ตอนที่ ๔๕
หลายวันผ่านไป ยังคงไร้วี่แววของสุธนที่หายออกจากบ้าน เจ้าหน้าที่ต่างเร่งระดมช่วยกันค้นหา กลับพบกับความว่างเปล่า ดอกสร้อยเองถึงขนาดเสียใจไม่ยอมกินข้าวกินปลา ไม่เข้าใจซึ่งเจตนาของลูกชายที่ทำไป ว่าด้วยเหตุใดถึงหนีออกจากบ้าน
มีเพียงพระยอดและสัปเหร่อบุญเท่านั้น ที่สงสัยในตัวของเด็กชายสุธน นั่นเพราะนับตั้งแต่สุธนออกไปจากหมู่บ้าน เหตุการณ์วิปลาสกลางป่าช้าจึงเลือนหายตามไปด้วย
ประกอบกับเหตุการณ์ต่างๆ ล้วนพ้องต้องกันทั้งหมด จึงคิดเป็นอื่นไปไม่ได้ว่าสุธนอาจอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“นี่ก็ใกล้ฤดูกาลจาริกธุดงค์แล้ว อาตมาคงต้องเตรียมตัวออกธุดงค์เสียที...”
“รอยล่าสุดของสุธนคือชายป่าท้ายหมู่บ้าน กระผมคิดว่ามันคงจะหนีเข้าป่าครับ” สัปเหร่อบุญออกความเห็น
พระยอดพยักหน้า ท่านก็คิดเห็นเช่นนั้นเหมือนกัน
“อาตมาหวังว่า สักวันหนึ่งในคราวธุดงค์หนนี้ จะพบกับสุธนแล้วชี้นำเขาให้พบกับทางสว่างเสี
