เกือบสามทุ่มอัคคีก็พาวารินกลับที่พัก ชายหนุ่มจอดรถอย่างนุ่มนวลเพื่อไม่ให้ไปกวนการนอนหลับของคนข้างกาย สายตาคู่คมหันไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มกับริมฝีปากแดงระเรื่อน่าจูบอย่างหวั่นไหว ยิ่งอยู่ใกล้หัวใจก็ยิ่งสั่น ร่างกายทุกส่วนมันพยายามเรียกร้องหาความอ่อนโยนจากเธอคนนี้
...เวลานอนก็น่ารัก เฮ้อ...ปล้ำซะเลยดีไหมเนี่ย...
ความคิดที่แวบเข้ามาในสมองทำให้อัคคีถึงกับยิ้มกับความคิดนั่น แต่เขาไม่ทำหรอก รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้แล้วค่อยจัดการดีกว่า ดูอย่างเพื่อนสนิทของเขาสิ แอบรักน้องสาวเขามาตั้งหลายปี ตามรับตามส่งมาตั้งแต่น้องสาวเขาเรียกมัธยมจนกระทั้งจบปริญญา แล้วทำไมเขาจะรอไม่ได้
...พี่ให้เวลาสามเดือนนะหนูน้ำ แล้วหลังจากนั้นพี่จะรุกจนหนูน้ำตั้งตัว ตั้งใจไม่ทันเลยล่ะ...
ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจ ใบหน้าคมโน้มลงมาหอมแก้มนวลหอมกรุ่นอย่างห้ามใจไม่ไหว ก่อนตัดสินใจยื่นมือไปปลุกคนขี้เซาให้ตื่น
“ตื่นได้แล้วครับหนู
