Remind เมียของเล่น

เมียของเล่น 02

“เมื่อคืนเป็นไงวะ ได้เข้าหอกับเมียไหม” ทูถามด้วยความอยากรู้ ถึงจะแต่งแบบไม่เต็มใจ แต่ไอ้ฌอห์ณก็เคยดีเคยให้กิ๊บหลาย ๆ อย่าง แล้วกิ๊บก็สวยขนาดนี้มีเหรอจะอดใจไหว

“ระดับกูจะพลาดเหรอ” เชิดหน้าพูดไปเลยสิ เรื่องแบบนี้ยอมให้เพื่อนข่มได้ที่ไหน เสียหน้าหมด

“จริงอะ กูเห็นน้องกิ๊บหน้าบึ้งใส่มึงตลอด น้องยอมให้มึงเข้าใกล้ด้วยเหรอ” คาถาทักท้วง คนที่มันทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งคิดฆ่าตัวตายพร้อมลูกในท้องขนาดนั้น ผู้หญิงคนนั้นจะยอมมองข้ามอดีตแล้วให้อภัยความชั่วง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ

“ก็บึ้งแค่ตอนพวกมึงมา พอพวกมึงไปก็เหมือนกิ๊บคนเก่า” เพื่อนมันแหย่มาขนาดนี้ อะไรโม้ได้ก็ต้องรีบโม้ จะเสียหน้าไม่ได้

หึ พูดออกมาได้กิ๊บคนเก่าเหรอ กิ๊บคนนั้นที่หันมาก็ยิ้มหันมาก็อ้อนหายไปตั้งนานแล้ว เขานี่แหละที่ทำหาย แล้วเขาก็ไม่รู้วิธีเอาเธอคนนั้นกลับมาด้วย

“นี่มึงก็อยู่กันมาสักพักแล้ว ลูกก็มีด้วยกัน แต่งก็แต่งแล้ว เริ่มรักน้องยัง”

“ทำไมกูต้องรัก”

“งั้นมึงสงสารไหม”

“มีอะไรน่าสงสาร คนที่น่าสงสารน่ะมาร์มากกว่าไหม เมื่อคืนมาร์ร้องไห้ กูทำอะไรไม่ถูกเลย” พูดถึงคนรักที่คบมาสิบกว่าปี มันเป็นวันเวลาที่ยาวนานมาก เขาและเธอผ่านเรื่องราวด้วยกันเยอะ เคยเสียใจ ผิดหวัง ร้องไห้ด้วยกันมาก็มาก แม้ไม่มีกำหนดแต่งเพราะครอบครัวมาร์ไม่ชอบเขา ทว่าเขาก็ตั้งใจว่าจะคบกับมาร์แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ใครมันจะคิดว่าชีวิตเขาไม่เป็นแบบที่ตั้งใจไว้ เขาต้องรับผิดชอบผู้หญิงที่ไม่ได้จริงจัง

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องยอมรับว่าตัวเขาผิดที่ทำให้กวินตาพยายามฆ่าตัวตาย เขาผิดที่ทำลายความฝันของเธอ ผิดที่ทำให้เธอเสียใจขนาดนั้น เขาผิดที่เข้าไปในชีวิตของเธอ

“เอาจริงมึงไม่ควรเดินออกไปคุยกับมาร์เลย มึงจบกันแล้ว มึงทิ้งเจ้าสาวให้รออยู่ในห้องหอ แล้วตัวมึงก็ออกมาคุยกับแฟนเก่า มึงโคตรทุเรศ” ทูเอ่ยด้วยความคับข้องใจ เขารู้ว่ามาร์กับมันคบกันมานาน ความผูกพันของทั้งคู่ยากจะตัดให้ขาดในเร็ววัน แต่กิ๊บผิดอะไร กิ๊บที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยต้องเสียใจมันใช่เรื่องงั้นเหรอ ในเมื่อแต่งแล้วก็ต้องอยู่กับเมียแต่งสิ เสนอหน้าไปหาแฟนเก่าทำเห้อะไร

“กูสงสารมาร์” ไอ้ฌอห์ณพูดขึ้นมาไอ้ทูคนนี้ก็อยากกระโดดถีบยอดหน้า

“แล้วมึงไม่สงสารแม่ของลูกมึงหรือไง”

“ทำไมต้องสงสาร” ไอ้ห่านี่อีกไม่นานน่าจะโดนถีบจริง ๆ

“ถ้ากิ๊บมีผู้ชายมาจีบมึงจะหึงไหมวะ จะรู้สึกเสียใจไหม” เฮียไฟที่ยังไม่กลับเชียงรายเอ่ยถาม เฮียไฟบินจากเชียงรายเพื่อมาร่วมงานแต่งเพื่อน กลับมาครั้งนี้เขาเจอดาวเหนือกับแฟนของเธอ ภาพที่ผู้ชายคนอื่นทำให้คนที่เรารักหัวเราะได้ยิ้มได้มันคือภาพที่ปวดใจ เพราะผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เรา

“เฉย ๆ” เขาไม่ใช่แฟนคนแรกของเธอสักหน่อย ก่อนเจอเขาเธอก็เคยมีแฟน ก็แค่เธอรักเขามากกว่าแฟนที่เคยคบ ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงงี่เง่าน่ารำคาญ รับมือยาก พูดง่าย ๆ ก็มีแค่ความสวย ผู้หญิงคนอื่นก็มี ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ

ตอนนั้นคิดแบบนั้น แต่หลังจากที่เธอกับเขาอยู่บ้านหลังเดียวกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน เห็นเธอท้องโตขึ้นเรื่อย ๆ เห็นเธอพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเองโดยไม่บอกให้ช่วยมันก็ทำให้เขาค่อย ๆ มองเธอเปลี่ยนไป

“ถ้าเฉยอย่างที่มึงว่าได้จริงก็แปลว่ามึงไม่ได้รักกิ๊บ งั้นก็ถือว่าเป็นความโชคดีของมึงที่ไม่ต้องคอยหึงหวงเมียแต่ง กิ๊บยังสาวยังสวย ถ้าตกลงกันได้กิ๊บมีแฟนมีใครสักคนก็ถือว่าเป็นเรื่องดี กิ๊บจะได้มีความสุขบ้าง” ทูเป็นคนพูดประโยคนี้ด้วยอารมณ์หมั่นไส้ไอ้ฌอห์ณล้วน ๆ

“ตรรกะอะไรของมึง” เฮียไฟขมวดคิ้ว คนที่แต่งงานกันแล้ว มีพันธะติดตัว มีทะเบียนสมรสที่ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นใบหย่าเพราะครอบครัวทั้งสองฝ่ายห้ามหย่าเด็ดขาด แล้วแบบนี้มีผู้ชายอื่นผู้หญิงอื่นไปเพื่ออะไร ทำไปให้มันซับซ้อนทำไม

สนุก ๆ งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นจะตอบคำถามยัยหนูพร้อมรักที่กำลังเติบโตยังไง

“ก็ในเมื่อมันสองคนต่างคนต่างอยู่ มีคนใหม่ด้วยกันทั้งคู่จะผิดอะไร ตกลงกันดี ๆ ก็ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว หาความสุขใส่ตัวดิวะ”

“ก็คงมีแต่มึงที่คิดอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้”

“แล้วกูคิดอะไรผิดวะไอ้ไฟ ในเมื่อหัวใจไอ้ฌอห์ณไม่ได้มีกิ๊บ กิ๊บเองก็ไม่สนไอ้ฌอห์ณคนชั่วแล้ว ทั้งคู่ก็ต้องหาคนมาคุยดิวะ จะอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ งั้นเหรอ หาความสุขให้ชีวิตจะผิดอะไรวะ”

“อยู่กันแบบไม่คุยกับคนอื่น ช่วยกันเลี้ยงลูกไม่ได้หรือไง” คาถาแย้งความคิดของทู รู้อยู่ว่าไอ้ทูมันประชด แต่ไอ้เรื่องประชดประชันนี่ไอ้ฌอห์ณถนัดเหลือเกิน ทว่าคาถานึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงหันมาถามไอ้ฌอห์ณ “ว่าแต่มึงรักลูกมึงไหมวะ”

เป็นคำถามที่เพื่อนทุกคนอยากรู้ แต่ไม่เคยมีใครถาม มาวันนี้เป็นไอ้ถาที่กล้าถาม

“...” ทว่าไม่มีคำตอบจากปากเฮียฌอห์ณ เขาน่ะเหรอจะตอบ ตอบเพื่อนไปแล้วมันจะได้อะไร พูดไปก็เหมือนแก้ตัวซะเปล่า อีกอย่างเรื่องที่มาร์เคยทำแท้งเขาไม่เคยเล่าให้เพื่อนในกลุ่มเพราะไม่อยากให้เพื่อนมองมาร์ไม่ดี ดังนั้นเขาที่อยากมีลูกจึงดีใจมากที่พร้อมรักเกิดมา ถ้าตอนนั้นเขาฟังไอ้ไฟพูด ไม่ตัดบทรัดความเขาก็คงช่วยกิ๊บแก้ปัญหาได้ดีกว่านี้ ถ้าวันนั้นเขายอมฟัง กิ๊บก็จะไม่เดินไปถึงจุดสิ้นหวังขนาดนั้น

“คนแบบนี้เขาเรียกตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า”

“เหมือนมึงเหรอไอ้ไฟ” ทูย้อนคำพูดเฮียไฟทันที พรุ่งนี้ไอ้ไฟมันก็จะกลับเชียงราย ไม่ได้มีสาวอะไรหรอก ก็แค่หนีไปพักใจ ทำอะไรไม่ได้ก็เลยทำได้แค่หนีไปอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีความทรงจำร่วมกับดาวเหนือ เมื่อก่อนปากเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ พอดาวเหนือมีแฟนจริง ๆ ดาวเหนือไม่เอามันแล้วมันก็แค่หมาที่ไร้เจ้าของเท่านั้น สมน้ำหน้า

“...” เฮียไฟมองหน้าเพื่อนแล้วก็เงียบ

เรื่องโดนซ้ำเติมเฮียไฟโดนจนชิน พวกมันอยากพูดอะไรก็ปล่อยให้มันพูดไป เดี๋ยวเหนื่อยมันก็เลิกพูด