ตอนที่ 2 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (50%)
1232 คำ
เรื่อง : ซ้อนกลรัก
ตอนที่ 2 #จุดเริ่มต้นของการจากลา (50%)
โดย : Kwitch (เขียนเป็นภาษาไทยว่า กวิชญ์ (อ่านว่า กะ-วิช (ออกเสียง “เฉอะ”)))
ณ ห้องนอนของคีตา
คีตาวางตัวลงบนเตียงนอนอย่างช้า ๆ แต่ทว่าเรื่องว่าที่คู่หมั้นบ้าบอนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอราวกับการกดปุ่มรีพีทโปรแกรมเพื่อให้เล่นเพลงนั้นซ้ำไปซ้ำมา ‘ทำไมคุณย่าจะต้องให้ฉันหมั้นกับคนที่ไม่รู้จักด้วยนะ ปกติคุณย่าก็เป็นคนที่มีเหตุผลมากกว่าคนปกติทั่วไป แต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้ทำอะไรที่ดูย้อนแย้งกับนิสัยของตัวเอง’ เธอกล่าวถึงหญิงชราในใจ
ใบหน้าสะคราญคิดถึงหญิงชราวัยเจ็ดสิบห้าปี บุคคลที่อยู่เคียงข้างเธอมาโดยตลอดตั้งแต่เธอจำความได้ หญิงชราที่แม้ในเวลานี้กาลเวลาจะทำให้รูปลักษณ์ภายนอกเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามประสบการณ์ แต่ความรอบคอบ ละเอียดลออ ความแม่นยำ ความมีเหตุมีผล รวมไปถึงความเฉียบคมทางความคิดไม่เคยที่จะลดน้อยถอยลงไปเลย การตัดสินใจของหญิงชรามักจะถูกต้องเสมอ เนื่องจากการรวบรวมข้อมูลและการวิเคราะห์อย่างแยบยล ทำให้ไม่ว่าจะเกิดปัญหาใดก็ตาม หญิงชรามักจะเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านั้นด้วยความสงบเยือกเย็น ไม่มีทีท่าร้อนรนเหมือนคนอื่น ๆ แล้วในท้ายที่สุดปัญหานั้นก็จะได้รับการแก้ไขและจบลงอย่างสวยงาม แต่การตัดสินใจของหญิงชราในวันนี้ สร้างความฉงนให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก เรื่องนี้จะดำเนินไปอย่างราบเรียบอย่างที่หญิงชราได้กล่าวกับเธอจริงหรือ นั่นคือคำถามสำคัญที่เกิดขึ้นกับเธอในตอนนี้
ว่าแล้วหญิงสาวก็หวนกลับมาคิดถึงชายหนุ่มนิรนามว่าที่คู่หมั้นอีกครั้ง ‘แล้วอีตานั่นเป็นใครที่ไหนกัน ที่สำคัญไปกว่านั้น ฉันจะต้องหมั้นจริง ๆ หรือนี่ แล้วชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไรต่อไป ฉันจะต้องหมั้นกับคนที่ฉันไม่ได้รักเนี่ยนะ...ไม่!...ไม่มีทางเด็ดขาด!..ยังไงฉันก็ไม่มีทางให้การหมั้นหมายนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน’ เธอบอกกับตัวเองว่าจะต้องค่อย ๆ คิดวิธีการที่จะหลุดพ้นออกมาจากเรื่องนี้ให้ได้อย่างแยบคาย โดยที่ไม่สร้างปัญหาให้ทุกฝ่าย...แต่...วิธีการที่เหมาะสมนี่สิ มันคืออะไร ดูแล้วก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่คิด
ร่างอรชรเดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม หญิงสาวมองไปที่ไดอารี่เล่มสีขาว แล้วค่อย ๆ หยิบมาวางไว้ข้างหน้า เธอถอนหายใจยาว จากนั้นจึงเปิดไดอารี่ขึ้นมาแล้วบรรจงเขียน พรรณนา ความในใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ลงไป เธอหวังแต่เพียงว่า การเขียนบรรยายความรู้สึกจะช่วยบรรเทาความทุกข์ที่มีอยู่ในใจของเธอไม่มากก็น้อย เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ปลอบประโลมหญิงสาวอยู่เรื่อยมา ว่าปัญหาทุกสิ่งนั้นล้วนแล้วย่อมมีทางออกและสามารถแก้ไขได้ แม้ว่าบางเรื่องอาจมีการเดินทางอันแสนยาวไกลกว่าจะเจอทางออก แต่สุดท้ายแล้ว ก็ต้องเจอแสงสว่างที่ปลายทางอย่างแน่นอน หญิงสาวเชื่อมั่นอย่างนั้น และมันก็ต้องเป็นเช่นนั้น เธอย้ำกับตัวเองเสมอ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีบุคคลอยู่อีกฝั่งของประตู มือเรียววางปากกาลงบนโต๊ะ และรีบปิดไดอารี่ลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะส่งเสียงตอบคนที่อยู่อีกฝั่ง ‘เข้ามาได้ค่ะ’
หญิงสาวแม่บ้านในวัยรุ่นราวคราวเดียวกับคีตาเปิดประตูเข้ามา
‘คุณคีคะ...คุณย่าให้แอ๋มขึ้นมาบอกคุณคีว่า ว่าที่คู่หมั้นมารับแล้วค่ะ’
คีตาถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ‘ค่ะ...เดี๋ยวคีลงไป’
ร่างระหงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วกวาดสายตามองหาชุดที่มีอยู่อย่างตั้งใจ แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้รู้สึกชอบว่าที่คู่หมั้น แต่เธอก็ต้องดูดีต่อหน้าคนอื่นไว้ก่อน เพราะเธอถูกสอนมาตั้งแต่ยังอยู่ในวัยเยาว์ว่า ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร กับใครก็ตาม แล้วไม่ว่าเธอจะชอบคน ๆ นั้น หรือสิ่งนั้นหรือไม่ แต่เธอจะต้องวางตัว แต่งตัวให้สุภาพและถูกกาลเทศะอยู่เสมอ เพราะภาพลักษณ์ภายนอกนั้นสำคัญมากสำหรับการดำรงอยู่ในสังคมนี้ เนื่องจากความประทับใจแรกนั้น ส่วนใหญ่จะถูกตัดสินภายในครั้งเดียวจากการพบเจอกันในครั้งแรก และถ้าความประทับใจแรกนั้น ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีก็ตาม เมื่อได้ถูกฝังลงในความรู้สึกแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนความรู้สึกนั้นได้ ดังนั้น จึงไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องสร้างศัตรู หรือสร้างภาพที่ไม่ใช่ตัวเธอให้กับอีกฝ่ายเข้าใจผิด เธอเชื่อว่า เธอสามารถสร้างมิตรภาพจากการเจรจาเพื่อจบเรื่องนี้กับอีกฝ่ายได้อย่างสวยงาม
ในขณะที่ร่างบางเดินลงบันไดวนสไตล์คลาสสิคมา เธอก็มองเห็นแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟารับแขก ซึ่งกำลังคุยกับหญิงชรา ผู้เป็นย่าของเธออยู่ เดาไม่ยากว่าน่าจะเป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอคนนั้น...เธอหยุดเดินพร้อมกับถอนหายใจยาวอีกครั้ง เมือเรียวยกขึ้นไปจับราวบันไดซึ่งประดิษฐ์ด้วยไม้สักเงางาม เหมือนกับพยายามจะดูดพลังงานพลังความคิดจากมัน เธอเดินลงมาอย่างช้า ๆ แต่ก็ยังคงจับราวบันไดอยู่ โดยในระหว่างนั้นก็คิดว่าจะต้องทักทายว่าที่คู่หมั้นอย่างไรดี...ความกังวลใจเริ่มเกาะกุมในความรู้สึกของเธออีกครั้ง
‘มาแล้วเหรอคี’ หญิงชรายิ้มให้ดวงหน้าเรียว เมื่อเห็นเธอปรากฏตัวอยู่ด้านหน้า
‘ค่ะ’
ชายหนุ่มว่าที่คู่หมั้นของคีตา ค่อย ๆ หันมา พร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอ ‘สวัสดีครับคุณคี’
ร่างแบบบางยืนอึ้งกับใบหน้าที่หันมา ระบบการเคลื่อนไหวของเธอหยุดชะงักฉับพลัน ‘นี่มันเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าอีตานี่เป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน...ไม่จริงใช่มั้ย?! ไม่ใช่ใช่มั้ย?!’ ใครก็ได้ช่วยหลอกหญิงสาวทีว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ‘ผู้ชายมีเป็นล้านคน แล้วทำไมจะต้องเป็นอีตานี่ด้วย’ เธอคิดตะลึงพรึงเพริดอยู่ในใจ...วินาทีนี้ เธออยากจะละลายหายไปจากโลกนี้จริง ๆ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับเรื่องที่มันซับซ้อนขนาดนี้ ถ้าเธอจะต้องหมั้นกับชายที่อยู่ตรงหน้า โลกจะต้องแตกก่อนที่อุกกาบาตจะมาชนแน่นอน ไม่นะไม่! เธอยังอยากอยู่บนโลกใบนี้อย่างสงบสุข ความดีที่เธอเคยสั่งสมมา ได้โปรดส่งผลให้เธอหลุดพ้นจากจุด ๆ นี้ทีเถิด ตอนนี้ระบบความคิดของเธอสับสนไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะเริ่มจากการหยุดเวลาก่อนได้มั้ย ‘ได้มั้ย!...ได้โปรด!’ หญิงสาวพร่ำเพ้ออยู่ในใจ
- ผู้เขียน
