“นี่มึงนอนหรือตายวะยีนส์” ไอ้ปืนพุ่งเข้ามารัดคอผมทันทีที่มันเห็นผมโผล่หัวมาที่คณะในคาบบ่าย มันแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้ยิมเหมือนจงใจก่อนจะชี้ไปที่ไอ้เหี้ยหยก “เพื่อนมึงมาหาแน่ะ”
“...”
ผมแค่นหัวเราะเมื่อเจอหน้ามัน ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วสร้างบุญสร้างกรรมด้วยกันมาแค่ไหน มันถึงได้ตามติดผมเป็นสัมภเวสีขนาดนี้ สวดมนต์ไล่ก็ไม่ไป
“โย่” ไอ้เหี้ยหยกยักคิ้วทักทายก่อนจะส่งสายตาไปที่ไอ้ยิมอีก
“ไม่มีเรียนหรืองานทำเหรอ” ไอ้ยิมย่นคิ้วเล็กๆ แล้วถามมันและนั่นทำให้ผมเผลอหัวเราะ แต่รอยยิ้มผมก็หุบลงเมื่อมันตอบกลับมา
“กูว่างน่ะ พอดีที่บ้านรวยมาก เลยไม่ต้องเรียนหรือทำงานทั้งชีวิตก็ยังได้ ยิมไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” มันไหวไหล่นิดๆ แล้วก็พูดอีก “แต่ที่กูมาเป็นไลน์แมน เพราะกูก็แค่อยากลองทำอะไรใหม่ๆ หาประสบการณ์ให้ชีวิตเฉยๆ”
“เหรอ” ไอ้ยิมแค่นยิ้ม ไม่สนใจนัก ส่วนผมนี่เบ้ปากกลอกตาแรง
“มึงไม่โทรหากูเลยนะยีนส์ สงสัยจะลืม
