ตอนที่ ๔๑
ในขณะเดียวกัน สุธนล้มตัวลงดิ้นทุรนทุรายกับพื้น ตรงใจกลางป่าช้า เปลวไฟที่เผาไหม้ บำบวงด้วยมหาเวทย์อาคม บูชาพระผู้เป็นเจ้าหรืออะไรไม่ทราบได้ แผดเผาตำราโบราณอันเป็นเสมือนหลักยึดของเขาจนมอดไหม้
คล้ายสื่อสัมผัสถึงกัน คล้ายรับรู้ในรสแห่งความเจ็บปวดเหล่านั้น เท่าเทียมกัน ได้ยินเสียงของท่านอาจารย์หวีดร้องอย่างเจ็บปวด ท่านคงจะเจ็บปวดไม่ต่างจากเขาที่เป็นอยู่ขณะนี้
น้ำตาไหล แต่ข่มใจไม่ให้เจ็บ พยายามฝืนรั้งลุกขึ้นนั่งสมาธิ หลับตาสงบจิต เมื่อหัวใจสงบ จิตมั่นคง อารมณ์แห่งความเจ็บปวดเหล่านั้นจึงบรรเทาลง
“ดีมาก...” น้ำเสียงของท่านสั่นเครือ แต่ยังชื่นชม
“บัดนี้ข้าอยู่กับเอ็งแล้ว หากจิตของเอ็งแข็งกร้าวมั่นคง ข้าก็จะไม่เป็นอะไรตามไปด้วย จงจำเอาไว้ว่า หมั่นฝึกจิตให้เข้มแข็ง เมื่อนั้นเอ็งก็จะได้พบกับข้า แล้วเราสองคนจะเป็นคนเหนือคน เป็นจอมแห่งมนุษย์บนโลกใบนี้”
“ใจของข้าสงบลงแล้ว...” สุธนบอก เขาร
