โอ๊ย นี่มันวันโลกาวินาศอะไรวะ ไหนจะเรื่องไอ้เหี้ยหยก ละยังต้องมาทะเลาะกับไอ้ยิมเรื่องไอ้ปืนอีก ผมหงุดหงิดเพราะพอผมพิมพ์อะไรต่อ ไอ้ยิมก็ไม่ตอบผมอีก แถมยังไม่อ่านด้วย
ผมเข้าใจว่ามันหวังดี แต่ในสถานะของผมมันจะทำอะไรได้วะ
“เป็นไรวะ” ไอ้ปืนหันมาถามพร้อมเลิกคิ้วสูง ผมยิ้มแห้งไม่บอกไรมัน เพราะคิดว่าบอกไปก็เท่านั้น รังแต่จะทำให้ผมหงุดหงิดเพิ่มซะเปล่าๆ ผมค่อนข้างจะพาล แค่เห็นหน้าไอ้ปืนยังรู้สึกโมโห ดังนั้นหนทางเดียวที่จะดับโทสะของผมได้ตอนนี้คือการนอนซะ
นอนหลับตาแล้วดีลีททุกอย่างออกจากสมอง ค่อยคิดอีกทีว่าพรุ่งนี้จะทำยังไงต่อ
ไอ้ยิมมันก็แค่เพื่อนใจง่ายคนนึงที่ไม่มีทางจะเลิกคบกับผมได้ลงคอหรอก ผมรู้ว่ามันรักผมแค่ไหน และนั่นแหละ มันถึงได้โมโหผมเอามากๆ
“ไม่มีไรหรอก กูจะนอนละ”
“ทะเลาะกับไอ้ยิมเหรอ”
“ก็นิดหน่อย” ผมจิ๊จ๊ะเล็กๆ เมื่อผมปัดที่จะตอบแล้วแต่มันก็ยังไม่เลิกราในการสาระแน โอ๊ย หงุดหงิดฉิบ
“ม
