“เข้ามาทำไม” ผมเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะสักนิด ตอนแรกว่าจะด่าชุดใหญ่เพราะผมกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานแล้วยังมีคนเปิดประตูเข้ามาโดยที่เลขาไม่แจ้งเข้ามาก่อน และที่สำคัญกว่านั้นคือไม่เคาะประตูเลยสักครั้งเดียวแต่พอเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งก็ทำให้ผมแปลกใจไม่น้อย แถมยังใจเต้นอีกอยากจะด่าตัวเองฉิบหายที่ใจเต้นแรงเพราะเห็นหน้าเธอ อาจจะเป็นเพราะผมไม่ค่อยเห็นหน้าเธอเลยมั้งครับ ปกติก็มีแอบมองบ้าง แต่วันสองวันมานี้ไม่เจอเลยแถมตอนนี้เธอยังเป็นฝ่ายเข้ามาถึงในห้องผมอีก
“มายืมห้องค่ะ” น้ำหวานตอบผมแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาหน้าตาเฉย อะไรวะ?
“ใครอนุญาตให้เข้ามา” ผมถามต่อ จะเข้ามากวนใจผมทำไมวะ ยิ่งเจอแม่งก็ยิ่ง อ่าส์!
“พี่พิชไม่อยู่หน้าห้องค่ะ ต่อสายเข้ามาขออนุญาตในห้องนี้ไม่เป็นด้วยก็เลยไม่รู้จะขออนุญาตใครเลยอนุญาตตัวเอง” น้ำหวานตอบอีกครั้งพร้อมกับกดโทรศัพท์เล่นโดยที่ไม่มองหน้
