บท7เคียงรักศิลา
1562 คำ
ร่างสูงของพ่อเลี้ยงหนุ่มเดินมาหาคนตัวเล็กที่ยืนรอลูกชิ้นปิ้งอยู่ไม่ไกลจากรถ กลิ่นหอมกรุ่นลอยเข้ามาแตะจมูก
“หิวเหรอครับ”
“นิดหน่อยค่ะ พ่อเลี้ยงเอาด้วยไหมคะ”
“ได้ครับ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”
นลินรับถุงใส่ลูกชิ้นปิ้งหลายไม้มาถือไว้ เธอก้มหน้าล้วงหาเงินในกระเป๋าแต่ถูกคนข้างๆ แย่งจ่ายไปก่อนแล้ว
“หนูลินจ่ายเองค่ะพ่อเลี้ยง”
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
มือหนารีบดึงมือของหญิงสาวข้างกายมากุมไว้แน่น ก่อนจะมองซ้ายแลขวาเพื่อข้ามถนนไปอีกฝั่ง ศิลากระชับมือคนตัวเล็กแน่นขึ้นทันทีที่มองเห็นสัตวแพทย์ชายอย่างหมอดินยืนดูอยู่ในร้าน
นลินขึ้นมานั่งในรถกอดถุงลูกชิ้นปิ้งไว้ในอ้อมแขนเพราะไม่กล้าทาน เธอเหลือบมองคนที่ตั้งหน้าขับรถกลับฟาร์มก่อนจะก้มลงมองถุงของกินในมืออีกครั้ง
ท้องก็ร้อง เกรงใจก็เกรงใจ
“ทำไมไม่ทานล่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เอากลับไปทานที่ฟาร์มก็ได้ค่ะ”
“อีกนานเลย ทานเถอะผมไม่ถือหรอก”
รอยยิ้มหวานคลี่ออกกว้าง มือเล็กรีบหยิบลูกชิ้นปิ้งหอมกรุ่นเข้าปาก ความอร่อยทำเอานลินพอใจไม่ใช่น้อย
“อร่อยไหมครับ”
“อร่อยมากค่ะ”
“ผมอยากทานจังเลย”
พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดแค่นั้นก็นิ่งเงียบไป เขามองลูกชิ้นปิ้งของตัวเองในถุงอย่างชั่งใจ ทำเอาคุณหมอประจำฟาร์มหันสายตามองดู
“จะรังเกียจไหมคะ ถ้าหนูลินจะช่วยป้อน”
“ไม่รังเกียจเลยครับ:) ”
หญิงสาวสุ่มหยิบลูกชิ้นปิ้งในถุงยกขึ้นป้อนคนข้างๆ ด้วยความประหม่า มือสั่นเทาทำเอาริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
น่าเอ็นดูเชียวแม่คุณ
“อร่อยครับ”
นลินหลบตาคนที่เอาแต่จ้องหน้าเธอ หญิงสาวก้มมองลูกชิ้นไม้สุดท้ายด้วยความโล่งใจ ขนาดแฟนเก่าอย่างไอ้พี่ซันเธอยังไม่เขินอายขนาดนี้มาก่อน
ศิลาหันมองคนที่นั่งทานลูกชิ้นปิ้งของตัวเองเงียบๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าร้านขนมหวานของโปรดผู้เป็นแม่
“พอดีคุณนายใหญ่เขาชอบทานเค้กร้านนี้ เลยจะซื้อไปฝาก หมอลินลงมาลองชิมดูสักชิ้นไหมครับ”
“ได้ค่ะ”
คนตัวเล็กเดินเข้ามาในร้านขนมหวานประจำจังหวัด ลูกค้าเยอะพอสมควรแสดงถึงความดังและเป็นที่นิยม
“พ่อเลี้ยงศิลาสวัสดีค่ะ” พนักงานรีบเข้ามาทักทายลูกค้าประจำคนสำคัญของร้าน
“สวัสดีครับ ผมขอเค้กหน้าสตอเบอรี่ใส่กล่องสองชิ้น หมอลินอยากชิมเค้กอะไรครับ”
“ขอเค้กช็อกโกแลตลาวาก็ได้ค่ะ”
“ตามนั้นนะครับ” ศิลาหันไปสั่งพนักงานอีกครั้ง เขาพาคุณหมอสาวประจำฟาร์มมานั่งรอใต้ต้นไม้ใหญ่ในบริเวณร้าน
“ลองชิมดูนะครับ”
นลินตักเนื้อเค้กหอมกรุ่นเข้าปาก ก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อได้ชิมรสชาติ ความหวานกำลังพอดี อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
“อร่อยค่ะ”
“เอาอีกไหม หรือจะซื้อเพิ่มกลับไปทานที่ฟาร์ม”
“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อเลี้ยงชิมไหมคะ”
ศิลาพยักหน้าก่อนจะใช้ช้อนคันเดียวกันตักเนื้อเค้กเข้าปาก ปกติเขาไม่ค่อยชอบทานขนมหวานสักเท่าไหร่ แต่พอมากับคนตรงหน้าอยู่ๆ ก็อยากนึกลองทานมันขึ้นมา
“อร่อยจริงด้วย”
ทั้งสองนั่งผลัดกันทานเค้กก้อนใหญ่ ภาพเหล่านี้ล้วนอยู่ในสายตาของพนักงานที่ยืนบิดตัวด้วยความเขินแทน แม้จะแอบเสียดายที่หนุ่มในฝันมีเจ้าของแล้ว
“มาอยู่ไกลขนาดนี้แฟนไม่ว่าเหรอ”
นลินชะงักช้อนในมือที่กำลังจะตักเค้ก พอนึกถึงแฟนใบหน้าหวานก็กรุ่นโกรธขึ้นมา พูดแล้วก็เจ็บใจ
ไอ้เวรตะไล!
“หนูลินไม่มีหรอกค่ะ เราเพิ่งเลิกกันไป”
“ขอโทษด้วยนะที่ถามอะไรแบบนั้นออกไป”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูลินก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากเพราะเขานอกใจไปหาคนอื่น”
พ่อเลี้ยงหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเห็นใจ เธอน่ารักและเก่งขนาดนี้ยังถูกนอกใจอีกเหรอ อดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่
มือหนาเอื้อมไปกุมมือของสาวเจ้าไว้แน่นเพื่อส่งกำลังใจ เธอยกยิ้มหวานให้ก่อนจะก้มหน้าทานเค้กต่อ
“เขาต้องเสียดายหมอลินอย่างแน่นอน”
“หนูลินคงไม่กลับไปแล้วค่ะ สำหรับคนที่นอกใจไปหาคนอื่น ไม่ควรได้รับโอกาสนั้น”
ศิลาเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นเธอหนักแน่นและใจแข็งกับคนรักเก่าขนาดนี้ เขาชักอยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นจริงๆ แล้วสิ
“ดีแล้วครับ หมอลินยังมีโอกาสเจอคนที่ดีกว่านั้นอีกเยอะ เชื่อผมนะ”
“ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง หนูลินอิ่มแล้วค่ะ”
“งั้นกลับกันเถอะ อยากซื้อน้ำไปนั่งทานในรถไหม”
คนตัวเล็กไม่ทันได้ตอบหรือปฏิเสธ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็เดินดุ่มไปสั่งน้ำปั่นให้เสร็จสรรพ เธอแอบอิจฉาคนที่จะมาเป็นแฟนเขาเลยจริงๆ
ดูแลดีเหลือเกินนะพ่อคุณ
ทันทีที่รถของพ่อเลี้ยงหนุ่มขับเข้ามาในฟาร์ม กลุ่มคนงานหญิงที่ใบหน้าบอบช้ำต่างหันมองคนในรถอย่างสนใจ ก่อนจะกำหมัดแน่นเมื่อเห็นร่างเล็กของหมอสาวเดินลงมา
“พ่อเลี้ยง บัวตองมีเรื่องจะฟ้อง!”
“หน้าไปโดนอะไรมาบัวตอง”
ศิลามองดูเหล่าคนงานหญิงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำและบาดแผล เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นอย่างนั้น
“ก็นางหมอลินเป็นคนทำค่ะ!”
นลินยกยิ้มเบ้ปากใส่ไปเล็กน้อย ก่อนจะปั้นหน้าใสซื่อไร้เดียงสาพร้อมเดินมาเกาะแขนร่างสูงเจ้าของฟาร์มโคตรงหน้าแน่น
“หนูลินไม่รู้เรื่อง”
“อีตอแหล มึงต่อยพวกกู แถมยังถีบด้วย”
“หยาบคายจังเลยนะคะ”
“ลอยหน้าลอยตานะมึง!”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงเข้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนงานหญิงอย่างบัวตองจะเข้ามาทำร้ายคนที่ยืนตัวสั่นเกาะแขนของเขาเอาไว้
“พวกเธอใช่ไหมที่มาว่าหมอลินเรื่องใกล้ชิดกับฉัน”
“เอ่อ ก็มันมาอ่อยพ่อเลี้ยง”
“เลิกว่าคนอื่นได้แล้ว แล้วคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอว่าคนอย่างหมอลินจะทำร้ายพวกเธอได้”
ศิลามองคนตรงหน้าสลับกับหมอประจำฟาร์มข้างกาย ผู้หญิงตัวเล็กๆ มีหรือจะสู้แรงเหล่าคนงานในฟาร์มหลายสิบคนได้
“พ่อเลี้ยงโดนมันหลอกแล้วค่ะ มันตอแหล”
“อย่ามาพูดหยาบคายต่อหน้าฉันบัวตอง”
“แต่ว่าพ่อเลี้ยงค่ะ”
“แล้วอย่าให้ฉันรู้นะว่าพวกเธอพูดถึงหมอลินแบบนั้นอีก”
นลินเผยรอยยิ้มมุมปากก่อนจะลอยหน้าลอยตามองคู่อริ เธอโน้มใบหน้าสวยซบลงบนแขนกำยำของพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างออเซาะ
“ไปครับหมอลิน เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องพัก”
คนตัวเล็กเดินตามร่างสูงออกไป ก่อนจะหันมามองเหล่าคนงานที่ยืนกรีดร้องด้วยความอิจฉาริษยา หญิงสาวยิ้มเยาะเย้ยส่งไปพร้อมกับยกนิ้วกลางด่าโชว์
“อีหมอบ้า!”
ศิลาเดินมาส่งคุณหมอสาวถึงห้องพักเพราะกลัวเหล่าคนงานหญิงจะตามมาทำร้าย เขารู้สึกผิดไม่ใช่น้อยที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอโดนด่าแบบนั้น
“ขอบคุณมากนะคะพ่อเลี้ยง”
“ผมจะจัดการคนที่มาพูดแบบนั้นให้ครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูลินไม่ได้ติดใจอะไร”
นลินพูดตามความจริง แม้เธอจะโกรธอยู่ไม่ใช่น้อยที่ถูกด่าและโดนหาเรื่องก่อน แต่เมื่อคืนก็จัดการชำระความไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ถึงยังไงก็เถอะ ผมกลัวว่าเขาจะมาทำร้ายหมอลิน”
“พวกเขาคงไม่กล้าแล้วค่ะ ถือว่าหนูลินขอนะคะ”
ศิลายกยิ้มหวานให้หญิงสาวตรงหน้า เขาใช้มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมเงางามของสาวเจ้าด้วยความอ่อนโยน
“ทำไมดีอย่างนี้หือหมอลิน”
“หนูลินไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ”
คนตัวเล็กรีบหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย ไม่รู้ปานนี้หน้าของเธอจะแดงก่ำขนาดไหน ยิ่งอยู่ใกล้พ่อเลี้ยงหนุ่มเธอยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนตัวเล็กตัวน้อยเข้าไปทุกที
เขินโว้ย!
“หมอลินไม่อยากจะเอาเรื่องก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีอะไรให้รีบบอกเข้าใจไหมครับ”
“ค่ะพ่อเลี้ยง”
ศิลามองคุณหมอประจำฟาร์มเดินเข้าไปในห้องพัก เขารีบสอดส่องหาลูกน้องฝาแฝดคนสนิทเพื่อมาคุยเรื่องที่เกิดขึ้น
ทันทีที่เห็นชายร่างสูงสองคนเดินเข้ามา พ่อเลี้ยงหนุ่มรีบยกมือขึ้นกอดอกจ้องมองด้วยแววตาจริงจัง
“มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อเลี้ยง”
“หมอลินกับพวกบัวตองมีปัญหากันเหรอ”
“เอ่อครับ”
“ฝากดูแลหมอลินด้วยนะ อย่าให้ใครมารังแกได้เข้าใจไหม”
“ครับพ่อเลี้ยง”
พูดจบเจ้านายหนุ่มก็เดินเข้าบ้าน ทิ้งไว้เพียงสองพี่น้องฝาแฝดที่หันหน้ามองกันด้วยความงุนงง
“ตกลงใครรังแกใครกันแน่วะ”
“ได้ข่าวว่าหมอลินซ้อมนางบัวตองกับพวกจนหน้าแหกไม่ใช่เหรอ”
“คงมีแต่พ่อเลี้ยงที่ยังไม่เบิกเนตร”
“เห็นกงจักรเป็นดอกบัว!”
.
.
.
- ผู้เขียน
