ตอนที่ 2
1037 คำ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องเมย์ นี่กำลังจะกลับบ้านใช่ไหมครับ”
“อ่า...ใช่ค่า...เมย์กำลังจะกลับบ้าน นี่รีบมารอรถเมล์ยังไม่มาเลย แล้วพี่ปรัชกลับรถเมล์ด้วยเหรอคะ?”
“ครับ รถพี่เสียอยู่ที่อู่ซ่อม ช่างก้ยังทำให้ไม่เสร็จซะที เลยต้องกลับรถเมล์ก่อน น้องเมย์กลับสายนี้เหมือนกันหรือครับ?”
“ใช่ค่ะ...เมย์กลับสายนี้...อ๊ะ...รถมาแล้วค่ะ”
เมยาวีรีบบอกรุ่นพี่เมื่อเห็นว่ารถเมล์แล่นมาจอดเทียบที่ป้ายขณะคนอื่น ๆ ที่มารอก็รีบวิ่งกรูกันขึ้นรถ หล่อนก้าวขึ้นรถพร้อมกับปรัช นักศึกษาหนุ่มรุ่นพี่ที่กุลีกุจอเช่นกัน และเมื่อขึ้นไปก็เห็นว่ามีคนนั่งเต็มทุกที่นั่งแถมคนที่ยืนก้ยังเบียดเสียดกันเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงานและเลิกเรียนทำให้ทุกคนมุ่งหน้ากลับบ้าน
เมยาวีไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือเปล่าเพราะหล่อนได้ยืนเบียดชิดอยู่กับปรัชโดยที่หล่อนหันหน้าเข้าหาเขาพอดี พอรถเริ่มเคลื่อนตัวออกไปก็ทำให้หล่อนเซและยิ่งทำให้เบียดกับหนุ่มรุ่นพี่ที่ตัวสูงกว่ามาก เขายิ้มกับหล่อนทำเอาสาวรุ่นน้องแทบละลายด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์เหลือใจ
“น้องเมย์บ้านอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
ปรัชเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนท่ามกลางคนที่เบียดเสียดกัน ยิ่งคนมากก็ยิ่งทำให้เมยาวีเบียดตัวเข้าไปชิดกับหนุ่มรุ่นพี่ซึ่งหล่อนไม่ตั้งใจเลยสักนิดแต่ดุเหมือนปรัชก็ไม่ได้แสดงอาการที่ไม่ชอบแต่อย่างใด ตรงข้ามเขายิ้มให้แถมยังก้มมองหล่อนไม่วางตาทำเอาหญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาเพราะไม่คิดว่าจะได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อที่สาวกรี๊ดทั้งมหาลัยอย่างปรัช หล่อนแอบนึกในใจว่า
“นี่ถ้านังดารากับนังบุศรู้แล้วสงสัยจะอิจฉาเนื้อเต้นที่เราได้ใกล้ชิดรุ่นพี่ถึงขนาดนี้”
“ว่าไงครับน้องเมย์...บ้านน้องเมย์อยู่ที่ไหนครับ?”
เสียงของปรัชทำให้เมยาวีสะดุ้งเพราะมัวแต่คิดถึงเพื่อนของหล่อน หญิงสาวยิ้มกว้าง
“ก็เลยป้ายเมื่อกี๊ไปอีกสามสี่ป้ายนะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นบ้านเราก็ไม่ไกลกัน...อืม...น้องบุศได้ชวนน้องเมย์ไปที่งานเลี้ยงของพี่คืนพรุ่งนี้หรือเปล่าครับ”
“อ๋อ....บุศเขาบอกแล้วค่ะ”
“ไปกันกี่คนครับ”
“ก็...สามคนค่ะ...อุ๊ย!”
หล่อนอุทานเมื่อรถเบรคกะทันหันก่อนแล่นไปต่อทำให้หน้าอกอวบใต้ชุดนักศึกษาเบียดถูกับอกของปรัชโดยไม่ตั้งใจ มันทำให้หล่อนนึกเขินอายแต่หนุ่มรุ่นพี่กลับยิ้มกริ่มเหมือนคิดอะไรอยู่ เมื่อตั้งสติได้เมยาวีก็รีบผละห่างเล็กน้อยแต่จะห่างได้ยังไงในเมื่อรอบตัวมีแต่คนที่เบียดเสียดกันเต็มไปหมด
“ขะ...ขอโทษนะคะพี่ปรัช”
“ขอโทษอะไรเหรอครับ”
“ก็ขอโทษที่เมย์ซุ่มซ่ามชนพี่ปรัชไงคะ”
“ไม่เป็นไรครับ...อืม...พี่ไม่ถือหรอกครับ แต่ดีใจจังที่เมย์กับเพื่อนจะไปงานเลี้ยงของพี่ เพราะมีอะไรสนุกตั้งหลายอย่าง”
“จริงเหรอคะ”
เมยาวีช้อนตามองรุ่นพี่ที่ตอนนี้หน้าอกของหล่อนเบียดสีกับหน้าอกของเขาอีกหน ก็แหม...มันไม่ใช่ความตั้งใจของหล่อนเลยสักนิดที่มายืนเบียดชิดกับหนุ่มรุ่นพี่ หน้าอกอิ่มของหล่อนมันเล็กเสียที่ไหน เห็นหน้าเปิ่น ๆ สวมแว่นตาหนาเตอะอย่างนี้แต่ทั้งดาราและบุศราที่ว่าเปรี้ยวและสวยจนหนุ่มเหลี่ยวมองก็ยังมีทรวดทรงไม่บึ้มเท่าหล่อน
และในเวลานั้นเองที่ปรัชก็ยิ่งเบียดตัวเข้าหารุ่นน้องสาวที่เขาพึ่งรู้จัก เขามองตาหล่อนก็รู้แล้วว่าเมยาวีน่าจะชอบเขา เพราะหล่อนหน้าแดงเวลายืนเบียดกันอย่างนี้ ด้วยประสบการณ์เรื่องสาว ๆ ทำให้ปรัชพอเดาออก เขาเองผ่านเรื่องอย่างว่ามาก็มากเหมือนกัน ฟันมาหมดแล้วทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ ผู้หญิงที่มองเขาด้วยสายตาเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าหล่อนกำลังมีใจ
“น้องเมย์นี่ดูดี ๆ ก็น่ารักเหมือนกันนะครับ”
พอได้ยินอย่างนั้นเมยาวีก็หน้าแดงมากกว่าเดิม หล่อนเอียงอายตามประสาคนไม่เคยมีแฟน
“อ้า...เอ้อ...พี่ปรัช...ชมเมย์เหรอคะ”
“ครับ...พี่ชมน้องเมย์จริง ๆ นะครับ...อืม...ผู้หญิงที่แต่งตัวเรียบร้อยสวมแว่นตาแบบบเนี๊ยมักจะแอบซ่อนอะไรดี ๆ เอาไว้...เป็นอย่างนั้นหรือเปล่าครับ”
ยิ่งเขาพูดยิ่งทำให้เมยาวีเอียงอาย ในขณะนั้นที่รถแล่นไปตัวหล่อนก็ยิ่งชิดกับหน้าอกของเขา ปรัชอดที่จะก้มลงมองต่ำไม่ได้เพราะเขาสูงกว่าหล่อนทำให้แค่เหลือบสายตามองต่ำก็เห็นเนื้อขาวอวบรำไรในคอเสื้อเชิ้ตนักศึกษา มันเป็นจริงอย่างที่เขาคิดว่ารุ่นน้องสาวหน้าตาน่ารักแต่ท่าทางเรียบร้อยคนนี้แอบซ่อนของดีไว้ข้างใน เพราะเขาสังเกตเห็นแต่แรกว่าหน้าอกของเมยาวีใหญ่ไม่ใช่เล่น ปรัชนึกจินตนาการไปไกลและเขาตั้งใจเบียดลำตัวด้านหน้าเข้าหาหญิงสาว
“อุ๊ย!...อืม...”
เมยาวีร้องออกมาเบา ๆ เมื่อคนด้านหลังหล่อนซึ่งเป็นผู้หญิงดันตัวเข้ามาทำให้หล่อนต้องเซไปข้างหน้า หน้าอกอวบ ๆ ใต้ชุดนักศึกษาจึงเบียดกับอกกว้างอุ่น ๆ ของปรัช หญิงสาวช้อนตามองก็เห็นว่าเขาจ้องหล่อนอยู่ก่อนแล้วและมันเป็นแววตาที่ทำให้หญิงสาวขนลุกด้วยความวาบหวิว หล่อนรู้สึกว่าตัวเขาเกร็งโดยเฉพาะตรงกลางลำตัว รู้สึกเหมือนมีแท่งแข็ง ๆ ดุนดันอยู่ใต้หน้าท้องของหล่อน ทำเอาเมยาวีสะดุ้งน้อย ๆ ยิ่งเบียดกันก็ยิ่งทำให้ท่อนแข็งนั้นถูกับส่วนหน้าของกระโปรงแรงขึ้น สักครู่หล่อนก็เหลียวมองป้ายที่รถแล่นเข้าไปจอดซึ่งก้ยังไม่ถึงป้ายที่หล่อนจะลง หล่อนจึงยิ้มกับปรัช
- ผู้เขียน
