ตอนที่ ๔๓
สุธนรับผ้าผืนน้อยมาอย่างกระหยิ่มใจ เขาก้มลงกราบพระแล้วรีบออกมาจากวัดอย่างทันที แล้วมุ่งหน้าต่อไปสู่ผืนป่าที่อยู่ตรงหน้า จะเป็นทิศทางไหนนั้นเขาไม่อาจทราบได้ ด้วยเพราะบัดนี้มีเสียงสั่งการของท่านอาจารย์คอยกำกับบอกทาง จึงไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าใดนัก
“ค่ำวันนี้ เอ็งจะต้องทำลายผ้าผืนนั้น” เสียงสั่งการดังมาอีก
สุธนมองผ้าในมือ เขาถุยน้ำลายใส่ผ้าผืนน้อยอย่างไร้ซึ่งความเคารพยำเกรง
“ผ้าผืนเล็กๆ แค่นี้หรือ ที่ทำลายบริวารของข้า”
“อานุภาพแห่งพระพุทธคุณ มันช่างร้อนร้ายเป็นยิ่งนัก” เสียงของท่านดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนหน้าสุธนรู้สึกว่าท่านจะคอยบอกกล่าวเขาอยู่ใกล้ๆ แต่ยามนี้เสียงนั้นดูเหมือนจะถอยไปห่างหลายก้าวจนรู้สึกได้
"เอ็งรีบทำลายมันเสีย ตรงนี้แหละเหมาะสมที่สุด”
เขาเดินไปหยุดริมลำธาร ก่อไฟจนลุกโชน ร่ายคาถามนตรา เสียงท่องบ่นมหาเวทย์ดังระงม
เด็กน้อยคนหนึ่ง พรากจากอกแม่พ่อมุ่งหน้าเข้าป่าห
