EP.06
1045 คำ
ตอนที่ 6
เวลาผ่านไป กระทั่งล่วงเข้าช่วงเดือนแห่งการเริ่มต้นพรรษา ผู้ที่ต้องการเป็นเนื้อนาบุญแห่งพระศาสนาจึงเลือกที่จะทดลองบวชในช่วงนี้ พอเข้าพรรษาสามเดือนแล้ว จึงเป็นเสมือนบททดสอบเบื้องต้นว่าจะอยู่ยืดยาวต่อไปได้หรือไม่
บางคนบวชได้แค่เดือนเดียวก็ลาสิกขาออกเสียกลางคัน ลักษณะนี้เขาเรียกว่าบวชไม่ถึงพรรษา บางคนอดรนทนจนพ้นสามเดือน ถือว่าเป็นบททดสอบแห่งชีวิต บางคนก้าวพ้นพรรษาแล้วรู้สึกว่าชื่นชอบหอมหวานต่อรสพระธรรม จึงขอต่อในอีกพรรษาหรืออาจจะลากยาวไกลไปหลายพรรษาเลยก็มี
ยอดก็เช่นกัน พอใกล้ฤดูเข้าพรรษา ครอบครัวจึงตระเตรียมข้าวของตามจุดประสงค์ของเขาที่ต้องการจะบวชทดแทนคุณ และทดลองว่าตนจะสามารถอยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ได้หรือไม่ หากพ้นพรรษาแล้วไม่มีอุปสรรคมาขัดขวาง ไม่มีใจร้อนรุ่ม ผ้าเหลืองไม่ถูกกิเลสเผาไหม้ ตามความตั้งใจของเขาก็กะว่าจะบวชไปตลอดชีวิต
เขากราบลงตรงหน้าหลวงตาสาย ที่นั่งด้วยท่าทางสงบนิ่งเย็น ท่านยิ้มละมุนละไม เมื่อยอดมาบอกข่าวยืนยันที่จะบวชในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
“ข้าดีใจที่เอ็งมีจิตใจอันแน่วแน่...”
ยอดอยู่คุยกับหลวงตาอีกสักพักเรื่องการเตรียมตัว จึงเดินลงกุฏิกำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน กลับเห็นใครบางคนยืนอยู่มุมหลังวัด เธอยืนกวักมือเรียก เขาจึงเดินไปหา
“พี่ยอด...” หญิงสาววัยรุ่น ใบหน้าเศร้าหมอง แววตาแสดงซึ่งความรู้สึกนึกคิดที่มากล้นอยู่ในใจ
“มีอะไรหรือเปล่า ดอกสร้อย...”
เธอคว้ามือของยอดมากุม พลันน้ำตาไหล...
“ฉันมีเรื่องอยากจะให้พี่ช่วย...”
“อะไรหรือ...” ยอดมองใบหน้าอันรื้นไปด้วยน้ำตาแล้วพลันฉงน
“มาทางนี้ดีกว่าจ้ะ...”
หัวใจเต้นรุนแรง บาดแผลในหัวใจแม้จะถูกเยียวยาไปบ้างแล้ว แต่มันย่อมเป็นร่องรอยที่ปรากฏ หัวใจแม้จะตั้งมั่นในเส้นทางที่เลือกเดิน แต่ยามนี้กลับไม่แข็งพอที่จะหันหลังให้กับบางสิ่งบางอย่างยามเข้ามาสั่นคลอนได้
ดอกสร้อยจูงมือยอดให้เดินติดตามกันไปยังริมแม่น้ำสายหนึ่ง จุดนั้นคือสถานที่ซึ่งเขาเคยนัดพบหญิงสาว พูดคุยหยอกเย้า แสนรักแสนเสน่หา
“มีอะไรหรือเปล่า...” เขาถาม เมื่อยามเดินมาถึง
ภาพเก่าสั่นพร่าในดวงตา ความสุขมากล้นเปี่ยมเต็มกมล ยอมรับว่ามีความสุขทุกครั้งเมื่อยามมาในที่แห่งนี้ แต่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน อีกหนึ่งภาพแห่งความรู้สึกนึกคิดกลับเป็นดั่งฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อมจนเจ็บลึกยากจะเยียวยา
ดอกสร้อยเลือกที่จะเดินติดตามสิน ซึ่งเคยพนันมาตลอดว่าจะเอาชนะเขาทุกอย่างให้ได้
แต่วันนี้เหตุใดเธอถึงกล้าที่จะพาเขากลับไปสู่วังวนแห่งความเจ็บปวดเหล่านั้นอีกครั้ง...
“ฉันถูกทอดทิ้ง พี่สินทิ้งฉันไปแล้ว...”
“เหอะ...” ยอดยิ้ม ส่วนลึกรู้สึกสะใจ ก็เขาเป็นปุถุชนนี่นา แม้ว่าจะกำลังมุ่งหน้าสู่ทางนิพพาน แต่ยามนี้ หนึ่งหัวใจที่เคยเจ็บปวด เขาไม่ลืมว่าใครเคยเหยียบย่ำ พอวันนี้คนย่ำมาบอกถึงความล้มเหลวนั้น จึงมีบ้างที่มีความรู้สึกกระทบกมล
“เขาโกหกฉัน...”
แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น ที่สินกับดอกสร้อยเลือกที่จะทำร้ายเขา พอวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เธอถึงได้ย้อนกลับมาหาเขาอีกหน ทั้งที่เขากำลังจะพยายามละทิ้งทุกข์ในหัวใจไปจนหมดแล้ว
“แค่ไม่กี่เดือน...” รู้สึกคล้ายมีรอยรื้นขึ้นมาในดวงตา เช่นเดียวกับหัวใจที่คล้ายมีร่องรอยแทรกผ่านกระทบ “มันเป็นไม่กี่เดือนที่พี่เต็มไปด้วยความทุกข์ แต่ดอกสร้อยกับมันมีความสุข เธอลืมพี่อย่างง่ายดาย ลืมความรักความผูกพันของเราไปจนหมดสิ้น พี่ทุกข์มากขนาดไหนเธอรู้ไหม...”
“ฉันขอโทษ เรากลับมาเหมือนเดิมเถิดนะ...” หญิงสาวพยายามอ้อนวอน เธอรั้งแขนของยอดที่พยายามจะถอยห่าง
“อีกไม่กี่วันนี้ พี่กำลังจะบวช และกะว่าจะบวชไปตลอดชีวิตด้วย...”
“พี่ยอด...” เธอสะอึกไปสักครู่ แล้วเอ่ยต่อ “พี่จะทิ้งฉันไม่ได้นะ...”
“ลาก่อนดอกสร้อย เราสองคนต่างมีเส้นทางที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”
หญิงสาวรู้สึกหนาวสะท้าน จ้องมองเข้าไปในดวงตาของยอดราวจะรับรู้ถึงความมุ่งมั่นนั้นของเขา แต่เธอไม่ได้หลอกตัวเอง เธอเห็นรอยรื้นจากดวงตาของเขา
เป็นไปไม่ได้ที่ยอดจะลืมทุกอย่างในเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา
“พี่จะทิ้งฉันไม่ได้นะ...”
“กลับไปเสียเถอะดอกสร้อย พี่ตัดสินใจแล้ว...”
“พี่...ไม่ได้นะ...”
“ทำไม ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเรามันจบสิ้นกันไปในวันนั้นแล้ว ในยามนี้พี่ตัดสินใจแล้ว ความรู้สึกนึกคิดของพี่ตั้งอยู่บนสติทุกประการ มิได้หลงลืมหลงใหลเหมือนอย่างเธอ”
“พี่ยอด พี่จะทิ้งฉันไม่ได้ ฉันกำลังท้อง พี่จะหนีฉันไปบวชไม่ได้”
สายลมพัดผ่านดังพรู เวลานั้นคล้ายโลกทั้งใบหยุดนิ่ง ยอดสะท้านไปทั้งร่างกาย รับรู้ถึงกระแสแห่งความร้อนกระทบแผ่ เขามองดวงตาของคนที่เคยรักจนหมดหัวใจ ใบหน้าสวยงามหยดเปื้อนไปด้วยน้ำตา เธอยังจ้องนิ่งที่ใบหน้าของเขา ในขณะเขาเริ่มรู้สึกคล้ายภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอ
“หมายความว่ายังไงดอกสร้อย เธอท้องกับใคร...”
“กับพี่...” หญิงสาวต่อคำนั้นอย่างเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด
“กับไอ้สินใช่ไหม...”
ดอกสร้อยเริ่มร้องไห้หนัก เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง แม้จะพยายามขัดขืนไม่ให้ตามลงไปประคองเธอ แต่ยอดกลับทำไม่ได้
ด้วยความรัก ความห่วงหาอาลัย ยังไม่ถูกบำราศไปจากหัวใจเขา จึงกลายเป็นเบี้ยล่างแห่งความเจ็บปวดนั้นอีกหน
“เล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอท้องกับไอ้สินได้ยังไง”
- ผู้เขียน
