เดือนเด่นจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
“อย่าดื่มเลย” โต๋ห้าม
“ทำไม...” เธอทำตาแดง ๆ
พอหันกลับมาจึงสบสายตากับพิชาญจึงได้เห็นแววตาที่บ่งบอกว่าเห็นใจเธอมากมาย
“นายใช่ไหม ที่เป็นคนส่งรูปนั้นมาให้ฉัน” เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น
“เอ่อ...” โต๋อ้ำอึ้ง พอถึงเวลาจริง ๆ เขาก็พูดไม่ออก
เดือนเด่นมองหน้าพิชาญอย่างเสียใจ เธอยกขวดเหล้ามารินเอง และกระดกมันเข้าปากไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
“อย่าน่า...โมเม...” เขาออกปากห้ามพร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้วเหล้าในมือเธอ
“นายต้องการอะไร” โมเมมองหน้าโต๋น้ำตาไหลริน
“ฉัน...............” โต๋เหมือนใบ้รับประทาน
สายตาที่เดือนเด่นมองเขานั้นปราศจากความไยดี
“ฉันคิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสียอีก” เธอพูดแบบตัดพ้อ หญิงสาวลุกขึ้น สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“เธอรักนายเล็กมากเหรอ”
“ใช่....” เดือนเด่นตอบออกมาชัดถ้อยชัดคำ
“ทั้ง ๆ ที่นายเล็กหักหลังเธอ” คำพูดของโต๋กรีดเข
