เรามีกันแค่สองคน
671 คำ
ตอนที่ 6
อาการของมารดามุกสลิลเริ่มแย่ลงทุกวัน เธอป่วยเป็นมะเร็งปอด หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่เกินสองเดือน
“ไม่มีทางอื่นรักษาเลยเหรอ..มุก” เช้านี้มุกสลิลมานั่งปรับทุกข์กับแทนคุณ
“ไม่มีหรอก นอกจากการให้คีโม”
“งั้น..เดี๋ยวเย็นนี้ฉันขอไปเยี่ยมแม่แกนะ” แทนคุณบอกกับเพื่อนสาว
“เฮ่ย!..ไม่เป็นไร แกก็ไปเยี่ยมตั้งหลายครั้งแล้วนี่น่า”
“ไม่เป็นไร ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ ว่าแม่แกป่วยเป็นอะไร”
“ก็ได้ ๆ แต่คืนนี้ฉันคงไม่ได้ไปงานวันเกิดพี่ต้นแล้วล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แกก็อวยพรเขาไปแล้วนี่”
“แกเห็นเหรอ”
“ฉันเห็นในเฟสที่แกอวยพรเค้าแล้ว ฉันก็อวยต่อจากแกไง”
หลังจากเลิกเรียนในเย็นวันนี้ มุกสลิลก็พาแทนคุณไปเยี่ยมอาการป่วยของมารดาที่โรงพยาบาล มุกสลิลโทรหาพ่อเลี้ยงและบอกเขาว่าเย็นนี้เธอจะเป็นคนเฝ้ามารดาเอง ก็เลยทำให้รู้ว่า วรภพยังไม่กลับจากที่ทำงาน
“แกจะกลับแล้วเหรอแทน” คุยโทรศัพท์กับพ่อเลี้ยงเสร็จมุกสลิลก็เห็นเพื่อนกำลังจะเดินออกจากห้องไปจึงเอ่ยถาม
“เปล่า ฉันจะลงไปซื้อข้าวเย็นมากินแล้วก็เผื่อแกด้วย” แทนคุณหันมาตอบเพื่อน
“เฮ่ย!..ขอบใจนะ แต่แกไม่ต้องลำบากหรอก” มุกสลิลบอกกับเพื่อนด้วยความเกรงใจ
“ได้ไงเพื่อน!..เอาเถอะ มื้อนี้ฉันเลี้ยง”
ไม่นานนักแทนคุณก็หิ้วของกินพะรุงพะรังเดินเข้าห้องมา ทั้งสองไปจัดใส่จานแล้วก็เอามานั่งกินข้าง ๆ เพื่อนสาว ระหว่างนั้นมารดาของมุกสลิลก็ตื่นพอดี แทนคุณก็เลยรีบเอาอาหารที่ซื้อมาเทใส่จานเอาให้เพื่อนไปป้อนมารดาของเธอ
“แทน..มานานแล้วเหรอ”
“สวัสดีครับน้านิด ผมมาพร้อมไอ้มุกครับ”
“น้าขอบใจที่แทนมาเยี่ยมน้านะ”
“ไม่เป็นไรครับน้านิด ผมอยู่หอก็ไม่รู้จะทำอะไร”
"แม่สบายดีมั้ยแทน"
"สบายดีครับน้านิด"
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยนิตราก็หลับไป แทนคุณและมุกสลิลจึงมานั่งทานข้าวกันต่อ ระหว่างนั้นทั้งสองก็คุยกันไป
“คืนนี้ฉันจะเฝ้าแม่”
“แกจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนมั้ย เดี๋ยวฉันดูแลแม่แกให้เอง”
“ไม่เอาหรอก แกกลับหอไปเถอะ”
“เฮ่ย!..จะเกรงใจทำไมวะ ฉันกลับหอไปก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว”
“ก็ได้..งั้นเดี๋ยวฉันมานะ” มุกสลิลตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกว่าเหม็นเหงื่อตัวเองเหมือนกัน ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก็น่าจะดีกว่า จะหวังรอให้พ่อเลี้ยงมาเปลี่ยน ก็เห็นทีจะยาก
แต่พอมุกสลิลกลับบ้านไป ก็เจอกับวรภพ พ่อเลี้ยงหนุ่มที่กำลังกลับเข้าบ้านมาพอดี วรภพนั้นพบรักกับมารดาของเธอได้ปีเศษ เขาอายุน้อยกว่ามารดาของเธอ วรภพอายุ 37 ส่วนมารดาของเธออายุ 43 มุกสลิลก็เลยเรียกวรภพว่าคุณอาตั้งแต่นั้นมา
“วันนี้อากลับช้าไปหน่อย มัวทำโอที หนูมุกไปเยี่ยมแม่มาแล้วเหรอ” วรภพเอ่ยถามลูกเลี้ยงสาว
“ค่ะ..มุกเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล แต่เย็นนี้อาภพไม่ต้องไปเปลี่ยนมุกก็ได้นะคะ เดี๋ยวมุกจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเลย” มุกสลิลรีบบอกวรภพ
“เอางั้นเหรอ”
“ค่ะ..งั้นมุกไปอาบน้ำก่อนนะคะ จะได้รีบไปเฝ้าคุณแม่”
“เอาสิ!!”
หลังจากนั้นเป็นต้นมา มุกสลิลก็กลายเป็นคนที่จะต้องไปเฝ้าคุณแม่ของเธอทุกคืนโดยที่วรภพก็ไม่เคยไปเหยียบที่โรงพยาบาลอีกเลย เป็นแบบนั้นอยู่ประมาณเกือบเดือน แทนคุณก็ตัดสินใจสารภาพกับเพื่อนสาว
- ผู้เขียน
