ตอนที่ ๑๗
วูบแรกที่สบตา ยิ่งหวาดกลัวอย่างสุดแสน ดวงตาของสุธน มีแววแห่งความอำมหิตฉายออกมาจนเธอไม่อยากเชื่อว่านั่นจะใช่แววตาของลูก
“ลูกพูดแบบนั้นทำไม...”
“มันทำร้ายแม่...” เขารู้สึกสะใจเป็นที่สุด “มันไม่ได้ดีอย่างที่เคยบอกกับพวกเราเลย สมแล้วที่พวกมันตาย”
“อย่าพูดแบบนี้ให้แม่ได้ยินอีกนะสุธน มันไม่ดี”
“ทำไมหรือจ๊ะแม่...”
เด็กชาย เอียงหน้ามองมารดา แต่มุมปากกลับคลี่แย้มอยู่น้อยๆ
เขาชนะแล้ว ชนะผู้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพื่อจะแย่งแม่ไปจากเขา
“ลูกยังเด็ก อย่าไปพูดเรื่องนี้ให้ใครได้ยินเด็ดขาด เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน มันเป็นคำที่ไม่ควรพูด จำเอาไว้นะลูก”
“แม่สอน แต่พ่อไม่เคยสอน...”
“ลูกแม่ ทำไมลูกถึงคิดแบบนั้น หลวงพ่อยอดมักเรียกลูกไปสอนอยู่ทุกวัน ทำไมถึงไม่จดจำ”
“ไม่...เขาไม่เคยหวังดีกับฉัน...”
เด็กน้อยลุกขึ้นเต็มความสูง มองมารดาคล้ายมองคนไม่รู้จัก แล้วเดินลงเรือนไปอย่างไม่พูดอะไร ปล่อ
