"นี่ กลับบ้านคุณไปได้แล้ว เดี๋ยวเช้าแล้วคนมาเห็น"
อุ่นใจพยายามบอกร่างใหญ่ที่ทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจ มาแย่งที่นอนเธอแล้วนอนแผ่หลาเหมือนเป็นที่นอนของตัวเองบนเตียงหลังเล็กหลังนี้
"เธอกล้าไล่คุณชายเจ้าของบ้านให้กลับบ้านเลยหรอ" แม็กเวลล์ทำท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยเปื้อนยิ้มอารมณ์ดีใส่หน้าเธอ หลังจากเสร็จกิจสุขสมตอนเช้ากับเธอมันทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
"อุ่นมีเรียนค่ะ แล้วอุ่นก็ต้องแต่งตัวไปเรียน อุ่นไม่ได้ว่างการว่างงานแบบคุณนี่คะ" เธอประชดประชันไอ้เจ้านายน้อยโข่งนี่ออกไป หลายครั้งที่เธอได้ยินจากแม่ว่าไอ้เจ้าคุณชายนี่ไม่ยอมช่วยงานที่บ้านแล้วเที่ยวเตร่ไปวันๆ จนเจ้าพ่อเอือมระอา
"แล้วเธอไปเรียนยังไง" อยู่ดีๆ เขาก็ถามขึ้นมา แล้วจะมาอยากรู้ทำไมก่อน อุ่นใจถอนหายใจใส่หน้าเขาเบาๆ
"นั่งรถโดยสารค่ะ นั่งวินไปที่ป้ายรถเมย์แล้วก็ขึ้นรถเมย์ไปเรียน" ถึงแม้เธอจะพยายามอธิบายไปแม็กเวลล์ก็คงไม่รู้จักรถเมย์
