เสน่หา...มารยารัก EP.04
1229 คำ
ส่วนอีกด้านหนึ่งกำลังเดือดดาลด้วยความเกรี้ยวกราดเช่นกัน หลังจากอัคคีลากวารินขึ้นรถของเขาได้ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจขับรถออกจากกรุงเทพมุ่งสู่หัวหินโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งหน้าบูดบึ้งมาตลอดทาง
สายตาคู่คมเหลือบมองดวงหน้าจิ้มลิ้มกับปากอิ่มที่นั่งขมุบขมิบมาตลอด ไม่ต้องบอกเดาเขาก็รู้ว่าสาวน้อยคนนี้กำลังต่อว่าเขาอยู่ ชายหนุ่มเพียงแต่ยกยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับท่าทางดื้อรั้นและเอาแต่ใจของเธอ คงเพราะนิสัยแบบนี้แหละมั้งที่สามารถคบกับน้องสาวของเขาได้
...ดื้อรั้น เอาแต่ใจ พูดมากและชอบโวยวายเป็นที่หนึ่ง หน้าตาก็ออกจะหวานน่ารัก จิ้มลิ้ม แต่ทำไมนิสัยถึงได้เหลือรับประทานเช่นนี้...
อัคคีส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่เขาได้เห็นและได้ยินตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่าน ไม่นึกเลยว่ายัยหนูน้ำของน้องสาวจะปากจัดและปากร้ายแบบนี้
“เลิกด่าพี่ได้แล้วหนูน้ำ”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเตือนคนตัวเล็ก สองมือกำพวงมาลัยรถแน่น สายตาเหลือบไปมองยังป้ายข้างถนนที่เขียนบอกระยะทางไปหัวหิน อีกไม่นานเขาก็จะขับผ่านเพชรบุรีมุ่งหน้าเข้าสู่หัวหิน ใบหน้าคมฉายแววพอใจกับระยะเวลาที่ขับรถออกมาจากกรุงเทพฯ
“ตกลงคุณอัคคีจะพาฉันไปไหนหรือค่ะ”
“‘พี่คีย์’ ครับไม่ใช่ ‘คุณอัคคี’ เรียกให้มันถูกหน่อยหนูน้ำ”
“แต่ฉันกับคุณไม่ได้สนิทสนมกัน ฉันเป็นเพื่อนยัยชลไม่ใช่เพื่อนคุณเสียหน่อย จะให้เรียกชื่อเสียสนิทสนมแบบนั้นคงไม่ได้หรอกค่ะ”
วารินกล่าวออกมาในที่สุด หลังจากนั่งเงียบมาเกือบชั่วโมง ดวงหน้าหวานน่ารักหันมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มอย่างไม่พอใจ ไม่ได้สนิทกันเสียหน่อยเวลาเธอไปหาชลธิดาก็ไม่เคยเห็นเขาสนใจหรือสนทนากับเธอเลยสักครั้ง ขนาดเธอยกมือไหว้และทักทาย เขาก็ไม่สนใจเธอเสียอย่างนั้น แล้วมาตอนนี้จะมาบังคับให้เธอเรียกว่าพี่ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ
“หนูชลเป็นน้องสาวของพี่ ดังนั้นหนูน้ำก็เหมือนน้องสาวพี่เหมือนกัน”
“เสียใจคะเพราะฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่ จะให้เรียกคนอื่นว่าพี่คงจะไม่ได้”
อัคคีเริ่มหน้าตึงกับความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก หนอย...กล้าแข็งข้อกับเขาเชียวหรือ ชายหนุ่มตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปจอดข้างทางอย่างหัวเสีย จากนั้นก็หันมองดวงหน้าเล็กที่มองเขาด้วยสายตาเอาเรื่องอยู่ก่อนแล้วอย่าง ดวงตาคู่กลมโตวิบวับวาวโรจน์ยามจ้องมองเขา
“มองพี่แบบนี้เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอกหนูน้ำ”
“ใช่! เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก”
วารินสวนกลับด้วยน้ำเสียงเขียวปั๊ด ความโกรธกำลังพุ่งปรี๊ด หากไม่ติดว่าเจ้าหมียักษ์ที่นั่งจ้องเธออยู่เป็นพี่ชายของชลธิดา เธอด่าเปิงไปแล้ว จู่ๆ ก็ลากเธอออกมาจากบริษัท จากนั้นก็จับเธอยัดใส่รถแถมยังไม่ยอมบอกว่าจะพาเธอไปที่ไหนอีก ตาแก่นี่จะพาเธอไปไหนกันแน่
อัคคีสบตามองดวงตากลมโตที่แวววาวถลึงใส่เขาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ตกลงเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจลากวารินมาหัวหิน เขาก็แค่ต้องการให้หญิงสาวคลายความหมองเศร้าจากการที่ถูกแฟนบอกเลิก แต่ดูทำหน้าเข้าสิเหมือนจะกินเขา
“ตกลงหนูน้ำอยากมีเรื่องกับพี่ใช่ไหม”
“ใครมันอาจจะไปมีเรื่องกับคุณมิทราบ”
“ก็หนูน้ำนั่นแหละที่อยากมีเรื่องกับพี่ ถ้าอยากรู้ว่าพี่จะพาหนูน้ำไปเดี๋ยวพี่บอกให้ก็ได้ พี่จะพาหนูน้ำไปเที่ยวหัวหินสักสองสามวัน”
“จะบ้าหรือค่ะ น้ำ...เอ่อ...ฉันต้องทำงาน”
วารินร้องเสียงหลงกับคำตอบของอัคคี บ้าไปแล้ว...จะพาเธอไปไหนทำไมถึงไม่บอกเธอก่อน ขาดงานหลายวันแบบนี้เธอก็แย่สิ งานสมัยนี้ยิ่งหายากๆ อยู่ ตาแก่นี่ไม่รู้บ้างหรือไง
“ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง อย่าลืมสิครับว่าพี่เป็นใคร”
“เชอะ! ทำตัวแบบนี้ใครมันจะไปนับถือกัน นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ไอ้คนบ้าอำนาจ”
เสียงหวานเล็กบ่นงุบงิบแต่ก็หาได้รอดพ้นสายตาคู่คมกริบไปได้ ใบหน้าหล่อคมเข้มชะโงกเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งหน้างอ เบ้ปาก ฉับพลันมือหนาก็ดึงร่างเล็กเข้ามาริมฝีปากอุ่นก้มลงปิดปากอิ่มอย่างรวดเร็ว จนคนที่ถูกจูบถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก
อัคคีถอนริมฝีปากอุ่นออกจากเรียวปากอิ่มอย่างเสียดายนิดๆ นึกตกใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำไปเมื่อกี้ สายตาคู่คมจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังนั่งอึ้ง ดวงตากลมโตยังเบิกกว้างอยู่อย่างนั้น สงสัยคงจะช๊อกไปแล้วจริงๆ มือหนายื่นออกไปเชยคางเล็กเอาไว้
“นี่แค่ลงโทษสถานเบา อย่าด่าพี่หรือนินทาพี่อีก ไม่งั้นจะโดนหนักกว่านี้ อ้อ...แล้วต้องแทนตัวเองกับพี่ว่า ‘น้ำ’ ด้วยนะครับและเวลาเรียกพี่อย่าเรียก ‘คุณอัคคี’ ให้เรียกว่า ‘พี่คีย์’ เข้าใจที่พูดไหมครับ”
ชายหนุ่มพูดเสียงหวานแกมข่มขู่ไปในตัว สายตายังจับจ้องใบหน้าเรียวเล็กอย่างเอ็นดู
วารินนั่งนิ่งจ้องมองพี่ชายของเพื่อนสนิทเหมือนคนแปลกหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำตัวสนิทสนมกับเธอจนเกินกว่าเหตุ หลายปีที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้ไม่เคยแม้แต่จะหยุดคุยหรือสนทนากับเธอสักครั้ง แต่วันนี้เขากลับมาจูบและยังบังคับให้เธอเรียกเขาว่าพี่อีก
...นี่คือพี่ชายของชลธิดาจริงๆ น่ะหรือ...
“เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมครับหนูน้ำ”
“ขะ...เข้าใจค่ะคุณอัค...เอ่อ...พี่คีย์”
คนตัวเล็กรับคำเสียงหวิว สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ คิดอะไรไม่ออก เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสถานการณ์ที่ชวนให้ตกใจเช่นนี้ หากเล่าให้ชลธิดาฟังเกี่ยวกับเรื่องที่อัคคีจูบเธอ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอจะเชื่อหรือเปล่าหนอ เจ้าหมียักษ์ที่เคยเคร่งขรึมเปลี่ยนเป็นเจ้าหมียักษ์จอมบ้ากามไปแล้ว
เมื่อได้คำตอบอย่างที่ใจต้องการ ชายหนุ่มก็ปล่อยมือจากคางเรียวเล็กแล้วตัดสินใจออกรถทันที เพียงแค่นี้เขาก็สามารถทำให้วารินเรียกเขาว่าพี่ได้แล้ว ถึงสงสัยในสิ่งที่ตนทำอยู่ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่สามารถให้คำตอบตนเองได้ว่าที่ทำไปทั้งหมดมันเพราะอะไรกัน ช่างมันเถอะตอนนี้ยังไม่เข้าใจแต่อีกไม่นาน เขาอาจเข้าใจในสิ่งที่เขาทำอยู่ในขณะนี้ก็ได้ อัคคีรำพันอยู่ในใจ
//////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
