Intro...
601 คำ
“คุณตา!! ฮึก...คุณตาครับ ฮือๆๆๆ คุณตา...”
เสียงร้องเรียก คุณปราปต์ คุณตาอายุย่างเข้า 96 ปี ที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงนอนพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง อายุเพียง 22 ปีก้าวเดินเข้ามาในห้องด้วยสองขาสั่นเทา สองตาอาบไล้ไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเตียงขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มี พี่ชายอย่าง เพชรภีม และพี่สาวอย่าง เรเชล นั่งอยู่ก่อนหน้า
“ภีร์...มาแล้วเหรอ...”
เสียงแผ่วเบาของผู้เป็นตาร้องเรียกหลานชายคนเล็กอย่างรู้สึกดีใจเมื่อลมหายใจสุดท้ายของตนนั้นเต็มไปด้วยความสุข ทั้งลูก ทั้งหลานกำลังยืนมองมาที่เขา และถึงแม้ทุกคนจะมีแต่น้ำตา แต่เขากลับรู้สึกยินดีที่ได้เห็นทุกคนก่อนจะจากโลกใบนี้ไป
“คุณพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้วนะคะ ฮึก...หยาจะดูแลลูกๆให้ดีที่สุด และทุกอย่างที่คุณพ่อสร้างขึ้นมา พวกเราจะช่วยกันดูแล หลับให้สบายนะคะคุณพ่อ...”
คุณปั้นหยา บุตรสาวคนเดียวของคุณปราปต์บีบมืออันเหี่ยวย่นของบิดาอันเป็นที่รักของเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับกดจูบลงไปแผ่วเบา
“พ่อรักลูกมากนะ...ตอนนี้คงหมดเวลาแล้ว...แม่ของลูกมารอพ่อแล้วล่ะ”
เสียงแผ่วเบาบอกขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“คุณตา ฮือๆๆๆ อย่าพึ่งไปสิคะ อยู่กับพวกเราก่อนนะคะคุณตา ฮือๆๆๆ”
เสียงหลานสาวคนโตร้องเรียกไม่หยุด เมื่อเธอรักและผูกพันธุ์กับคุณตามาตั้งแต่เกิด เธอไม่สามารถทำใจได้จริงๆกับการลาจากในครั้งนี้ ก่อนคุณปราปต์จะยกมือขึ้นไปลูบหัวหลานสาวสุดที่รักแผ่วเบา
“ตารักเรเชลนะลูก...เรเชลเป็นเด็กฉลาด เป็นพี่สาวคนโต ดูแลน้องๆด้วยนะหลานรักของตา...ส่วนเราสองคน อย่าเกเรให้มากนัก เข้าใจไหม...โตขึ้นต้องปกป้องทุกคนแทนตา เข้าใจใช่ไหม?...”
“ฮืฮๆๆๆๆ ครับคุณตา”
เพชรภีมร้องไห้อย่างหนักแต่ก็ตอบรับออกมา
“ครับ...คุณตา...”
แต่ เพชรภีระ ผู้เป็นน้องชายกลับไม่มีน้ำตาแม้สักหยด สองตากลมจ้องมองผู้เป็นตาด้วยตาแดงก่ำเมื่อเขาถูกสอนมาตลอดว่าให้อดทนถึงแม้จะเจ็บปวดและเสียใจเหมือนอย่างในตอนนี้ก็ตามที จนคนเป็นตาที่มองหลานชายคนเล็กอดยิ้มเบาๆออกมาไม่ได้
“ตาภีร์...หลานเป็นเด็กดี ไม่เคยขัดคำสั่งตาเลยสักครั้ง...ตาหวังว่าจะสามารถฝากทุกอย่างเอาไว้ที่หลานได้...”
“คุณพ่อ!!! ฮือๆๆๆๆ”
“คุณตา!”
“คุณตา!”
“............”
พูดจบคุณปราปต์ก็หลับลงไปตลอดกาล ทำเอาทั้งลูกและหลานต่างก็ร้องเรียกออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินอาบแก้ม เห็นจะมีเพียงแค่เพชรภีระเท่านั้นที่นั่งนิ่งไม่มีแม้คำพูดสักคำออกมาจากปาก แต่สองมือกลับกำอยู่ที่กางเกงแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างพยายามอดทนทั้งๆที่ความเสียใจถาโถมเข้าใส่เขาไม่หยุด แต่ด้วยคำสอนของผู้เป็นตา ที่บอกว่าน้ำตาลูกผู้ชายอย่าให้ใครได้เห็นมันอย่างเด็ดขาดทำให้เขาพยายามกลั้นมันเอาไว้
หลังจากนั้น พิธีศพของคุณปราปต์ก็ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ท่ามกลางความเสียใจและอาลัยอาวรณ์ของบรรดาลูกหลานและลูกน้องนับร้อยที่มาร่วมอาลัยให้กับผู้เป็นนายใหญ่ของตน
- ผู้เขียน
