ตอนที่ ๓๓
ทว่าผลบุญนั้นกลับเป็นเหมือนเปลวไฟแห่งอเวจีนรก ก่อกลายเป็นเพลิง เผาไหม้มือทั้งสองข้างที่ยึดร่างของพระภิกษุเอาไว้
“โอ้ย...” ภูตต่างภพหวีดร้องอย่างเจ็บปวด มือคลายจากร่างของพระ แล้วล่าถอยจากไปในที่สุด
ฝั่งสัปเหร่อ พอแกตั้งสติได้ จึงมองปีศาจร่างดำเหมือนตอตะโกที่คืบคลานเข้ามาสวมทับ ตาของมันแดงก่ำอำมหิต แยกเขี้ยวยิงฟันหมายขบกัดอย่างดุร้าย พอตาเฒ่าเป่าคาถาใส่หน้าของมัน มันจึงกระเด็นหวือออกจากร่างสัปเหร่อ แล้วลงไปดิ้นพล่านกับพื้น ชั่วครู่จึงสลายร่างหายไป
“เป็นยังไงบ้างโยม...” พระยอดรีบเข้าไปประคองสัปเหร่อให้ลุกขึ้นยืนได้จนสำเร็จ
“ดูท่ามันจะแข็งกล้ามากครับพระ รู้ว่าเรากำลังมาจึงเล่นส่งสมุนบริวารมาขัดขวาง”
“ถ้าอย่างนั้นควรรีบไปให้ถึงตัวโดยเร็ว”
ทั้งสองพอตั้งสติได้แล้ว จึงรีบพากันมุ่งหน้าไปยังจุดปลายเหตุอีกหน ทว่าเพียงไม่กี่ก้าว กลับมีบรรดาปีศาจร่างดำทะมึนหลายตัวออกมาขัดขวาง บางตัวแหก
