Chapter 9

1262 คำ
“พีเจกำลังหมายถึงนางเอกทีชื่อแพมใช่มั้ยคะ” เธอถามกลับเพื่อความมั่นใจ ถ้าจำไม่ผิดแพมนางเอกพรีเรียดที่กำลังโด่งดังในตอนนี้ เธอยังคุยกับเพื่อนอยู่เลยว่าแม่คนนี้หน้าคุ้นมาก เหมือนเคยเจอกันมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน “ใช่คนนั้นแหละ เราเลือกมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสายการบิน” “คุณคงไม่ได้คิดอะไรกับเธอใช่มั้ย” เธอถามอย่างจับผิด เพราะสีหน้าที่เขาแสดงออกมันเกินงามจนเธอแปลกใจ เขาอมยิ้มก่อนจะหันมาถามเธอ “ผมกำลังจีบเธออยู่” “อะ…อะไรนะ” เชอร์ร้องออกมาอย่างตกใจ เขาครองตัวเป็นโสดมานานไม่คิดว่าอยู่ๆจะมาจีบแมดาราคนนี้ ไม่ได้การแล้วเธอเฝ้าของเธอมาตั้งนานชะนีนางไหนจะมาแย่งไปจากเธอไม่ได้ ไม่ยอมเด็ดขาด “เชอร์ฟังไม่ผิดหรอก เรากำลังจีบเธออยู่ แพมเขาน่ารักมากเลยนะถ้าเชอร์ได้รู้จักจะต้องชอบเธอแน่นอน เดี๋ยววันนี้เธอจะมาคุยงานที่นี่ยังไงถ้าเชอร์ไม่รีบกลับได้เจอกันแน่นอน” “ไมรีบกลับหรอกค่ะ เชอร์อยากเจอเธอก่อน” เชอร์ยิ้มมุมปากออกมาอย่างมีแผนร้ายในใจ สงสัยต้องสั่งสอนให้รู้ซะแล้วว่าใครมาก่อนใครมาหลัง ถ้าอยากทำงานอย่างสงบสุขก็ควรจะถอยออกไปให้ห่างจากพีเจ ไม่มีใครอยากมีเรื่องกับเธอหรอกเพราะถ้าไม่ฟังรับรองว่าโดนขุดถึงรากเหง้าแน่นอน “คุณอั้มกับคุณแพมมาแล้วค่ะป๋า” “นั่นไงมาพอดี ให้เข้ามาเลยครับ” เขายิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปต้อนรับทั้งสองคน แพมเดินเข้ามายกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับผู้จัดการ เธอหันไปมองคนอื่นในห้องก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย “สวัสดีค่ะป๋าเจ” “สวัสดีครับคุณอั้ม มาตรงเวลาจังเลย อ่อ คนนี้เชอร์เพื่อนผมเองครับ เชอร์… นี่คุณอั้มผู้จัดการส่วนตัวของคุณแพม แล้วนี่คุณแพม” “สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยออกมาก่อนจะมองหล่อนอย่างไม่ละสายตา ก้มมองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง แพมเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรก็รู้เลยว่าเธอหวงก้างแน่นอน “สวัสดีค่ะคุณเชอร์/สวัสดีค่ะ” “งั้นเดี๋ยวเราคุยรายละเอียดกันที่ห้องประชุมนะครับ เชิญทางนี้เลยผมพาไป” เขาผายมือเชิญทั้งสองคนให้เดินออกไป แพมหยุดชะงักก่อนจะเอ่ยขัดชายหนุ่มซะก่อน “ป๋าเจคะแพมขอไปห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ” “ได้สิครับ ออกประตูอยู่ขวามือนะ ผมจะไปรอที่ห้องประชุม” “ได้ค่ะ” เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำทันที ส่วนคนอื่นแยกตัวไปรอที่ห้องประชุม เธอจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูออกมาล้างมือหน้ากระจก เชอร์ยืนกอดอกรออยูตรงประตูอยู่แล้ว “ได้ข่าวว่าได้รับเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์ของสายการบินใช่มั้ยคะ” “ค่ะ ตามนั้น” แพมเอ่ยออกมาเสียวเรียบก่อนจะหยิบลิปสติกมาเติมปากหน้ากระจกโดยไม่สนใจคนที่อยู่ในห้องน้ำด้วย เชอร์กำมือแน่นหมั่นไส้ในความมั่นหน้าของหล่อน เธอขยับเข้ามาใหล้ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ก็ขอให้ทำงานอย่างตั้งใจให้มันออกมาดีที่สุดนะ ส่วนเรื่องอื่นหยุดคิดซะ เพราะมันจะไม่มีทางเป็นไปได้” แพมเก็บลิปสติกก่อนจะหันไปมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องอื่นคือเรื่องอะไรเหรอคะ” “อย่ามาทำเป็นใสซื่อ อย่ามายุ่งกับพีเจเด็ดขาดเธอตั้งใจทำงานก็พออย่าคิดจะยุ่งกับเขา” “ถึงจะไม่ยุ่งแต่ว่าเขามายุ่งด้วยเองนี่คะ จะให้แพมทำยังไงดีล่ะ… ป๋าเจทั้งหล่อ ทั้งรวย และที่สำคัญที่สุดเขาบอกว่าชอบแพมมากแล้วตอนนี้ก็พยายามจะจีบอยู่” แพมมองเธออย่างท้าทาย คิดว่าคนอย่างเธอจะกลัวไม่กล้าที่จะต่อกรกับเธออย่างนั้นเหรอ ทำไมจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครและมีนิสัยสันดานเป็นยังไง เพราะรู้ไงถึงได้เปิดหน้าท้ารบกับหล่อนแบบนี้ “มันจะมั่นหน้ามากเกินไปแล้วนะ เพราะแกมันใช้มารยาสารพัดไงเขาถึงได้หน้ามืดหลงไปกับเล่ห์เหลี่ยมของแก อีกหน่อยถ้าพีเจเห็นท่าแท้ของแกเขาก็ถอยห่างแล้ว จำไว้!” แพมหลุดขำออกมาเธอถือกระเป๋าขึ้นมาไว้ในมือก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสดใส “แบบนี้นี่เอง” “แบบนี้อะไรของแก” เชอร์เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ แพมขยับเข้ามาใกล้เธอก่อนจะเอ่ยออกมานั่นทำให้หล่อนถึงกับหน้าตึงด้วยความโกรธ “ป๋าเจคงรู้จักท่าแท้ของคุณแล้วสินะคะ ผ่านมากี่ปีก็ยังคงสถานะความเป็นเพื่อน โธ่ๆ น่าเห็นใจนะคะ” “อีแพม! นี่แก” “ให้แพมสอนมารยาหญิงให้มั้ยคะ แบบที่ใช้อ่อยป๋าเจจนหลงแพมถึงขั้นตามเฝ้าไม่ห่างแบบนี้ เดี๋ยวจะทำให้ดูนะคะ” “แกคิดจะทำอะไร” เธอเดินออกมายังประตู พีเจที่ลืมโทรศัพท์กำลังเดินกลับมาเอาที่ห้องทำงาน แพมเห็นแบบนั้นก็เดินกลับมาหยิบน้ำไปราดลงบนพื้นไม่มากนัก เธอหันไปมองเชอร์ก่อนจะยิ้มออกมา “ดูแล้วจำไปใช้นะคะ” เธอเดินออกไปก่อนจะแกล้งล้มลงที่พื้น พีเจที่เห็นแพมลื่นล้มก็เบิกตากว้างอย่างตกใจรีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาวทันที “โอ๊ย!” “คุณแพม!” เขาถึงตัวเธอก่อนจะรีบมองสำรวจหญิงสาวทั่วตัว แพมจับข้อเท้าตัวเองไว้ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเงยหน้ามองชายหนุ่มแววตาเศร้า “น้ำมาจากไหนก็ไม่รู้ค่ะ แพมไม่ทันได้มองก็เลยลื่นล้มไป เจ็บจังเลยค่ะ” เธอเอ่ยออกมาเสียงอ้อน ชายหนุ่มรีบอุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “แม่บ้านไม่ได้เรื่องเลยทำไมถึงมีน้ำเลอะแบบนี้ ถ้าคุณเจ็บตัวจะทำยังไงมันน่าไล่ออก” แพมยื่นมือทั้งสองข้างโอบรอบคอชายหนุ่มไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน “อย่าไปโทษแม่บ้านเลยค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุอีกอย่างแพมไม่ได้เจ็บตัวเยอะเลย เดี๋ยวก็หาย อย่าไปไล่ใครออกเลยนะคะแพมไม่อยากรู้สึกผิด ไม่อยากเป็นสาเหตุให้ใครเดือดร้อน” เขาก้มมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ทั้งสวยทั้งฉลาดแถมยังใจดีมีเมตตาอีก ผู้หญิงแบบนี้แหละแม่ของลูกชัดๆ “โธ่ ทำไมคุณแพมถึงดีขนาดนี้ ผมมองคนไม่ผิดจริงๆ แม่ของลูกผมต้องเป็นคุณเท่านั้นรู้มั้ย” “พูดอะไรคะแพมเขินแย่” เธอก้มหน้างุดๆด้วยความเขินอายก่อนจะอุ้มพาเธอไปยังห้องทำงานเพื่อดูข้อเท้าก่อน แพมกอดคอเขาไว้แน่นชายตาหันไปมองเชอร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูกำมือแน่นอย่างโกรธแค้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ‘มีปัญญาก็มาแย่งคืนไปสิ…’
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม