สาแก่ใจ
1307 คำ
นางไม่ตอบ แต่ปลดสายรัดอาภรณ์ออก นั่นทำให้นักพรตเฒ่าตาลุกโพลง
พรึ่บ !
เรือนร่างอวบอัดเปลือยเปล่าสมส่วนปรากฏอยู่เบื้องหน้า สองเต้าอวบใหญ่ตั้งชูชัน ปลายถันสีชมพูระเรื่อเอวคอดกิ่วหน้าท้องแบนราบ แล้วผายออกเป็นสะโพกกลมกลึง เนินสามเหลี่ยมอวบอูมไร้ขนแม้แต่เส้นเดียว
นางย่อตัวลงแล้วโยกย้ายยวนยั่วตามจังหวะในใจ คล้ายการเต้นรำ มือหนึ่งขยำฟอนเฟ้นสองเต้าของตน อีกมือสอดลูบไปที่เนินเนื้อเบื้องล่าง
“ อู๊ววว อยากโดนเอาจังเลย อยากโดนแทงหอย ” นางเอ่ยด้วยเสียงกระเส่า ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้
นักพรตเฒ่าแข็งโด่ทันควัน เจอแบบนี้ ต่อให้ศพที่อยู่ในโลงก็แข็งได้ เขาสบถสาบานกับตนเองในใจ
สาวนางนั้นคุกเข่าลงบนพื้นแล้วแทรกกายลงตรงหว่างขาของเขา สองมือของนางจับสองขาของเขาแยกกว้าง ก่อนจะตลบชายอาภรณ์ของเขาขึ้น ท่อนเอ็นโด่เด่ของนักพรตเฒ่าโผล่พ้น มันทำให้ลี่จือประหลาดใจ
“ โอ้ว เห็นผอม ๆ ใหญ่เหมือนกันนะเรา แต่สั้นไปหน่อย ” นางพึมพำเบาๆ ก่อนจะอ้าอมรับท่อนลำอันเขื่องสีดำคล้ำ มีเส้นเอ็นร้อยรัดปูดโปนไปทั่วดูน่าเกลียด หัวลำเบ่งบานผงกหงึกของเขาเข้าปากแล้วทั้งโยกทั้งดูดรุนแรง ไม่กี่อึดใจนักพรตเฒ่าก็แตกคาปาก ทั้งยังตัวสั่นไปหมดด้วยความตื่นเต้นแทบจะหัวใจวายตาย สาวงามนางนี้ใช้ปากเก่งเหลือเกิน
ลี่จือคายน้ำออกจากปาก ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนจังก้า ให้เนินเนื้อสาวอยู่ระดับสายตาของนักพรตเฒ่าพอดิบพอดี
“ นักพรตเฒ่าฟังข้า ข้ามีข้อเสนอใหม่ให้เจ้า ข้าได้ยินมาว่าพรุ่งนี้นางจะกลับมาเอายาพิษที่เจ้า ใช่หรือไม่ ”
“ ชะ... ใช่ ”
“ แล้วยาเสน่ห์ หน้าตาสีกลิ่นคล้ายกับยาพิษหรือไม่ ” นักพรตเฒ่าส่ายศีรษะ
“ ไม่เหมือนกัน ยาพิษดับราตรีออกสีขาว ยาเสน่ห์พันบุรุษออกสีแดงระเรื่อ ”
“ ใช้งานอย่างไร ”
“ ยาเสน่ห์ของข้าใช้สะดวกต่างจากของผู้อื่น เพียงแต่ผสมน้ำแล้วดื่ม แล้วเสพสมกับผู้ที่ต้องการ มันจะหลงเจ้าหัวปักหัวปำ ”
“ เช่นนี้เอง นางแม่เลี้ยงใจร้ายนั่นคงจะกินยาเสน่ห์แล้วก็เสพสมกับผู้ที่นางต้องการ แล้วก็หลอกใช้สินะ ”
“ เป็นเช่นนั้น ข้ามีมนต์สำทับที่ร้ายกาจนัก ”
“ เจ้าสามารถทำให้ยาเสน่ห์เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้วยาพิษเป็นสีแดงได้หรือไม่ อย่างเช่นว่าเพิ่มลดสมุนไพรตัวอื่นที่จะทำให้สีแตกต่าง ”
“ มันก็ได้ แม่นางหมายความว่า... ”
“ ใช่ ข้าจะสั่งสอนหญิงชั่วผู้นั้นให้หลาบจำ ว่าไม่ควรทำกับผู้มีพระคุณเช่นนี้ แล้วรับรองว่าข้านี่แหละจะมอบ ร้อยตำลึงทองให้กับท่านในวันแรกที่ข้าเห็นนางล้มเจ็บเพราะยาพิษ และวันนี้ท่านจะได้ยี่สิบตำลึงทองก่อน เมื่อข้ากลับจวนไปแล้วจะให้บ่าวนำมาให้เจ้าในภายหลัง ” ข้อเสนอนั้นทำให้นักพรตเฒ่าตาลุก
“ ไม่ต้องรอจนแผนการสำเร็จอย่างนางโลมผู้นั้น ด้วยซ้ำ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร แล้วข้าก็จะมีของแถมให้ท่านด้วย นักพรตเฒ่า ” นางว่าพลางเดินเข้าไปอัดโหนกเนินเนื้อถูไถเข้ากับใบหน้าของเขา
“ เห็นรูหอยน้อย ๆ นี้ไหม ท่านจะได้ทะลุทะลวงเข้าไปตามแต่ใจท่านต้องการ ” หัวใจของนักพรตเฒ่าเต้นแรง
“ ตกลง ” เขาตอบอย่างไม่ลังเล ตัณหาราคะมันช่างมีฤทธิ์ร้อนแรงเสียจริง
เรือนร่างงดงามของหญิงสาวเดินออกมาจากสำนักนักพรตแห่งนั้นช้า ๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
จบไปหนึ่งด่าน จะมีอีกกี่ด่านก็คงไม่ยากแล้วทีนี้
มีของดีอยู่กับตัวจะกลัวอะไร !
ณ จวนท่านอ๋อง
ยามโหย่ว (เวลา 17.00 น. – 18.59 น.)
“ ท่านหญิง ท่านหมอหลวงมาเพคะ ” สาวใช้หนึ่งในสองที่นางสั่งให้เฝ้าท่านพ่อรีบวิ่งมารายงาน
“ แล้วท่านฮูหยินก็ไล่ให้พวกเราออกจากที่นั่นเพคะ ” นางกระซิบกระซาบ ท่านหญิงพยักหน้าหงึกหงัก
“ เดี๋ยวข้าจัดการเอง ” นางว่าอย่างมุ่งมั่น สาวเท้าออกเดินทว่าก็ชะงักลง สาวใช้ที่เดินตามก็หยุดกึกทันทีเช่นกัน
“ ท่านหญิง เป็นอะไรหรือเพคะ ” อาซินเป็นคนถาม
ก็ไม่รู้ทางไปห้องพักของท่านอ๋องน่ะสิ
นางคิดอยู่ในใจ
“ เจ้าเดินนำข้าดีกว่า เพราะข้าพึ่งฟื้น เดี๋ยวจะวูบอีกได้ อย่างน้อยมีพวกเจ้าขนาบหน้าหลังก็จะได้ปลอดภัยขึ้น ”
“ ท่านหญิงรอบคอบนัก ไปอาซิ่ว เจ้าออกเดินนำ ” อาซินว่าพลางรุนหลังให้สาวใช้อีกคนนำหน้า
ส่วนลี่จือในร่างท่านหญิง เดินไปก็คิดไป ไอ้หมอหลวงเฒ่าบ้ากาม หมากอีกตัวของนังแม่เลี้ยงใจร้าย ถึงเวลาที่นางจะจัดการกับมัน แต่จะแก้ไขเช่นไรดี ในเมื่อหมอเฒ่านั้นมิใช่แต่หลงในกามราคะที่นางปรนเปรอให้ แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาเสน่ห์ของนักพรตอุบาทว์นั้นด้วย
นางเคยได้ยินมาบ้างเรื่องการแก้ไข มนต์ดำของต่ำ โดยการให้ผู้ที่โดนมนต์กินของต่ำเป็นการแก้กัน คิดได้ดังนั้น นางก็ยิ้มออกทันที
เดี๋ยวนางจะเอาของต่ำไปให้ผู้เฒ่าบ้ากามนั้นกิน ดูสิว่ายาเสน่ห์กับหอยอะไรจะศักดิ์สิทธิ์กว่ากัน !
“ ข้าบอกให้ออกไปจากห้องนี้ ไม่ได้ยินหรือไงนังไพร่ ! ”
เพี้ยะ !
เสียงเกรี้ยวกราดและฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าสาวใช้ดังออกมาจากห้องนอนของท่านอ๋อง เมื่อชายาไล่ให้สาวใช้อีกหนึ่งที่ท่านหญิงสั่งให้เฝ้าท่านไว้แล้วสาวใช้ไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง
“ ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย นังไพร่ชั้นต่ำ ! ” นางสบถสาบาน แต่ก็ยังมิทันได้ทำอะไรทั้งสิ้น เพราะร่างงดงามของท่านหญิงเดินเข้าไปเสียก่อน ทุกการกระทำตรงนั้นชะงักทันที
“ นั่นเจ้าตบบ่าวของข้าเหรอ อิงเยี่ย ” น้ำเสียงราบเรียบหากน่าเกรงขาม สายตาที่เคยอ่อนโยนกลับกลายเป็นกราดเกรี้ยว จ้องมองผู้เป็นแม่เลี้ยงเขม็ง
“ ก็นังบ่าวผู้นี้มิทำตามคำสั่งนี่เพคะ บ่าวไพร่หากมิทำตามคำสั่งของนายก็นับว่าปกครองกันไม่ได้ ”
“ ข้าถามว่าเจ้าตบบ่าวของข้าหรือไม่ ตอบ ! ”
“ ใช่เพคะ ”
เพี้ยะ !
ใบหน้าของผู้เป็นแม่เลี้ยงหันไปตามแรงฝ่ามือฟาดทันที นางกุมมันไว้แล้วหันมาด้วยความตกใจก่อนจะโดนเข้าอีกฉาด
เพี้ยะ !
“ จำไว้ว่าอย่าริทำกับคนของข้าอีก เพราะข้าจะเอาคืนอีกหนึ่งเท่าตัว ตบหนึ่งครั้ง เจ้าจะโดนสองครั้งเช่นนี้ ” ท่านหญิงเอ่ยเรียบ ๆ ท่ามกลางความตกอกตกใจของทุกคนในที่นั้น
“ สามหาว ! เจ้าบังอาจมากไปแล้วนะ ลืมไปแล้วหรือไรว่าข้ามีฐานะเป็นมารดาของเจ้า ” อิงเยี่ยโมโหเริ่มสะกดข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ริมฝีปากของนางมีโลหิตไหลซึมออกมา ท่านหญิงเลิกคิ้ว ใบหน้าหยิ่งยโส หาได้เกรงกลัวใด ๆ ไม่
“ ข้าไม่นับญาติกับคนชั้นต่ำเช่นเจ้า หญิงชั้นต่ำ นางโลมข้างถนนที่พยายามหาทางชุบตัวโดยใช้ทั้งเล่ห์ทั้งกล ข้าเองมิได้ดูถูกสตรีผู้ที่เป็นนางโลมหรอกนะ แต่ข้ารังเกียจพวกที่มิรู้จักเจียมตัว มิรู้ผิดรู้ชอบ ไสหัวไปจากห้องท่านพ่อของข้าเดี๋ยวนี้ ! ” นางพูดพร้อมรอยยิ้มมุมปาก สาวใช้ที่อยู่ตรงนั้นพลอยกลั้นยิ้มไม่ได้ไปด้วย
สาแก่ใจจริงเชียว !
- ผู้เขียน
