เกือบสามทุ่มอัคคีก็ขับรถมาส่งวารินที่บ้าน ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดเอาไว้เป็นจริงเสียแล้ว ว่าที่แม่ยายนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก สายตาจับจ้องพิจารณาไปยังบุตรสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเห็นไม่ความผิดปกติ นางก็หันมามองเขาด้วยสายตาตำหนิอย่างเปิดเผย
“ทำไมถึงกลับมาดึกดื่นแบบนี้หนูน้ำ”
“พอดีน้ำคุยกับคุณพ่อคุณแม่พี่คีย์เรื่องงานแต่งนะคะแม่”
วารินรีบอธิบายให้ผู้เป็นมารดาฟังเสียงอ่อน ทั้งที่ความจริงเธอกับอัคคีนั่งทะเลาะกันอยู่ในรถเกือบชั่วโมงเต็ม เพราะเรื่องของญารินดาและงานแต่งที่จะมีขึ้นในอีกสามเดือน วารินได้แต่ขอโทษมารดาอยู่ในใจ เธอรู้ว่ามันไม่ดีที่โกหกผู้ให้กำเนิดไปแบบนั้น ให้เล่าเรื่องที่เธอทะเลาะกับอัคคีก็ไม่ได้เหมือนกัน
...น้ำขอโทษนะคะที่ต้องโกหกคุณแม่ไปแบบนั้น...
“ผมต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะครับที่มาส่งหนูน้ำดึกดื่นป่านนี้”
ทั้งที่ความจริงเพิ่งสามทุ่มกว่าๆ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไ
