ตอนที่ 1
1115 คำ
“วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ ดวงใจ?”
คณิตเอ่ยถามบุตรสาวคนเดียวของเขาที่นั่งอ่านหนังสือในห้องรับแขกอย่างสบายใจ ดวงใจ เด็กสาววัยสิบเก้าปลาย ๆ เหลือบมองบิดาแล้วพับหนังสือตั้งไว้บนโต๊ะก่อนจะตอบว่า
“วันนี้ขี้เกียจออกไปข้างนอกค่ะป๋า อยากนั่งสบาย ๆ ในบ้าน อากาศข้างนอกมันร้อน ยิ่งนับวันโลกมันก็ร้อนขึ้นทุกวันนะคะ”
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดคอกลมรัดรูปและกางเกงขาสั้นจู๋กล่าวกับพ่อของหล่อนที่ตอนนี้เหลือเพียงคนเดียวเพราะแม่แยกทางกับพ่อและย้ายไปอยู่ต่างประเทศปล่อยให้คณิตเป็นคนดูแลลูกสาวเพียงคนเดียว คณิตเป็นชายวัยห้าสิบต้น ๆ ที่ลาออกจากราชการแล้วมาอยู่บ้าน เขามีฐานะดี หน้าตาดี มีผู้หญิงมาติดพันมากหน้าหลายตาแต่หลังจากหย่ากับแม่ของดวงใจเขาก็ไม่ได้จริงจังกับผู้หญิงคนไหนถึงขนาดให้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งมีเขา ดวงใจลูกสาวคนเดียวและ เหมียว เด็กรับใช้จากบ้านนอก เป็นสาวอายุสิบแปดที่คอยช่วยดูแลความเรียบร้อยในบ้าน คณิตยิ้มร่าพอได้ยินลูกสาวตอบเช่นนั้น เขานั่งลงที่เก้าอี้อีกตัว
“เอ้อ...ถ้างั้นก็ดีเลย ถ้าไม่ออกไปไหนล่ะก็ วันนี้จะได้ช่วยป๋าจัดบ้านสักหน่อย”
“อ๊าว!” หล่อนร้องขึ้น “แล้วทำไมป๋าไม่เรียกนังเหมียวคนใช้ของเรามาช่วยล่ะคะ”
“ป๋าอยากให้หนูทำงานบ้าง นี่เรียนจบมัธยมแล้วไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัยป๋าก็ยังตามใจหนูเลยนะ ช่วยป๋าหน่อยมันจะเป็นไรไป งานเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ต้องเรียกนังเหมียวมาช่วยร๊อก”
ดวงใจบุ้ยปาก “หมั่นไส้มันน่ะป๋า เป็นเด็กรับใช้ในบ้านแต่ชอบทำสะดีดสะดิ้ง ชอบยั่วผู้ชายด้วยล่ะป๋า เนี่ยนะ...”
หล่อนชี้มือไปทางบิดาที่นั่งทำหน้าม้าน
“ถ้าป๋าเกิดไปยุ่งกับมันล่ะหนูไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
คณิตส่ายหน้า “โอ๊ย! ไอ้ลูกคนนี้ นี่ที่ป๋าต้องทนเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายก็ไม่ใช่เพราะแกน่ะทำฤทธิ์ทำเดชใส่พวกผู้หญิงของป๋าหรอกเรอะ พ่อจะมีความสุขสักหน่อยก็ต้องเนี่ย...มาคอยตามใจแม่ลูกสาวคนเดียวอยู่อย่างนี้”
“ไม่รู้ล่ะ...อืม...แล้วทำไมป๋าจะให้หนูช่วยจัดบ้านล่ะ อย่าบอกนะว่าป๋าจะพาผู้หญิงมาที่บ้าน”
“ผู้หญิงที่หนายว๊า...เพื่อนป๋าเขามาจากนครศรีธรรมราช เขาจะมาเที่ยวบ้านเรา ป๋าเลยบอกให้เขามาอยู่สักสองสามวัน”
ดวงใจเลิกคิ้ว “อ่าว...หนูนึกว่าป๋าจะพาผู้หญิงมาซะอีก ก็...โอเค๊...เดี๋ยวหนูช่วยจัดบ้านก็ได้”
“เออ...ดี...พูดง่ายอย่างนี้ป๋าค่อยสบายใจหน่อย”
คณิตกำลังจะอ้าปากพูดต่อก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ชายวัยกลางคนลุกขึ้นแล้วชะเง้อดูก่อนจะยิ้มออกมา
“อะฮ้า...สงสัยว่าเพื่อนป๋าจะมาถึงแล้วล่ะ”
“อุ๊ย! ถ้างั้นเราก็จัดบ้านไม่ทันรับรองเพื่อป๋าน่ะสิคะ หนูว่าแบบนี้ต้องเรียกนังเหมียวเข้ามาช่วยแล้วล่ะค่ะวันเนี๊ย”
คณิตไม่ได้ตอบคำถามลูกสาวแต่รีบกุลีกุจอออกไปหน้าบ้านโดยมีดวงใจเดินตามไปติด ๆ แล้วหล้อนก็เห็นรถจิ๊ปคันใหญ่จอดอยู่ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออกแล้วใครคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ เป็นชายร่างสูงดูแข็งแรงและผิวสีเข้มสวมเสื้อยืดสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหน้าตาหล่อเหลาดูดี เขาเดินเข้ามาและทักทายเจ้าของบ้านด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับพี่คณิต”
“สวัสดีชเยนทร์...ทำไมมาถึงเร็วนักล่ะ วันก่อนที่คุยกันพี่นึกว่าแกจะมาถึงพรุ่งนี้มะรืนนี้ ดูสิยังไม่ทันจัดบ้านช่องให้เรียบร้อยเพื่อต้อนรับแขกเลย”
แขกหนุ่มซึ่งดวงใจคำนวณอายุน่าจะประมาณสี่สิบกว่ายิ้มกว้างและยกมือขึ้นเกาหัวเก้อ ๆ
“ผมขับรถมาเองน่ะครับพี่แล้วก็ไม่ได้แวะไหนก็เลยมาถึงเร็วกว่าที่คิด”
“อ้อ...เอ้อ...นี่พี่จะแนะนำให้รู้จักลูกสาวของพี่นะ ดวงใจ...มานี่ ๆ”
คณิตกวักมือเรียกลูกสาวให้เดินเข้ามา ดวงใจก็ไม่รอช้า เด็กสาวก้าวมาบิดาแล้วยกมือไหว้แขกที่ยืนมองเด็กสาวร่างเล็กแต่หุ่นอวบอั๋นด้วยดวงตาวาววับ คณิตรีบแนะนำ
“ดวงใจ...นี่คุณอาชเยนทร์ เป็นเพื่อนป๋าเอง เขาอยู่ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช เขาชอบท่องเที่ยวไปที่ต่าง ๆ เมื่อก่อนตอนทำงานเราสนิทกันมาก”
“สวัสดีค่ะคุณอาชเยนทร์”
ดวงใจก้มหน้าไหว้และเมื่อเงยหน้าหล่อนก็เห็นเพื่อนของป๋าซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่ชาวใต้ชัดเจน ชเยนทร์เป็นผู้ชายผิวเข้มตัดผมสั้นเรียบร้อยและตัวใหญ่มาก แต่หน้าตาของเขาหล่อเหลาเอาการ ดูแล้วแข็งแรงและดูดีเหมือนเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้น ๆ ซึ่งขณะนั้นเขาก็มองเด็กสาวด้วยประกายตาวาววับเช่นกัน
จะไม่ให้เขาจ้องหล่อนได้ยังไง ก็ดวงใจ ลูกสาวของคณิตเป็นเด็กสาววัยแตะยี่สิบที่มีผิวขาวเปล่งปลั่ง หน้าตาของหล่อนก็สะสวยออกไปทางหมวยและสวยแบบอึ๋ม ชเยนทร์จ้องทรวดทรงองเอวของหล่อนตาไม่กระพริบ และเด็กสาวก็เห็นว่าท่าทางของเขาจะเจ้าชู้ไม่เบา ดูจากแววตาขี้เล่นแต่ก็ทำให้หล่อนเขินเหมือนกัน
“เข้าไปในบ้านก่อนชเยนทร์ กินอะไรก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน พี่ล่ะคิดถึงแกจริง ๆ ไม่เห็นหน้านานละ ว่าแต่มาเที่ยวคราวนี้จะอยู่สักกี่วัน”
“คิดว่าคงอยู่สักอาทิตย์ครับพี่ เพราะผมต้องทำธุระแถวนี้ บางทีก็ว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ๆ ด้วย”
“งั้นดีเลย...เข้าบ้านกันเถอะ”
“คุณผู้ชายขา”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน เด็กสาววัยคราวเดียวกับดวงใจสวมเสื้อแขนสั้นและนุ่งผ้าซิ่นรีบวิ่งเข้ามาที่คนทั้งสาม
บทที่ 2
“อ้าว! เหมียว...ฉันนึกว่าแกออกไปข้างนอกซะอีกนะนี่ ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า”
คณิตทักเด็กสาวที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เหมียวยิ้มแหย ๆ ก่อนจะตอบขณะที่ดวงใจเบ้ปากใส่นิด ๆ
“เหมียวอยู่ในโรงรถค่ะคุณคณิต เข้าไปปัดกวาดทำความสะอาด ได้ยินเสียงรถเลยรีบวิ่งออกมาดูว่าใครมาบ้าน”
- ผู้เขียน
