“รอจนคนเต็มก่อนครับ”
ชายหนุ่มตอบ ใบหน้าคมเข้มยิ้มกับกริยาน่ารักน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย หากได้อยู่กับวารินทุกวันก็คงดีไม่น้อย สงสัยต้องขอร้องให้มารดาไปเจรจาสู่ขอวารินกับว่าที่แม่ยายดีกว่า หรือไม่ก็จัดงานแต่งงานเลย
“แล้วเหลืออีกกี่คนค่ะกว่าจะเต็มเรือ” วารินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่านักท่องเที่ยวกำลังเดินลงเรือกันแล้ว
“สี่คนครับ”
“น้ำว่าคนน่าจะเต็มเรือแล้วมั้งค่ะ”
“งั้นเราก็ไปกันเถอะครับ นักท่องเที่ยวเริ่มลงเรือกันแล้ว เรารีบไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด ร่างสูงขยับถอยหลังสองสามก้าวเพื่อให้ร่างเล็กบอบบางได้ลงจากรถ ป่านนี้นักท่องเที่ยวจะน่าครบแล้ว ใบหน้าคมเข้มหันไปมองยังเรือที่เขากำลังวารินต้องลงไปนั่ง เมื่อเห็นว่าบรรดานักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกันลงเรือ ริมฝีปากหยักได้รูปจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
วารินพยักหน้าจากนั้นก็รีบลงจากรถตามคำสั่งของอัคคี ร่างเล็กบอบบางลงมายืนอยู่ข้างกายร่างสูงกำยำ บนหัวไหล
