อลิชชารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่เหลืออีกแล้วความสาวที่เธอเฝ้าอุตส่าห์ทะนุถนอมรักษามานานเพื่อจะมอบเป็นของขวัญให้กับคนที่เธอรักในวันแต่งงาน เอริคทำลายศักดิ์ศรีของเธอจนป่นปี้ไม่มีเหลือ เขาทำกับเธอถึงขนาดนี้แล้วเธอยังจะอภัยให้เขาได้อีกเหรอ
“ผมรู้ ว่าคุณคงเสียใจที่ผมเอาแต่ใจตัวเอง แต่ว่าที่ผมทำไปเพราะผมต้องการคุณจริงๆ นะอริส”
แค่ต้องการเท่านั้นเหรอ ทำไมเขาถึงพูดง่ายจัง เอริคคงจะพูดกับผู้หญิงที่เขานอนด้วยแบบนี้ทุกคนสินะ แค่ต้องการเท่านั้นก็นอนด้วยได้แล้ว แต่สำหรับเธอถ้าไม่รักเธอจะไม่ยอมนอนด้วยเด็ดขาด และเธอไม่ได้รักเขา ยังไม่ได้รัก แต่ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ก็ไม่รู้ บางคืนเธอคิดมากน้อยใจเขาจนร้องไห้ รู้ว่าเอริคไม่มีทางที่จะจริงจังกับเธอ ทั้งๆ ที่ป้าลัวโซก็เตือนเธอแล้ว แต่เธอก็พลาดท่าเสียตัวให้เขาจนได้
“เมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้คะ”
“คุณรังเกียจผมมากเลยเหรอ อริส”
“
