“ไงมึงไม่ลงไปฉลองกับกูหน่อยเหรอวะ” ไอ้เชี่ยแอลเปิดประตูเข้ามาก็ทักผม พ่อง! ประตงประตูไม่เคาะ ไร้มารยาทฉิบหาย
“ไม่ดีกว่าว่ะ” ผมตอบมันแล้วก็สนใจเหล้าในแก้วต่อ
“กลับไปแล้ว” ไอ้แอลนั่งที่โซฟาในห้องแล้วก็พูดขึ้น
“อืม” ผมตอบมันแค่นั้น ผมรู้อยู่แล้วล่ะ ทำไมจะมี่รู้ในเมื่อผมปิดไฟนั่งจ้องกระจกในห้องทำงานที่มันมองเห็นบรรยากาศในผับได้ทุกมุมมา 4 ชั่วโมงแล้วจะไม่รู้ได้ไงว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้นบ้าง แถมเมื่อกี้ก็เปิดดูกล้องวงจรปิดหน้าผับด้วย ปวดใจโคตร ๆ
“ถ้างั้นก็ลงไปเจอเพื่อนสิวะ มึงจะมานั่งแดกเหล้าคนเดียวทำห่าอะไร แดกนานรึยังเนี่ย”
“เมื่อกี้” เออเมื่อกี้ ตอนแรกก็มองกระจกแทบจะไม่ผละออกไปจากมุมนั้นเพราะกลัวไม่ได้มองหน้าใครบางคนที่โคตรคิดถึง แต่พอเจอภาพบาดใจเลยคว้าเหล้ามาแดกรวดเดียวครึ่งขวด
“เอาไง จะลงไปไหมเพื่อน ๆ มันอยากเจอมึง” ไอ้แอลถามขึ้นมาอีกครั้ง
“วันหลังดีกว่าว่ะ กูก็ไม่อยากจะไปมีตัวตนในทุก
