ความทรงจำดี ๆ
911 คำ
แทนคุณ ชายหนุ่ม ที่โตมาพร้อม ๆ กับเพื่อนสาวที่ชื่อมุกสลิล บ้านของทั้งสองอยู่ตรงข้ามกัน เคยวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่สมัยยังไม่รู้จักคำว่ารัก เด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงพอโตขึ้นมาเรื่อย ๆ ทั้งสองมีความชอบที่เหมือนกันเริ่มสนิทกันมากจนวันหนึ่ง แม่ของทั้งสองต่างมีครอบครัวใหม่ ทั้งสองจึงต้องแยกจากกัน และมาเจอกันอีกครั้งเมื่อตอนเข้าเรียนมหาลัย
มุกสลิล หลังจากที่ได้เข้าเรียนมหาลัย แม่ของเธอก็ป่วยหนัก เธอต้องไปเฝ้าคุณแม่ที่โรงพยาบาลหลังเลิกเรียน แทนคุณไปเยี่ยมแม่ของเธอ และก็ช่วยเธอเฝ้ามารดาระหว่างที่มุกสลิลกลับไปเตรียมของที่บ้าน วันหนึ่งมุกสลิลทุกคุกคามทางเพศจากสามีใหม่ของแม่เธอ
แทนคุณชวนให้เธอมาเป็นรุมเมทของเขาหลังจากแม่ของเธอเสียชีวิตไป เพราะกลัวว่าวันหนึ่งมุกสลิลจะเสียท่าให้กับพ่อเลี้ยงของเธอ และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น เมื่อทั้งสองคน อกหัก พร้อม ๆ กัน
ตอนที่ 1
ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้ว
“มุกจ๊ะ! นี่อาภพ แฟนใหม่ของแม่”
“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวยกมือใหม่ วรภพแฟนใหม่ของนิตรามารดาของเธอที่อายุห่างกันเกือบหนึ่งรอบ วรภพเป็นรุ่นน้องที่ทำงานของนิตรา หลังจากที่บิดาของมุกสลิลได้เสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนจนมาถึงบัดนี้ มารดาของก็ได้พบรักใหม่กับวรภพและกำลังจะขายบ้านเดิมเพื่อย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของวรภพ
มุกสลิลไม่ค่อยเห็นด้วยที่แม่ของเธอจะมีแฟนใหม่ แต่เธอก็ยอมใจอ่อนเพราะคุณแม่เธอขอร้องต่างๆ นานา วรภพเป็นหนุ่มโสดรูปหล่อคารมดี เธอกลัวว่าเขาจะมาหลอกลวงแม่ของเธอ และสาเหตุที่มุกสลิลไม่อยากให้แม่เธอคบกับวรภพ ก็เพราะเธอยังไม่อยากจะย้ายออกจากบ้านเก่า
“แม่คะ เราเก็บบ้านหลังนี้ไว้ได้มั้ยคะ มุกไม่อยากให้แม่ขายเลย” เด็กสาวผูกพันกับบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิด แถมยังมีเพื่อนสนิทที่บ้านอยู่ตรงกันข้ามอย่างแทนคุณ เพื่อนรักต้องแต่สมัยอนุบาล ทั้งสองกินด้วยกัน เที่ยวด้วยและกันเล่นด้วยกันมาตลอด
วันนี้มุกสลิลรู้สึกเศร้าขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่ เพราะนึกถึงเรื่องที่คุยกับมารดาเธอเมื่อเช้า
“แกจะย้ายไปจริง ๆ เหรอวะไอ้มุก” แทนคุณเอ่ยถามเพื่อนระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับบ้านพร้อมกัน
“เอ่อ!!..พอดีแม่จะเอาเงินขายบ้านมาใช้หนี้ให้พ่อด้วย ฉันเองก็จนใจว่ะ” มุกสลิลเอ่ยด้วยเสียงเศร้า
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวว่าง ๆ เราก็เจอกันก็ได้นิ” แทนคุณปลอบเพื่อน เขาเองก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน
“ฉันคงคิดถึงแกมากเลยว่ะ...ไอ้แทน”
“เฮ่ย!!.. ว่าไปโน่น เราไม่ได้ตายจากกันสักหน่อย แค่แกย้ายบ้านใหม่เองนะโว้ย! ว่าง ๆ เราก็มาเจอกันได้นี่หว่า หรือจะให้ฉันไปหาแกดีละ” เด็กหนุ่มก็รู้สึกเศร้าไม่ต่างจากเพื่อนของเขา แต่ด้วยที่เขาจะต้องเป็นคนปลอบ เพื่อนจึงไม่อยากเศร้าไปตามไปอีกคน
“รอให้ฉันได้ที่อยู่ใหม่ที่แน่นอนก่อนนะ...แล้วฉันจะบอกแกเอง” มุกสลิลหันมาบอกเพื่อน เมื่อถึงบ้านของเธอแล้ว แทนคุณบอกว่าให้เธอรออยู่ที่หน้าบ้านของเขาก่อน จากนั้นเด็กหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อนำสิ่งของบางอย่างมาให้เพื่อน
“เอ้า!!!นี่ฉันให้...” เด็กหนุ่มยื่นซองน้ำตาลให้เพื่อน
“อะไรวะ” มุกสลิลอยากรู้ก็เลยรีบแกะซองนั้นออกมาดู
“เฮ่ย!..รูปนี้ยังอยู่อีกเหรอ!!!” มุกสลิลเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าจะมีรูปนี้อยู่ เพราะมันตั้งแต่ที่เธอกับเขาเรียนด้วยกันตอนประถม ตอนนั้นทั้งสองไปว่ายน้ำเล่นด้วยกันที่น้ำตกแห่งหนึ่งท้ายหมู่บ้าน
“อืม!!.. ฉันอยากให้แกเก็บเอาไว้นะ มันมีเหลือแค่รูปเดียวแล้ว สมัยเรายังแก้ผ้าเล่นน้ำด้วยกันน่ะ”
“ไอ้บ้า!!! แล้วตอนนั้นใครถ่ายให้เราวะ” เธอยิ้มด้วยความเขินอาย เพราะรูปนั้นทั้งคู่ไม่ได้ใส่อะไรกันเลย
“ก็แม่ฉันไง”
“อ๋อ”
“เออ!!..ฝากลาน้าพิมพ์ด้วยนะ ต่อไปฉันคงไม่ได้มาฝากท้องมื้อเย็นที่บ้านแกอีกแล้ว”
“เอ่อ ๆ ..เดี๋ยวฉันบอกให้”
“แล้วแม่แกจะกลับกี่โมงวะ เผื่อฉันจะได้อยู่รอ” มุกสลิลพลางดูนาฬิกาแล้วเอ่ยถามเพื่อนเธอจำต้องเก็บข้าวของย้ายออกจากบ้านภายในวันนี้ให้เสร็จ
“อย่ารอเลย แม่ฉันไปนาน”
“ทำไมอะ...แม่แกไปไหน?”
“แม่ฉันไปนัดเดทกับหนุ่มต่างชาติน่ะสิ ฮ่า ๆ” พูดจบแทนคุณก็หัวเราะขึ้นมา
“อ่าว!!..ในที่สุดแม่แกก็ใจยอมอ่อนสักทีเนาะ อิอิ” เธอหัวเราะกับเพื่อน
“อืม..”
“ยังไง..ฉันไปก่อนนะ...แทน จะรีบไปช่วยแม่ขนของ”
“แล้วเจอกันนะเพื่อน”
“บาย” ทั้งสองโบกมือให้กันก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง
- ผู้เขียน
