไม่มี
อึก! ฮือๆๆ
เสียงร้องไห้ของฟ้ารดาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และทำให้คนที่อ่อนเพลียจากสนามรบบนเตียงที่เพิ่งหลับไปเมื่อตอนเช้านั้นขยับเปลือกตาตื่นขึ้นมาด้วยความรำคาญหู
“อือ...ร้องไห้ทำไมฟ้า” เขาถามพร้อมกับขยับตัวหมายจะเข้าไปโอบกอดร่างเล็กข้างๆ แต่เธอก็ใช้มือผลักดันเขาออกห่างพร้อมกับพูดตอบกลับมา
“หยุด! อึก! อย่าเข้ามาใกล้ฟ้า พี่รามเห็นแก่ตัว พี่รามทำแบบนี้กับฟ้าได้ยังไง
