“มิน เดี๋ยว มิน”
หมับ!
มินตราพูดจบเธอก็เดินออกไปทำให้ตอนนี้กลายเป็นผมที่วิ่งตามมาคว้าข้อมือเธอหลังจากที่ใช้เวลาดึงสติกลับมาจากคำด่าของเธอเกือบ 5 นาที
“ปล่อย” มินตรามองข้อมือของเธอที่ผมจับเอาไว้นิ่ง ๆ
“ขอคุยด้วยได้ไหม ฉันอยากอธิบาย” ผมพยายามอ้อนวอนเธอ พอได้ใกล้ชิดกันอีกครั้งมันทำให้ผมโคตรมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองเลย ทั้งที่ผ่านมาก็มั่นใจมากอยู่แล้ววันนี้ก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกตัวเอง
“เรา...มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันด้วยเหรอ” มินตาเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ แล้วถามผม
“ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากคุยกับฉัน แต่เรื่องนี้มิลานไม่ผิด” ผมพยายามพูดให้เร็วที่สุดเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ทนฟังเสียงของผม
“ฉันก็ไม่ผิดแล้วทำไมฉันต้องโดนหลอกให้ไปที่อื่นแล้วทิ้งงานที่ฉันต้องรับผิดชอบไว้แบบนี้” เธอตอกกลับมา มันก็จริงของเธอ ผมทำให้เธอต้องรีบร้อนออกไปที่อื่น ทั้งที่งานตรงหน้ามันมีความสำคัญกับเธอมาก มันทำให้ผมเกลียดตัวเองอี
