ผ่านไปไม่นาน อังศุมาก็ตามเธอให้ไปที่โต๊ะอาหาร ทุกอย่างเตรียมเอาไว้ให้หมดแล้ว หญิงสาวนั่งกินด้วยความหิว วันนี้เรียนรู้งานและใช้พลังงานสมองไปเยอะ เหมือนร่างกายต้องการสารเสริมกำลังเอามาก ๆ
“โอ้โห กินหมดเลยหรือคะ แบบนี้พี่อังปลื้ม ขนาดคุณผ่องไม่อยู่” ท่าทางดีอกดีใจ
“ไม่ได้อร่อย แต่คนมันหิวมาก” ปอป่านลากเสียงยาวตอนท้าย แล้วส่งเสียงหัวเราะ
อังศุมาทำหน้าย่น ๆ
“แหม... นึกว่าฝีมือของพี่จะเทียบชั้นของคุณผ่องได้เสียอีก” ทำน้อยอกน้อยใจ
“ก็ไม่เลว แต่ก็ไม่ได้ดีที่สุดค่ะ ฝึกฝนอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เป็นเชฟได้เลย” นายสาวให้กำลังใจ
“งั้นเดือนนี้ทั้งเดือน การันตีเลยว่าคุณป่านจะได้กินฝีมือของพี่อังทุกวัน”
“หา! อะไรนะ ที่พี่อังพูดหมายความว่าไง เดือนนี้ทั้งเดือน คืออะไร แล้วคุณผ่องกับอาเฟื่องจะไม่อยู่บ้านเป็นเดือนหรือคะ” ปอป่านตกใจจริง ๆ รีบคว้ามือถือขึ้นมาดูข้อความของอาเฟื่อง
(อาจะไปยุโรป กำหนดกลับยังไม่
