10 ยาคุมฉุกเฉิน
1080 คำ
Part หมวย
"ห๊ะ!! เมื่อคืนแกไปมีอะไรกับชนะศึกมา" เอมมิลี่ร้องตะโกนสุดเสียงจนฉันต้องรีบเอามืออุดปากของนางเพราะกลัวว่าจะมีใครมาได้ยินเข้า
"ชู่วว!! อย่าเสียงดังสิลี่"
"ขะ...ขอโทษ...เราตกใจอ่ะ แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนั้นได้ล่ะ ทุกครั้งที่เจอผู้ชายลวนลามหรือพยายามจะทำอะไร หมวยก็จะเอาตัวรอดได้ตลอดนี่นา ครั้งนี้ไหงเป็นงี้ล่ะหมวย"
"ไม่รู้สิ เรากินไวน์ไปแก้วเดียวก็รู้สึกหมดแรง แถมร้อนวูบวาบแปลก ๆ ด้วย ก็นั่นแหละ ทุกอย่างมันเริ่มมาจากตรงนั้น" ฉันอธิบายให้เอมมิลี่ฟัง
"แล้วได้ป้องกันหรือเปล่า?"
"...." ฉันส่ายหัวไปมาเบา ๆ
"รออยู่นี่นะ" เอมมิลี่บอก ก่อนจะลุกเดินไปหยิบบางอย่างมาให้ฉัน "ยาคุมฉุกเฉินกินเข้าไปซะ ป้องกันเอาไว้ก่อน"
"หือ? ลี่มียาคุมฉุกเฉินติดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" ฉันขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย เอมมิลี่ไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วถ้ามียาคุมฉุกเฉินอยู่กับตัวแบบนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน
"อย่าเพิ่งถามอะไรเลยเถอะ เอาไปกินก่อน"
"อืม ๆ" ฉันรับยาคุมฉุกเฉินจากในมือของเอมมิลี่มาแล้วยัดใส่ปากตามด้วยน้ำกลืนลงคอไป "คราวนี้ตอบคำถามเราได้ยัง ว่าทำไมลี่ถึงมียาคุมฉุกเฉินอยู่กับตัวแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า?"
"ปะ...เปล่า เราก็แค่ซื้อมาติดไว้เฉยๆไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก"
"...." ฟังน้ำเสียงดูก็รู้แล้วว่าเอมมิลี่กำลังโกหกฉันอยู่ แววตาของเอมมิลี่เริ่มวอกแวกไปมาเหมือนกำลังมีอะไรบิดบังฉันอยู่ "เราเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าลี่?"
"เป็นสิ ทำไมหมวยถึงถามแบบนั้นล่ะ" ลี่ตอบ
"ช่างเถอะ..." ฉันเลื่อนไปกุมมือที่เย็นเฉียบของลี่แล้วบีบเบา ๆ "แต่เราขอให้ลี่รู้เอาไว้ว่า เรายังเป็นเพื่อนของลี่อยู่เสมอ มีเรื่องอะไรหรือมีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาเราได้มาคุยกับเราตรง ๆ ได้เลยไม่ต้องกลัว เหมือนกับที่ลี่คอยเป็นที่ปรึกษาให้กับเราทุกเรื่องไง"
"ขอบใจมากนะหมวย"
"...." ฉันยิ้มเป็นคำตอบให้กับลี่ เพื่อนไม่จำเป็นต้องก้าวก่ายเรื่องที่เพื่อนไม่อยากบอก ถึงแม้เรื่องนั้นจะทำให้หนักใจมากแค่ไหน แต่ถ้าลี่ไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถามซักไซ้อะไรอีก จะรอวันที่ลี่เป็นคนบอกฉันเองอย่างเต็มใจ
"ไม่มีอะไรแล้วเราขอเข้าไปนอนต่อก่อนนะ"
"อื้ม..."
ความจริงฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ ฉันเข้าห้องนอนเลยไม่ได้สนใจใคร ตอนเช้าออกมาก็เจอเอมมิลี่นั่งอยู่หน้าทีวีแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าฉันทำถูกหรือทำผิดที่กำลังจะแก้แค้นนับต่อจากนี้ ไม่มีใครรู้แผนการครั้งนี้กับฉันเลยแม้กระทั่งเอมมิลี่ เพื่อนสนิทที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉัน ฉันไม่อยากให้เอมมิลี่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เพราะถ้ามันจะซวยก็ให้มันซวยแค่ฉันคนเดียวก็พอ
ฉันก็แค่อยากจะแก้แค้นให้เขารู้จักความเจ็บปวดของการถูกทิ้งอย่างโดดเดี่ยวบ้าง....
ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน
"ฮึกก...ฮื้ออ...ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยด้วยฮื้ออหมวยกลัว กลัวฮึกก" ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจตายตรงนั้น
ฉันถูกเพื่อนผู้หญิงคนนึงหลอกให้มาที่ตึกเก่าหลังโรงเรียน จากนั้นก็จับฉันขังไว้อยู่ในห้องมืด ๆ แคบ ๆ ในตึกเก่าหลังนั้น ฉันพยายามร้องเรียกให้คนช่วยแต่ก็ไม่มีใครช่วยเลย จนกระทั่งมีลุงภารโรงผ่านมาได้ยินเสียงร้องไห้ของฉัน แกเลยเปิดประตูให้ฉันออกมา นี่ถ้าลุงภารโรงไม่มาเจอฉันป่านนี้ฉันคงจะนอนตายอืดอยู่ที่ตึกเก่าหลังนี้แล้วล่ะ
และหลังจากนั้นฉันก็แอบได้ยินว่าคนที่วางแผนการกระทำในครั้งนี้ก็คือกลุ่มของชนะศึกที่มีอาวุธและปืนใหญ่เป็นผู้ร่วมขบวนการ ตอนนั้นฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าปืนใหญ่จะทำเรื่องแบบนี้กับเขาด้วย สั่งให้เพื่อนผู้หญิงมาหลอกฉันไปที่ตึกเก่าหลังโรงเรียนแล้วก็จับฉันขังไว้
พอหลังจากที่ฉันถูกปล่อยออกมาฉันก็รีบกลับบ้าน แต่แล้วฉันก็ถูกแม่ตีเพราะแม่คิดว่าฉันมัวแต่ไปเถลไถลไม่ยอมกลับบ้าน ฉันพยายามอธิบายให้แม่ฟังแล้วแต่แม่ก็ไม่เชื่อ ฉันเลยไม่อยากพูดอะไรต่อ จนตัวฉันกลายเป็นคนเก็บกดมาตั้งแต่ตอนนั้น
เพราะฉันไม่สวยไม่ดูดีเหมือนคนอื่น ๆ สินะทุกคนเลยพยายามรุมแกล้งรุมรังแกฉัน เห็นความเจ็บปวดเห็นน้ำตาของฉันเป็นเรื่องสนุก เป็นเรื่องตลกที่พวกเขาทำกันอยู่เป็นประจำในทุกวัน
ต่อไปนี้พวกเขาจะได้ลิ้มรส รสชาติของน้ำตาที่แสนจะเจ็บปวดเหมือนกับที่ฉันเคยเจอมา ฉันเจอมามากเท่าไรพวกนั้นต้องเจอมากกว่าฉันเป็นสิบเท่า
_________________
เวลาผ่านไป
ก๊อก ๆ ๆ
"หมวย หมวย"
"อือ...." ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก "เข้ามาเลยลี่ ไม่ได้ล็อค" ฉันตะโกนออกไปเพราะขี้เกียจลุกไปเปิดประตู
"มีคนมาหาอ่ะ"
"ใครอ่า..."
"เห็นบอกว่าชื่อชนะศึก ใช่คนนั้นหรือเปล่า"
"ห๊ะ!?" ฉันดีดตัวลุกขึ้นอย่างตกใจเมื่อเอมมิลี่พูดจบ "ลี่ว่าไงนะ ใครมาหา?"
"มีคนชื่อชนะศึกมาหา เขาบอกว่ามาหาคนชื่อริชชี่ที่อยู่ห้องนี้"
"....." เวรกรรมแล้วสิ เขาตามหาฉันเจอได้ยังไงเนี่ย บ้าเอ้ย! "แล้วลี่บอกกับเขาว่ายังไงเหรอ?"
"เราบอกว่าหมวยนอนหลับอยู่ ก็เลยให้เขายืนรออยู่หน้าห้องแล้วก็เดินมาปลุกหมวยนี่แหละ"
"ลี่ฟังนะ...เราโกหกเขาว่าชื่อริชชี่ เราไม่ได้ชื่อหมวย...." ฉันเล่าแผนการคร่าว ๆ ให้กับเอมมิลี่ฟัง "ฝากลี่ออกไปรับหน้าแทนแป๊บนึงเดี๋ยวเราขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะรีบออกไป"
"โอเค ๆ"
- ผู้เขียน
