ตอนที่ : 5 สู่นรกสีมันต์ 3
1499 คำ
"โอ๊ย!" ความอัดอึดที่เขาส่งมอบมา ทำให้ฝ่ามือทั้งสองข้างรีบดันร่างหนาของเขาออกห่าง เจ็บร้าวจนชาไปทั่วด้านล่างของตัวเอง ครั้นเงยหน้าขึ้นมองสบสายตากับเขา ลารีก็ปล่อยโฮลั่นออกมา ดวงตาคู่โหดนั่นไม่บ่งบอกเลยสักนิดว่าเขาจะปราณี ครองภพยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองเพิ่งผ่านความบริสุทธิ์ของลารีไป แรงกระแทกแม้รุนแรง แต่ก็สัมผัสถึงความสดใหม่ได้ไม่ยาก
"ขอบใจนะที่ยังเก็บความสาวมาให้ฉันระบาย" เหมือนปีศาจร้ายกระซิบข่มขวัญอริ จากนั้นพายุลูกใหญ่ก็พัดกระหน่ำลารีอย่างต่อเนื่อง หญิงสาวคล้ายคนลมหายใจจะขาดรอนลง ตามบทรักอันแสนหฤโหดของเขา แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันแผ่วเบา เพื่อบ่งบอกว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ มองดูร่างหนาของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย อยู่บนร่างกายของตัวเอง ด้วยความรู้สึกแสนทรมานใจ
จากที่เคยร้องครวญด้วยความเจ็บ ตอนนี้ลารีรู้สึกชาด้านไปทั่วร่าง ปวดร้าวเกินจะร้องออกมาเป็นเสียงได้ พายุลูกใหญ่ที่พัดกระหน่ำเริ่มส่งเสียงคำรามออกมาเป็นระยะ ก่อนที่จะเปล่งน้ำเสียงแหบห้าวออกมาจนกึกก้อง เมื่อได้ทำลายชายฝั่งจนพังราบเป็นหน้ากอง
ครองภพพลิกกายที่ฉ่ำไปด้วยเหงื่อดั่งคนอาบน้ำมา ลงไปนอนแผ่หลาอยู่ด้านข้างของลารี เสียงหอบหายใจกระเส่าดังอยู่หลายนาที ก่อนที่มันจะปรับคืนสู่สภาพเดิม ปรายหางตาไปมองดูหญิงสาวที่ตัวเองเพิ่งหยิบยื่นบทรักแสนหฤโหดให้ สีหน้าของลารีนั้นเหยเกด้วยความเจ็บปวด โดยมีคราบน้ำตาอาบนองแก้มทั้งสองข้าง ครองภพรีบยันกายตัวเองลุกขึ้น มือหนากระชากร่างของลารีให้ลุกขึ้นนั่งตามบ้าง
"ร้องทำไม โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะคนเก่ง" วาจาของปีศาจร้ายแสนเลือดเย็นจนน่าชัง เขาจงใจบีบสันกรามที่บวมช้ำจากน้ำมือของตัวเอง น้ำตาที่ไหลนองอาบสองแก้มของลารี ไม่ได้ทำให้ครองภพรู้สึกเห็นใจแต่อย่างใด ช้อนร่างเปลือยของหญิงสาวลุกขึ้นแล้วตรงเข้าห้องน้ำไป
ลารีไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับตัวเธอต่อไป ได้แต่หลับตาลงแน่นยอมรับชะตากรรมที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ รู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็จมอยู่ภายใต้สายน้ำอุ่นร้อน โดยมีร่างหนาของครองภพอยู่ด้านล่าง ส่วนตัวลารีนอนซบอยู่ด้านบนแผงอกหนา หญิงสาวคล้ายคนใกล้จะหมดความรู้สึกลงไปทุกขณะ ปวดแสบไปทั่วบริเวณด้านล่างเมื่อสัมผัสโดนสายน้ำอุ่น อาการสั่นระริกไปทั้งร่างของหญิงสาว ทำให้ครองภพรวบร่างของลารีเอาไว้แนบอกไม่ให้หล่นลงไปข้างอ่างอาบน้ำ ลารียกเรียวแขนของตัวเองกอดร่างหนาของเขาเอาไว้แน่น สะอื้นไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจ เมื่อถูกเขาอาบน้ำให้อย่างจาบจ้วงถึงเนื้อถึงตัว กระทั่งจุดซ่อนเร้นก็ไม่ละเว้น
ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเพียงยี่สิบนาทีครองภพก็อุ้มร่างเปลือย ที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูสีขาวสะอาดออกมาจากห้องน้ำ เขาหยุดนิ่งอยู่ที่ปลายเตียงนอน ลารีเงยหน้าขึ้นมองอีกคนด้วยความงุนงง เห็นมุมปากข้างหนึ่งของเขากระตุกขึ้น
"โอ๊ย!" เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้น เมื่อร่างของลารีลอยละลิ่วลงสู่ใจกลางเตียงนอน จากแรงโยนของเขา
"คิดหรือว่ามันจะจบลารี" ครองภพกระตุกผ้าขนหนูสีขาวออกจากบั้นเอว จากนั้นก็กระโจนเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็ว
"ฉันไม่ไหวแล้ว พอเถอะ" ลารีรีบกระถดกายหนีออกห่าง ครองภพไม่พูดแต่กระตุกผ้าขนหนูของหญิงสาวทิ้งลงพื้นไป กวาดสายตามองดูร่างอรชรงดงามเบื้องหน้า ที่แปดเปื้อนรอยมลทินจากน้ำมือของตัวเอง ไฟอารมณ์ก็ลุกโชนขึ้นมา บดริมฝีปากหนาเข้าหาเรียวปากอิ่มอย่างร้อนแรง ฝ่ามือหนาก็ลูบไล้หนักบ้างเบาบ้างไปทั่วลำตัวของหญิงสาว ปรากฏรอยเขียวจ้ำผุดอยู่ตามผิวเนื้อนวลของลารี และยิ่งเพิ่มรอยช้ำมากยิ่งขึ้นจากบทรักครั้งที่สอง
"อื้อ" มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ยามถูกล่วงล้ำเข้ามาอย่างรุนแรง ความบอบช้ำจากครั้งแรก เมื่อถูกซ้ำรอยเดิมมันก็บวมช้ำจนรู้สึกสะเทือนไปทั่วกาย
"พอ...เถอะ" ลารีส่งเสียงอ้อนวอนต่อคนที่กระแทกกายเข้าหาสุดแรงเกิดครั้งแล้วครั้งเล่า สีหน้าทรมานในรสรักแสนทารุณบิดส่ายไปมาบนที่นอน พยายามเกร็งร่างหนีแต่ก็ไม่สามารถทำได้
เม็ดเหงื่อที่ไหลอาบร่างกำยำของครองภพ ทั้งที่เพิ่งอาบน้ำมาได้ไม่ถึงชั่วโมง เขาต้องการทรมานลารีให้เจ็บเจียนตาย แม้จะปวดร้าวต่อความร้อนรุ่มที่ต้องการปลดปล่อย แต่เขาก็อยากจะยืดเวลาเอาไว้ให้ได้นานที่สุด ฝ่ามือร้อนราวเหล็กต้องไฟบีบรัดไปทั่วทุกสัดส่วนของเรือนกายสาว ขยำขยี้นวลเนื้อแสนหวานให้ทรมานใจเล่น แรงโกรธแรงแค้นที่ต้องการระบายออกมา ทำให้เขาไม่สนใจคนใต้ร่างว่าจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด กระทั่งแรงกระทั้นครั้งล่าสุดได้สาดใส่ พร้อมกับการปลดปล่อยความร้อนพวยพุ่งภายในกายของลารี
ใบหน้าสากทิ้งลงซบตรงซอกคอชื้นเหงื่อ ของคนที่ลมหายใจผะแผ่วระรวยริน เหมือนตายแต่ก็ยังหายใจอยู่ให้ได้รับรู้ความทรมานที่เขามอบให้ ครองภพพลิกกายลงแล้วหลับตาแน่น หลังจากได้รับการปลดปล่อยความต้องการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่นานจากนั้นก็หลับสนิทลงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ปล่อยให้เหยื่อแห่งความแค้นนอนร้องไห้จมอยู่กับความขมขื่น จากการโดนข่มขืนถึงสองครั้งในคืนเดียวกัน ลารีลากร่างอันบอบช้ำของตัวเองลงจากเตียงอย่างช้าๆ ก่อนจะทรุดตัวลงไปดื้อๆ ด้วยความอ่อนแรง ซุกกายอยู่ข้างเตียงแล้วสะอื้นไห้ภายใต้ผ้าห่มที่หล่นกองตามลงมา ไม่อยากแม้แต่จะอยู่บนเตียงนอนเดียวกันกับเขา กระทั่งหลับอยู่ข้างเตียงจนถึงตอนเช้า
ร่างหนาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ กำลังกระพริบเปลือกตาขึ้นลงอย่างช้าๆ ก่อนจะลืมโพลงขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวบางอย่างในค่ำคืนที่ผ่านมา จ้องมองดูด้านข้างของตัวเองกลับพบเพียงความว่างเปล่า ครองภพรีบผุดลุกขึ้นจากเตียงแล้วทำท่าจะก้าวออกจากห้องไป ถ้าไม่ติดว่าสายตาชำเลืองไปเห็นใครบางคนที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้นข้างเตียงเสียก่อน เขาเบนปลายเท้าจากบานประตูมายังข้างเตียงแทน จากนั้นก็นั่งยองลงทับส้นเท้าของตัวเอง สำรวจดูใบหน้าบวมช้ำขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มนวม แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ่งลารีแสดงออกว่ากลัวเขามากเท่าใด เขายิ่งรู้สึกสะใจมากขึ้นเท่านั้น เอื้อมฝ่ามือไปแตะหัวไหล่ของหญิงสาว ก่อนจะนิ่วหน้าในความร้อนจัดของผิวเนื้อ
"แค่นี้ก็ไข้จับ" เขาช้อนร่างของลารีขึ้นมานอนบนเตียง จัดการเรียกให้แม่บ้านของตัวเองมาดูแลอาการป่วย
ไม่ช้าหญิงวัยกลางคนที่เป็นคนเดียวกันกับ คนที่นำลารีขึ้นมาเมื่อวานนี้ ก็เดินเข้ามาภายในห้องนอนของครองภพ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังผูกเนคไทอย่างใจเย็น ชำเลืองสายตาไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกว่างเปล่า จากนั้นก็เอ่ยปากบอกคนของตัวเอง
"เอายาลดไข้ให้กิน"
"ค่ะ คุณครองภพ" หญิงวัยกลางคนรับคำ ตรงเข้าไปดูอาการของลารีที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เพียงแค่หลังมือสัมผัสกับหน้าผากอันร้อนจัดของหญิงสาว นางก็ชักมือกลับมาแทบไม่ทัน ก่อนจะรีบวิ่งลงไปยังด้านล่างของตัวบ้าน เพื่อหายาลดไข้และผ้าชุบน้ำหมาดมาเช็ดตัวให้
ครองภพเห็นอาการของแม่บ้านของตัวเอง ก็ไม่วายเหลือบตาไปมองดูคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง แค่บทเรียนแรกลารีก็รับมือเขาไม่ไหวเสียแล้ว ร่างหนาก้าวไปประชิดติดริมขอบเตียง
"นี่แค่เริ่มต้นนะลารี เธอยังต้องเจออีกเยอะ" เขาก้มลงกระซิบข้างหูของคนที่หลับไม่ได้สติ ก่อนจะก้าวออกจากห้องนอนไป
- ผู้เขียน
