Chapter 11
ฟางเส้นสุดท้าย (1)
ในช่วงเวลาพักเที่ยงที่คนในออฟฟิศต่างซุกตัวอยู่มุมใครมุมมัน ในวันนี้พิชญ์สินีตัดสินใจแล้วว่าจะบอกติณณภพเรื่องที่หล่อนกำลังตั้งครรภ์ ความตื่นเต้นผสานความกังวลทำให้หล่อนทานมื้อกลางวันไม่ลง หญิงสาวเดินไปที่หน้าประตูบานใหญ่อันแสนคุ้นเคย ตั้งสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกแล้วผลักประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ
ในห้องกว้าง ติณณภพนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน ซึ่งดูแล้วเขาคงยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเช่นกัน การมาของหล่อนเรียกแววตาเข้มให้เหลือบมอง หญิงสาวก้าวขาเข้าไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะไปยืนนิ่งที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่
"มีอะไรเหรอปุ้ย กินข้าวหรือยัง"
เขาถามทั้งที่มือยังคงกดลงบนแป้นพิมพ์ระรัวเร็ว และตายังจดจ่ออยู่กับงาน พิชญ์สินียืนนิ่งเงียบ แววตาที่สื่อถึงความเป็นกังวลมองใบหน้าคมคร้ามด้วยความรู้สึกหลากหลาย จู่ ๆ ความหวงแหนก็ครอบงำใจ เขาไม่ใช่เจ้านายของหล่อนอีกต่อไป แต่เป็นพ่อขอ
