ตอนที่ : 8 บาดแผลทางใจ
1517 คำ
4
บาดแผลทางใจ
เส้นผมที่ปลิวว่อนไปตามแรงลม คนบนระเบียงมีสีหน้าเฉยชาราวกับไม่รับรู้เรื่องราวรอบตัว ลารีอยู่ที่นี่โดยปราศจากเงาของคนใจร้ายมาร่วมสองสัปดาห์ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะสามารถทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนอยู่ที่ก้องราชันย์ บาดแผลบนร่างกายที่เกิดจากการถูกล่วงล้ำอย่างลึกซึ้งกำลังจะทุเลาลง มีเพียงความห่วงใยที่มีต่อมณีศิลาและคนในตระกูลก้องราชันย์ ที่เป็นเหมือนห่วงผูกรั้งเธอเอาไว้ ท้องฟ้าสีครามกับฝูงนกที่โบยบินอยู่ด้านนอก ช่างให้ความรู้สึกอิสรเสรีไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนเช่นตัวเธอ ยิ่งมองต่ำลงไปยังบริเวณรอบบ้านหลังนี้ ก็ยิ่งพบหนทางแห่งอิสรภาพหมดสิ้นลง ทุกจุดไม่ห่างกันเกินสิบก้าว จะพบเห็นชายฉกรรจ์รูปร่างใหญ่โตคอยคุมเชิงอยู่
"วันนี้คุณครองภพจะกลับมาแล้ว" นางสมสมรบอกหญิงสาวที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ ลารีเคลื่อนดวงหน้าไปทางหญิงสูงวัย ดวงตาเศร้ายิ่งหมองซึมลงมากกว่าที่เป็น จากคำพูดของนาง
"นี่ค่ะ เสื้อผ้า" หลังจากได้รับคำสั่งให้หาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ลารี นางสมสมรก็จัดการเลือกหามาตามคำสั่ง
"ขอบคุณค่ะ" ลารียื่นมือออกไปรับ ตลอดสองสัปดาห์เธอไม่ได้ออกไปไหน เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็มีแต่ของครองภพที่อยู่ในตู้ เข้าใจดีว่าเขาเจตนาไม่หามาให้เปลี่ยน คงกลัวว่าเธอจะหาทางหลบหนีนั่นเอง
"เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วลงไปรับคุณครองภพตอนหกโมงเย็น" นางสมสมรยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา ครองภพมีคำสั่งห้ามยุ่งเกี่ยว หรือพูดคุยกับลารีมากกว่าความจำเป็น ดังนั้นการแสดงออกต่อลารี จึงเต็มไปด้วยความเมินเฉยตามคำสั่ง
ลารีผ่อนลมหายใจออกมาระบายความคับแค้นในอก เอื้อมมือไปหยิบชุดที่เขาให้คนนำมาให้ ดวงตาคู่งามไหวระริก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง หญิงสาวยกท่อนแขนขึ้นกอดอก ขนลุกเกรียวขึ้นทั่วร่าง เพียงแค่จิตนาการถึงดวงตาคมกริบ กับร่างกายอันใหญ่โตมหึมาของเขา ร่างกายก็รู้สึกกลัวจนหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ
หกโมงเย็นนางสมสมรขึ้นมาตามหญิงสาวตามกำหนดเวลาการกลับมาของครองภพ ลารีสำรวจดูคนที่เดินนำหน้าด้วยความรู้สึกข้องใจ ว่าอีกฝ่ายจะเคยยิ้มให้ใครบ้างไหมนอกจากตีหน้าขรึม ทรงผมที่มวยขึ้นสูงแถมยังใส่เน็ตคลุมผมเอาไว้อีก คงจะป้องกันเส้นผมหล่นลงไปในยามที่ทำอาหาร ชุดแม่บ้านของสีมันต์ก็เหลือเกิน ตัดเป็นชุดสูทสีเทาดูไปก็คล้ายเหล่านางพยาบาล ต่างกันก็แค่สีเท่านั้นเอง ทุกอย่างของที่นี่ช่างแตกต่างจากก้องราชันย์ ลารีอยู่ที่นั่นด้วยความอิสระทางด้านความคิด เธอดูแลแม่บ้านที่นั่นให้แต่งกายให้เรียบร้อยด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่คล่องตัว และเน้นความสะอาดสะอ้านเป็นหลัก เว้นเป็นเรื่องกฎระเบียบที่เข้มงวดไม่แตกต่างกัน
ลารีไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องออกมายืนต้อนรับเขา ที่หน้าประตูบ้านพร้อมกับเหล่าบริวารนับสิบ ทุกคนต่างยืนนิ่งราวกับมีบุคคลสำคัญของประเทศแวะมาเยี่ยมเยียน และเมื่อไม่มีใครเอ่ยปากพูดออกมาหญิงสาวก็ไม่คิดจะเอ่ยถามเช่นเดียวกัน ไม่ช้าเกินห้านาทีรถของบุคคลที่กุมอำนาจสูงสุดของที่นี่ ก็แล่นผ่านประตูอัลลอยด์เข้ามา แล่นมาจอดสนิทอยู่ด้านหน้าของแถวที่ทุกคนยืนตัวตรงรอเขา และเพียงแค่ครองภพเปิดประตูก้าวออกมา
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ/ครับ" ทุกคนก็ประสานเสียงเป็นหนึ่งเดียวกัน ยกเว้นลารีที่มัวแต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ หญิงสาวจึงไม่ได้เอ่ยคำนี้ออกมาเหมือนเช่นทุกคน ครองภพหันไปจ้องคนที่ไม่มีเสียงเอ่ยต้อนรับตัวเอง เท้าทั้งสองข้างตรงปรี่เข้าไปหาหญิงสาวในทันที
"ทำไมไม่พูดเหมือนคนอื่น" น้ำเสียงยะเยือกเอ่ยต่อคนที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ต้นแถว ขณะที่บริวารคนอื่นสลายตัวกันไปประจำหน้าที่ของแต่ละคน ลารีเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มต่ำลงเช่นเดิม จะให้เธอพูดได้ยังไงในเมื่อไม่มีใครบอกสักคน
"ฉันถามว่าทำไมถึงไม่กล่าวต้อนรับฉันเหมือนทุกคน" เขาเพิ่มระดับความดังของน้ำเสียง ลารียิ่งก้มต่ำลงด้วยความกลัว
"ลารี!"
"ไม่มีใครบอก" หญิงสาวรีบตอบความจริงออกไป มือประสานเข้าที่ด้านหน้าแล้วจิกเล็บลงบนหลังมืออีกข้างของตัวเอง เผื่อว่าความเจ็บนี้อาจจะทำให้เธอรู้สึกกลัวน้อยลงก็เป็นได้
"อะ..." อุทานได้เพียงเท่านั้นท่อนแขนแข็งแรงก็รั้งเอวคอดของลารีเข้าแนบกาย ฝ่ามือหนาดันแผ่นหลังบอบบางให้แนบสนิท แล้วบดริมฝีปากหนาลงบนกลีบปากนุ่ม ท่ามกลางความตกใจของเจ้าตัวและต่อหน้าลูกน้องของเขาหลายคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น ไม่เพียงแค่จูบที่ทำให้ลารีน้ำตาไหล แต่ฝ่ามือเอาแต่ใจของเขาล้วงลึกเข้าไปภายในสาบเสื้อของเธอ ครองภพประคองกอบกุมเต้างามภายใต้ชั้นในเอาไว้มั่น แล้วออกแรงคั้นเคล้นจนหญิงสาวต้องห่อไหล่คุดคู้ด้วยความเจ็บ เหล่าลูกน้องทั้งหกคนรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น อย่างรู้ตัวว่าไม่ควรมองดูภาพหวามนี้ของเจ้านาย
"วันนี้ฉันเหนื่อยบริการฉันให้เต็มที่หน่อยนะ" เขาเอ่ยเมื่อถอนจูบออก แล้วเดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้ลารีอยู่กับความรู้สึกอับอาย ไร้ศักดิ์ศรี เขาทำให้เธอรู้สึกเช่นนี้ได้จริงๆ น้ำตาเจ้ากรรมหยดแหมะลงมาอาบสองแก้ม กัดปากล่างที่สั่นระริกเอาไว้แน่น ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกระชับสาบเสื้อที่ถูกแหวกกว้างออกเข้าหากัน เบือนหน้าไปมองดูลูกน้องของเขาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ก็เห็นเพียงรอยยิ้มแกมขบขันส่งล้อเลียนกลับมาให้ หญิงสาวรีบหันหลังหนีแล้วเดินเข้าประตูบ้านตามเขาไป
เตียงนอนกว้างหลายฟุตที่อยู่ตรงหน้า เสมือนลานประหารชีวิตของลารี โดยมีเพชฌฆาตร่างกายกำยำนอนรอเพื่อมอบความตายให้อยู่บนนั้น หญิงสาวที่เดินออกมาพร้อมกับชุดนอนตัวบางที่เขาให้คนหามาให้ ใส่แล้วก็รู้สึกกระดากอาย จนต้องหาเสื้อคลุมของเขามาสวมทับอีกที เพราะว่าความบางของมันทำให้รู้สึกว่าใส่แล้วก็เหมือนไม่ได้ใส่ หญิงสาวเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง นำไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าเส้นผมที่หมาดชื้นของตัวเอง อยากจะวิงวอนเวลาให้มันวิ่งผ่านไปอย่างเชื่องช้า ปลายหางตามองดูคนที่นอนเอนหลังอยู่บนเตียง สายตาของเขาให้ความสนใจต่อแล็ปท็อปขนาดกะทัดรัดที่วางอยู่บนหน้าตัก สิบนาทีที่ลารีเป่าผมจนแห้งสนิท จากนั้นก็หยิบหวีขึ้นมาแปรงผม เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นระยะ เหลือบมองไปรอบบริเวณตัวเองก็ไม่รู้จะหาอะไรมาฆ่าเวลาของเธอได้อีกต่อไป
"เสร็จแล้วก็มาสักที อ้อยอิ่งอยู่นั่นแหละ" ครองภพปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง แล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง เขาเฝ้ามองดูว่าลารีจะย่างกรายมาบนเตียงเมื่อไหร่ หลังจากที่แปรงผมเสร็จไปแล้วเกือบห้านาที อาการกล้าๆ กลัวๆ นั่น ยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอารมณ์เสีย ลารีหันมามองหน้าของเขาเล็กน้อยก่อนจะกระชับสาบเสื้อของตัวเองเข้าหากันแน่น ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาเขาอย่างเอื่อยช้า สายตาเพชฌฆาตยังคงจ้องมองเหยื่อสาวของตัวเองด้วยอาการรำคาญใจ และเพียงแค่หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างของเตียงนอน
"อุ๊ย!" เขาก็กระชากเอวบางให้ขึ้นมานอนอยู่บนเตียง แล้วคร่อมตัวทาบทับบนร่างนิ่มของลารี หญิงสาวถึงกับตัวสั่นระริกด้วยความกลัว เงาทะมึนของเขาที่บดบังแสงจากหลอดไฟ ทำให้สามารถบดบังตัวเธอจนมิดแทบไม่เห็นร่าง ริมฝีปากหยักเหยียดแสยะออกอย่างหมิ่นแคลน
"กลัวมากไหมลารี" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม นับว่าเป็นรอยยิ้มที่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่ลารีเคยพบเจอมา หญิงสาวทำได้เพียงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากมองสบสายตากับคนที่คร่อมอยู่ด้านบนของตัวเอง
- ผู้เขียน
