บทที่16 หญ้าอ่อนแสนหวาน
11นาฬิกา 40นาที
กรรณณาราเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบจะย่างเข้าสู่ช่วงเที่ยงเต็มที หญิงสาวลืมตาขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างงัวเงียก่อนจะทอดสายตามองร่างที่นอนยิ้มแป้นอยู่เคียงข้างหญิงสาวกระพริบตาถี่ ๆก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มแดงซ่านอย่างเขินอายและโมโหตัวเองจากที่ถูกปลอบอยู่ดี ๆไง๊กลายมาเป็นเธอกับเขาทำอะไรต่ออะไรกันได้ล่ะเนี่ย หญิงสาวมองหน้ายิ้มแป้นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาจึงลุกขึ้นก่อนจะกำมือแน่นรัวกำปั้นลงบนตัวคนที่นอนยิ้มอยู่
"นี่แนะๆๆ เค้าอุตส่าห์จะเก็บไว้ตลอดชีวิต เอาพรหมจรรย์เค้าคืนมา เอาคืนมา" หญิงสาวว่าอย่างเขินอาย
"โอ๊ยเมียจ๋า ผัวเจ็บ จะเก็บไว้ทำไมล่ะฮึ ชิงโชคก็ไม่ได้" ชนะชลพูดอย่างอารมณ์ดีแถมไม่ได้เจ็บอย่างที่พูดหรอก แรงเท่ามดจะทำอะไรเขาได้
"แล้วอีกอย่างเมียจ๋าอยากได้คืน ผัวจ๋าก็เอาคืนให้ไม่ได้หรอก" ชนะชลเสริมอีกนิดจนทำให้คนฟังหน้าแดงระเร
