“ออสติน ทำไมนายถึงได้ดื้อด้านงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ฮะ!” ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับไม่สนใจแล้วก็ปรับเบาะนอนหลับตาไปเลย โอ๊ย!
“ออสติน ติน! อย่ามาทำแบบนี้ รีบไปเลยเดี๋ยวรปภ. มาไล่” ฉันเขย่าแขนเขาให้ลืมตา แต่ก็เท่านั้นแหละไม่รู้เอาความด้านความมึนมาจากไหน
ฉันเรียกเขาอยู่สักพัก รปภ. ก็เหมือนจะเดินมาเพราะรถจอดนานพอสมควรแล้ว
ปัง! เสียงประตูฝั่งฉันปิดลงดัง ๆ
“โอเคยอมแพ้ ลุกขึ้นมา” ฉันพูดเสร็จไอ้บ้าออสตินก็ลืมตาขึ้นทันควัน แล้วก็ลอบยิ้มออกมา เหอะ! สนุกมากสินะที่เอาชนะฉันได้
“ขับไหม” ออสตินหันมาถามด้วยรอยยิ้ม ยิ้มปั้นจิ้มปั้นเจ๋อน่าตบชะมัด
“ไม่! ไปเลย ออกรถเร็ว ๆ รปภ. เดินมาโน่นละ” ฉันบอกเขาเสียงดัง เริ่มจะทนไม่ไหวกับไอ้บ้านี่แล้วนะ สรุปคือฉันจะหนีเขาไม่พ้นใช่ไหม
-1 ชั่วโมงต่อมา–
ฉันอยากจะกรี๊ดมาก ผับเขากับคอนโดฉันห่างกันแค่ 10 กม. แต่ใช้เวลาฝ่ารถติดถึง 1 ชั่วโมง! มันใช่เรื่
